typographos

Μαζευτήκαμε για την κηδεία του στο Λονδίνο – χρόνια πάνε τώρα. Πολλά. Η Πέγκι, η γυναίκα του. Λοχία τηνε λέγαμε. Νοσοκόμα ήταν παλιότερα το επάγγελμά της, πριν συνταξιοδοτηθεί. Ήταν από κείνες. Έπιανε πέτρες και τις άλεθε. Στεγνά και παστρικά. Όλα τα κανόνιζε. Άχτι τον είχε τον μακαρίτη. Ποιος ξέρει. Ήμουν πολύ νέος να τα καταλάβω αυτά. Πώς γίνεται να πεθαίνει ο άντρας σου και συ να είσαι μια χαρά; Ο γιος του ο Μάικλ, ο ξάδερφός μου. Συντριμμένος ο φουκαράς. Αλλά γενναίος. Δεν τον είχε χορτάσει ζωντανό τον πατέρα του. Τον φρόντιζε τώρα πεθαμένο. Βλέπεις ο θείος ήταν δύσκολος άνθρωπος. Τζοραϊμάνης, που λεν και στην Αμφιλοχία. Η κόρη του, για παράδειγμα, δεν ήρθε στην κηδεία. Σκέψου καλοσύνη! Και η Κάθι, η γυναίκα τού Μάικλ. Γλυκειά και ζεστή. Κοριτσάκι τότε. Τον κρατούσε τον άντρα της όπως κρατάμε τα άγια των αγίων. Με στοργή και σύνεση. Και oι μικρές οι αδελφές του. Η Πηνελόπη, η θεια μου, και η Λενίτσα, η μάνα μου. Λες και είχαν χάσει τον πατέρα τους. Ιδίως η μάνα μου που ήταν το στερ...

Γυναίκα, η μία Επτά ηρωίδες του Arthur Schnitzler στον « Ανατόλ ». Επτά γυναίκες. Είναι επτά σκηνές με ισάριθμα περιστατικά αρσενικής επιπολαιότητας. Δονζουανικής συμπεριφοράς του επώνυμου χαρακτήρα, του Ανατόλ. Παίζονται και οι επτά από μία ηθοποιό. Στην Ελλάδα, Τζούλη Σούμα με την καθοδήγηση του Γιάννη Βούρου (2018-19). Πρώτη διδάξασα η Κάτια Δανδουλάκη με τις οδηγίες του Ζιλ Ντασέν (1987-88). Ευκαιρία να ξεδιπλωθεί όλη η ερμηνευτική δεξιοτεχνία της πρωταγωνίστριας που πρέπει να περάσει από την Κόρα στην Άννι κι από τη Γκαμπριέλ στην Έλσα, να γίνει Μπιάνκα, να αλλάξει σε Έμιλι και να φθάσει στην Ιλόνα. Ανάμεσα στα μυριάδες άλλα που αναρωτιόμαστε όταν προσπαθούμε να ξεμπλέξουμε τα νήματα ενός έργου: τι κοινό έχουν αυτές οι επτά γυναίκες μεταξύ τους; Τι κοινό έχουν η πρώην φιλενάδα και τώρα παντρεμένη Γκαμπριέλ με τη Μπιάνκα από το τσίρκο; Ή η γλυκειά Κόρα με την αποφασισμένη Άννι; Ακόμη δυσκολότερη γίνεται η αναρώτηση αν, αναπόφευκτα, εισαγάγουμε και πρόσωπα που δεν εμφανίζονται ...