Γιατί σηκώθηκες νυχτιάτικα και τριγυρίζεις μέσ' το σπίτι; Ύπνο δεν έχεις; Τι ήρθες στην κουζίνα; Δίψασες; Δε μιλάς; Τι κάθεσαι έτσι με το κεφαλάκι σου σκυφτό και την πλάτη γυρισμένη; Στάση είναι αυτή; Δε βρήκες καμιά ρόμπα να ρίξεις πάνω σου, μ' αυτό, σαν πουκαμισάκι το ψιλοδιάφανο; Είσαι με τα καλά σου; Θα πουντιάσεις. Ούτε στον πισινό σου δε σου σκεπάζει. Κουρέλι. Μ' αυτό κοιμόσουνα και πετάχτηκες στον ύπνο σου; Και γιατί μου 'βαλες και τα κρεμ τα ψηλοτάκουνα, δεκαπέντε πόντους; Αυτό πώς το είδες; Μ' αυτά κυκλοφορείς μεσ' το σπίτι; Μισόγδυτη με το αραχνοΰφαντο και το δεκαπεντάποντο; Πας καλά, χριστιανή μου; Και καλά. Τα 'βαλες. Στον πάγκο τι πήγες και στάθηκες και μου ανέβασες το δεξί το γόνατο σαν καμηλοπάρδαλη που ξεκουράζεται; Τι στάση είναι αυτό; Σε βόλεψε; Βρε, μήπως έχεις κάναν πόνο στη ράχη σου, που τανύζεται το κορμί σου κι ανακουφίζεσαι; Πώς στην ευχή σου 'ρθε να πα να σταθείς με το 'να γόνατο στο μπάγκο της κουζίνας, να τον καβαλήσεις; Πα...
επί παντός