typographos

  Ο ήλιος εβασίλεψε, Κυρά μου.

Τι θυμήθηκα σήμερα, μέρα που ’ναι! Η προσφιλής μου απειλή προς τον υιόν μου —όσο ακόμη μ’ έπαιρνε να τον απειλώ— υπήρξε πάντοτε «θα σου πάρει ο διάολος τον πατέρα». Και, πράγμα περίεργον, έπιανε. Είναι, καταλαβαίνετε, θέμα εκφοράς. Αν το πεις με τον κατάλληλο τρόπο, τον κατάλληλο τονισμό... Αν σαν καλός ηθοποιός το πεις γεμάτος πάθος και με στανισλαφκική ταύτιση, τότε πιάνει. Το μήνυμα περνά! Βέβαια, εσύ είσαι ο πατέρας, και ότι απειλείς το παιδί με τη δική σου εξαφάνιση, δε μπορεί, σίγουρα τον αφήνει με τη βεβαιότητα ότι δεν είναι δυνατόν εσύ να θανατώσεις εσένα. Είναι οξύμωρο. Ίσως είναι ένας καλός τρόπος να αφεθείς στ’ άγρια κύματα της απόλυτης οργής σου ενώ στην πραγματικότητα εκστομίζεις μπαρούφες. Ο πατέρας να απειλεί τον γιο του ότι θα του πάρει ο διάολος τον πατέρα! Πάντα όμως αναρωτιόμουνα: πώς στην ευχή μπορεί αυτή να είναι μια τόσο βαριά απειλή; Τι έχει που μπορεί να κόψει τα ήπατα του νεαρού βλαστού που δοκιμάζει —και καλώς κάνει διότι εδώ που τα λέμε αυτή είναι η δουλειά...

Η Γη γυρίζει γύρω απ’ τον Ήλιο και γύρω απ’ τον εαυτό της. Εντάξει. Και γύρω απ’ τον εαυτό της στραβά. Υπό κλίση. Εντάξει. Και γύρω απ’ τον Ήλιο όχι κυκλικά. Είναι έλλειψη. Μισό χρόνο κοντά του και τον άλλο μισό μακριά. Εντάξει ρε φίλε. Το εμπεδώσαμε. Αν στεκόμουν πουθενά εκτός, έτσι θα το ’βλεπα και ’γώ. Και τι σου είναι ο άνθρωπος θα ’λεγα! Στέκομαι όμως απάνω στο σκάφος. Εκεί ’ναι το θέμα. Λοιπόν, εγώ γυρίζω; Όχι βέβαια. Αυτός είναι που γυρίζει γύρω μου. Το βλέπω με τα μάτια μου. Κάθε μέρα βγαίνει από δεξιά μου όπως κάθομαι και κοιτάζω τον Βορρά —μη με ρωτήσεις τώρα γιατί κάθομαι και κοιτάζω τον Βορρά, έτσι το ’χω εγώ, χούι, όταν κάθομαι κάπου χαλαρά, Βόρεια κοιτάζω— βγαίνει λοιπόν από δεξιά, κάνει ένα τόξο στον ουρανό, ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει, όσο μπορεί, κι ύστερα ξανακατεβαίνει και καταλήγει στην άλλη μεριά, αριστερά μου, και πάει και χάνεται πίσω απ’ τα βουνά. Και κάθε μέρα αυτό το τόξο είναι όλο και ψηλότερο. Όλο κι ανεβαίνει ψηλότερα ο Ήλιος. Λες και κάθε μέρα παίρνει ...

  Μείζονες κλίμακες. Major scales.

Δυτική όψη. Western facade.

  Οδός Δαφνομήλη

Δειλινό. Evening.

  Δαφνομήλη & Αγ. Ισιδώρου

Γραμμή 3. Ν. Φιλαδέλφεια – Άνω Πατήσια – Ν. Ψυχικό Line 3. Ν. Philadelphia – Ano Patissia – N. Psychico

  Αγ. Μελετίου & Πατησίων

  Μυστικά. Secrets.

Ισχυρισμοί. Claims.

Κατεβαίνοντας τη Μάνα, το Βόλγα Επήγαμεν εις την Ρωσίαν. Μαζευτήκαμε κάμποσοι. Το ’να έφερε το άλλο, πιάσαμε το τραγούδι. Вниз по матушке, по Волге. Κατεβαίνοντας τη Μάνα, το Βόλγα, καθώς λεν τα στιχάκια. Που στο πλάτεμά του αλλάζει ο καιρός – ωχ, κι αλλάζουν όλα. Πιάνουν κύματα. Τίποτα δε βλέπεις... Μόνο μια βαρκούλα... Вниз по матушке по Волге, По широкому раздолью, Поднималась погода. Погодушка немалая, Немалая, волновая. Ничего в волнах не видно. Только лодочка чернеет. Только паруса белеют. На гребцах шляпы чернеют. Сам хозяин во наряде, В чёрном бархатном кафтане, Уж как взговорит хозяин: «Ну-те, грянемте, ребята, Вниз по матушке по Волге. Приворачивай, ребята, Ко крутому бережочку!» Και βάλε άλλο ένα και βαλε κι άλλο ένα. Καταλαβαίνεις τώρα. Μ’ ένα άθλιο κινητό η ηχογράφηση, αλλά δίνει το κλίμα. Για την ιστορία: τραγουδούσαμε στην κορυφή του τραπεζιού η αφεντιά μου, δεξιά μου εγώ, δίπλα ο υποφαινόμενος, και παρακάτω ο γράφων. Από την αριστερή μεριά, είχα εμένα και δίπλα μου το...

  Αρχιτεκτονικό VIII . Architectural VIII . Κτήριο « ΕΛΛΑΚΤΩΡ ».  14ο χλμ. ΕΟ Αθηνών-Λαμίας.

  Μπόρα.