Μπροστά τους ο Ισραηλιτικός Ναός. Του Αγίου Ανδρέου. Ταπεινό εκκλησάκι μικρό, παμπάλαιο. Λιθόκτιστο. Τοίχοι χοντροί, καπνισμένοι, κι αγιογραφίες σκοτεινιασμένες. Τουλάχιστον από την Επανάσταση. Χίλια οχτακόσια. Μπορεί και παραπάνω. Και κει, μπροστά στην είσοδό του, συναντιώνται Εκείνος και η Εβραία. Εκείνος γέρος δεν είναι. Αλλά ούτε και νέος. Όμορφος; Μπα. Εκείνη όμως είναι τόσο νέα! Τόσο ωραία! Δροσιά. Κάλλος. Λεπτή και με μπόι. Και, σαν να μην έφτανε η ομορφιά της, ή σαν υπηρετώντας την αυτήν την ομορφιά, φορά τα γλυκά της πράσινα που εφαρμόζουν στο κορμί της σαν σε ελάφι. Μαρία και Μάρθα μαζί. Εκείνος τής είχε ζητήσει τα Αρχαία Κείμενα να τα μελετήσει. Του τα είχε δώσει πρόθυμα, και τώρα αυτά κρατά στο χέρι του. Τις σχετικές φωτοτυπίες, βέβαια. Βλέπετε, αναζήτησε και θέλησε να τηρήσει τους Ιερούς Κανόνες του Πάσχα - έτσι, για αλλαγή. Από σέβας. Για Κοινωνία. Γιατί όταν τηρείς ξένους κανόνες, κι όταν διέρχεσαι μέσα από ξένες τελετές, και φίλος γίνεσαι με τον Άλλο, αλλά και κατανο...
επί παντός