Γυναίκα, η μία
Επτά ηρωίδες του Arthur Schnitzler στον «Ανατόλ». Επτά γυναίκες. Είναι επτά σκηνές με ισάριθμα περιστατικά αρσενικής επιπολαιότητας. Δονζουανικής συμπεριφοράς του επώνυμου χαρακτήρα, του Ανατόλ.
Παίζονται και οι επτά από μία ηθοποιό. Στην Ελλάδα, Τζούλη Σούμα με την καθοδήγηση του Γιάννη Βούρου (2018-19). Πρώτη διδάξασα η Κάτια Δανδουλάκη με τις οδηγίες του Ζιλ Ντασέν (1987-88). Ευκαιρία να ξεδιπλωθεί όλη η ερμηνευτική δεξιοτεχνία της πρωταγωνίστριας που πρέπει να περάσει από την Κόρα στην Άννι κι από τη Γκαμπριέλ στην Έλσα, να γίνει Μπιάνκα, να αλλάξει σε Έμιλι και να φθάσει στην Ιλόνα.
Ανάμεσα στα μυριάδες άλλα που αναρωτιόμαστε όταν προσπαθούμε να ξεμπλέξουμε τα νήματα ενός έργου: τι κοινό έχουν αυτές οι επτά γυναίκες μεταξύ τους; Τι κοινό έχουν η πρώην φιλενάδα και τώρα παντρεμένη Γκαμπριέλ με τη Μπιάνκα από το τσίρκο; Ή η γλυκειά Κόρα με την αποφασισμένη Άννι;
Ακόμη δυσκολότερη γίνεται η αναρώτηση αν, αναπόφευκτα, εισαγάγουμε και πρόσωπα που δεν εμφανίζονται στο έργο: τι κοινό έχουν η Άννι με τη γυναίκα για την οποία θέλει να την αφήσει ο Ανατόλ; Πώς σχετίζονται η Ιλόνα, με την οποία γλεντά την τελευταία βραδιά πριν το γάμο του, με την μέλλουσα σύζυγό του;
Μάλλον το ένα και προφανές ισχύει: τις συνδέει ο ίδιος ο Ανατόλ. Όλες είναι δικές του σκέψεις. Δικές του απόπειρες. Και η πρώην φίλη και νυν παντρεμένη και κυρία του καλού κόσμου, αλλά και η ακροβάτισσα του τσίρκου. Και η σύζυγός του, αλλά και το βράδυ πριν τον γάμο του η ελαφρότατη φίλη του.
Γιατί τόσες πολλές ιδέες; Γιατί τόσες απόπειρες; Τι αναζητά; Τι επιδιώκει; Τι τον διώκει; Γνωστές οι απαντήσεις. Ο κατακτητής, ο Δον Ζουάν, ο έμφοβος ανώριμος άνδρας. Άλλο όμως εδώ το ερώτημα: τι είναι αυτό που συνδέει αυτές που επιλέγει; Γιατί αυτές κι όχι άλλες;
Φαίνεται ότι αυτές είναι σε θέση να φαντασθεί. Πέρα από πραγματικά πρόσωπα, αληθινές γυναίκες με σάρκα και οστά, αυτές είναι και τα τοπόσημα της σκέψης του. Είναι οι φάσεις της καταιγίδας μέσα στην ψυχή του. Αυτές «αναγνωρίζει» και σ' αυτές ρίχνεται. Είναι η νοητική του πορεία. Πορεία παγιδευμένη και ανέλπιδη. Γι' αυτό αυτές είναι τόσες πολλές. Αναποφάσιστη. Γι' αυτό αυτές είναι τόσων ειδών. Παλινωδούσα. Γι' αυτό απ' τη μια στην άλλη και τούμπαλιν. Εκκρεμής προσπάθεια. Απελπισία χωρίς λύση. Και συνεχίζει να ψάχνει. Και δοκιμάζει κι εκείνο και το άλλο φυσικό πρόσωπο. Γιατί ψάχνει να βρει ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο αυτού που αναζητά. Τι όμως; Τι αναζητά;
«Μάνα μου» αναφωνεί ο απελπισμένος. «Μάνα μου» κι ο ερωτευμένος.
Κορώνα ή γράμματα;
--------------------
(Σκέψεις με αφορμή την παράσταση του Ανατόλ. Ευχαριστούμε από καρδιάς.)
Photo: Olsi Mane
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου