typographos

Ποιες γάτες; Καμία σχέση. Ένα κοριτσόπουλο ήταν. Δέκα χρονών. Και της κανονίσαν γάμο – έτσι τα ρυθμίζαν τότε αυτά, από μωρά, να σπεύσουν, μην τυχόν και χαθεί η ευκαιρία και μείνουν οι περιουσίες απάντρευτες. Τη μια μέρα τρέχαν στην εκκλησιά και την άλλη, πρωί πρωί, φωνάζαν τον συμβολαιογράφο: τόσα τα κτήματα, τόσοι οι δούλοι, τόσα τα σπαρτά και τόσοι οι θησαυροί. Κι αυτά τα σπίτια κι αυτά τα κάστρα. Και γράψε και την κοιλάδα πίσω από τους λόφους, και την πεδιάδα της γιαγιάς. Κι αυτά δικά μας. Όχι, δε μιλάμε για ένα τριάρι στην Κολιάτσου κι ένα εκτός σχεδίου πόλεως στο Πόρτο Ράφτη. Όπως είδες μιλάμε για εκτάσεις. Για βασίλεια. Ο μπαμπάς της αυτηνής ήτανε μαγιορντόμος. Τι θα πει αυτό; Δώσε βάση: μέιορ, δηλαδή μείζων και δόμος, δηλαδή οίκος. Ο μεγάλος τού οίκου. Ο Κύριος του Παλατιού. Ο Χάουσμάιρ. Εντάξει. Μεροβίγγειο σόι. ξέρεις τι ήταν αυτοί; Όχι. Πού να ξέρεις και γιατί να ξέρεις. Ήσαντε Φράγκοι οι Μεροβίγγειοι. Δηλαδή Γερμανοί. Ένα από τα γερμανικά φύλα που ξεχύθηκαν στην Ευρώπη καθώς...

Ούνα λετσουγκίγια ες ουν τίπο δε γκοργκουέρα. Είδος γκοργκουέρα είναι η λετσουγκίγια. Και τι  ’ ναι  γκοργκουέρα; ένα  φουντωτό κολάρο. Ινδεπεντιέντε δελ βεστίδο ο τράχε, ανεξαρτήτως ενδύσεως, ποσέ καρακτερίστικας διστιντίβας – με ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Έστα πρέντα σε ποπουλαριθό εν Εσπάνια ντουράντε ελ σίγλο XVI ι σου μόδα περδουρό άστα ελ ρεϊνάδο δε Φελίπε Κουάρτο εν ελ σίγλο XVII. Έναν αιώνα βάστηξε αυτή η μόδα. Και ήταν η λετσουγκίγια, ούνα πιέθα ντε γκραν ταμάνιο, μεγάλη μεγάλη, κε κούμπρε πορ κομπλέτο ελ κουέγιο δε λα περσόνα – όλον τον λαιμό κάλυπτε, κι άφηνε μόνο την κεφαλή να φαίνεται. Χενεραλμέντε φτιαγμένη από τεχίδος δε λίνο μούι φίνο, πολύ φίνο λινό, ενκάχε πλισάδο εν όντας, δαντέλα πλισεδαρισμένη σε κύματα φίλε μου. Ένας γιακάς ήταν στην ουσία. Να μη σου λερώνεται το ρούχο στον λαιμό, σακάκι ή φόρεμα, τι φορούσες, ξέρω γω, γιακά ν’ αλλάζεις και να ’ναι όλην ώρα κολαρισμένος, άσπρος άσπρος, καθαρός κι αστραφτερός. Η γκοργουέρα εμφανίζεται πρώτη, τον δέκατο...