Άλλο πράγμα βέβαια ρώτησε καλός φίλος της στήλης[1] εχθές. Σχετική με το δηλώνω και το ξεδηλώνω ήταν η ερώτησή του. Κι άλλα των αλλώνε ξεπετάχτηκαν, γλώσσες φωτιές διάφορες, και τυλίχτηκαν να μας εξαγνίσουν: τι για παρακμή ακούστηκε, τι για ξεπεσμό, η υπεραπλούστευση της γλώσσας, η λήθη, οι νέες λέξεις οι κακαίσθητες, που απαίσιες ακούγονται και προφανώς δεν υπάρχουν και δεν ευσταθούν. Οι απαίδευτοι άνθρωποι, ο άγαρμπος επινοήσας τον ανήκουστο όρο ξεδηλώνω, κι ο αγράμματος λεξιπλάστης. Κελ ντεκαντάνς, παρ ντιε. Πάντα πεδίο μάχης ήταν βέβαια η γλώσσα – δεν αιφνιδιαζόμαστε. Από καταβολής. Κάθε γενιά τα ίδια: οι βάρβαροι άντε πόρτας, οι απαίδευτες μάζες, η λεξιπενία των νέων, η κατάρρευση, οι ανερμάτιστοι νεολόγοι. Κλειδώνω ξεκλειδώνω, κι ο κλέφτης μέσα είναι. Άκου ξεδηλώνω! Από πού κι ως πού, κύριε! Κοινωνικό φαινόμενο τον λες τον καυγά, παρά γλωσσικό. Το 1712 ο πολύς Τζόναθαν Σουίφτ —ναι, αυτός με τον Γκιούλιβερ—, ο Σουίφτ λοιπόν έγραφε ένα αριστουργηματικό δοκίμιο καταπέλτη: «Πρότ...
επί παντός