typographos

Ρηξικέλευθο σε βρίσκω, Μήτσο, όπως πάντα [1]. Δεν είμαι γλωσσολόγος, ούτε φιλόλογος, ώστε ν' ανοίξω συζήτηση με τέτοια ιδιότητα. Αλλά μήπως η γλώσσα είναι περιφραγμένο πεδίο, ελεύθερο για προσπέλαση μόνο σε ειδικούς; Φαινόμενο είναι. Ένα θαύμα, έτσι δεν είναι; Ανάλογο του φορέα της, του ανθρώπου. Συμφωνώ με τα γραφόμενά σου, κι ας το πιάσουμε από δω: τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, οι αναλφάβητοι, οι αλλοδαποί ομιλητές της ελληνικής και οι διάφοροι ανορθόγραφοι, μια χαρά συνεννοούνται και χωρίς ορθογραφία. «Ριξικέλεφθος», σου λέει. «Ιπάρχι πρόβλιμα, μεγάλε»; Η αλήθεια είναι ότι πολλών δεν μας πάει να γράψουμε «ριξικέλεφθος». Σαν να χάνεται και ο ρηγνύων και τα κελεύθη και μας κακοφαίνεται. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, με τις αδυναμίες μας και τις προσκολλήσεις μας. Ξέρουμε ότι άμα το πάρουμε χαλαρά και με θάρρος, θα τα καταφέρουμε. Αλλά σίγουρα δυσκολευόμαστε. Και δεν είναι ψέματα ότι όσο περισσότερα διαφοροποιητικά στοιχεία (πλήθος «ι», πλήθος «ο», τόνοι, πνεύματα κ.λπ.) διατηρούνται...

(Η μάνα φωνάζει μέσα από το μπάνιο) - Έλα καμάρι μου. Έτοιμο το νερό. - Τώρα. - Τώρα πουλάκι μου, τώρα. Τώρα να 'ρθεις. - Τώρα ρε μάνα. Έρχομαι. (Προβάλλει στην πόρτα του μπάνιου) - Έλα καρδούλα μου. Έλα ματάκια μου. Έλα και δε με κρατά η μέση μου. Έτσι μπράβο. Άιντε μπες στη μπανιέρα. - Μάνα, αμάν. (Αρχίζει να γδύνεται) - Αν δεν ήμουν κι εγώ, πουλάκι μου... Άπλυτος θα 'μενες. - Άσε ρε μάνα! - Άσε; Ορίστε! Πουκάμισο είναι αυτό; Μες τη βρώμα. Παντελόνι; Α, παπα. Ορίστε: Κοίτα βρακί! Κοίτα βρακί! Σπανάκι φυτρώνει δω μέσα, ματάκια μου. - Μάνα! Μεγάλος είμαι, κι ό,τι γουστάρω θα κάνω. - Μεγάλος είσαι καμάρι μου. Μεγάλος. Πω πω τι μεγάλο που 'ναι το αστέρι μου εμένα. Άντε. Μπες τώρα στη μπανιέρα. Έτσι, πουλάκι μου. Αχμπράβο το πουλάκι μου εμένα. (Μπαίνει προσεκτικά) - Μάνα, το νερό καίει. - Πάψε καμάρι μου. Τώρα το κρυώνω. Πάψε πουλάκι μου. Άντε και δε με κρατά η μέση μου. Άντε να γίνεις άνθρωπος. - Άνθρωπος είμαι ρε μάνα, τι είμαι; - Άνθρωπος, άνθρωπος αγάπη μου. Άνθρωπος είσα...