typographos

Ποιοι είμαστε και πού πάμε, ρε Σωτήρη! Ποιοι είμαστε και πού πάμε! Ερχόμαστε από έναν μικρό κόσμο, Σωτήρη μου. Τον ιδιωτικό μας τον κόσμο. Και φέρουμε μικρό μυαλό. Και επιχειρούμε να εισέλθουμε στην κοινωνία. Να κάνουμε και μεις κάτι. Κάπως να υπάρξουμε. Βιβλιοπώλης, ταξιτζής, ταξιτζού, αστροναύτης, πουτάνα, φωτοτύπης. Εσύ, φαντάρος έδειξες να το 'χεις με τα στρατιωτικά, είχες και κάποια μόρια, είχες και κορμοστασιά, στο σχολείο μαντάρα τα 'χες κάνει, καλή ιδέα ήταν, πήγες κι έκανες αίτηση για αστυνομικός. Μπάτσος. Αστυφύλαξ. Που θα πει ένα μόνο πράμα: ότι δουλειά σου είναι να ασκείς βία για πάρτη των υπολοίπων, όσων κάνουμε άλλες δουλειές. Νόμιμη βία. Έτσι λέγεται. Αλτ! φωνάζεις με τη μπάσα τη φωνή σου εσύ, κι ο καργιόλης που επιβουλεύτηκε το βιος μας ή την ανήλικη την κόρη μας, ψαρώνει και κατουριέται απ' το φόβο του. Όχι τόσο γιατί είσαι εσύ φοβερός και τρομερός. Που είσαι, δεν το συζητώ. Αλλά γιατί στο πρόσωπό σου εκτός από σένα ο καργιόλης βλέπει κι όλους εμάς και...

Ο μπαμπάς μου Πήγα τις προάλλες επίσκεψη. Να δω τον μπαμπά μου. Μπαίνω μέσα, που λες, και να μπροστά μου όλη η σειρά τα ντέξιον. Από πάνου ως κάτου. Μέσα, έξω. Παντού. Πού είναι ο μπαμπάς; Αρθιμός τάδε. Ψάνω πάνω, ψάχνω κάτω, πουθενά ο μπαμπάς. Κάτι άλλα επώνυμα, κάτι έτσι, κάτι αλλιώς, άγνωστοι πανταχόθεν και ανέκαθεν. Τρόμος με κατέλαβε. Μα, πού είναι ο μπαμπάς; Γιατί δεν είναι στη θέση του; Εγώ φταίω. Κι όχι τίποτ' άλλο, αλλά έχω κι αδελφό. Τι θα πω στον αδελφό μου για τον δικό του τον μπαμπά; Πού είναι; Γιατί δεν το φρόντισα; Βρίσκω τον Υπάλληλο και τον ρωτώ: αρθιμός τάδε. Επώνυμον, όνομα. Γιατί δεν είναι στη θέση του; Πώς και δεν τον βρίσκω; Μισό λεπτό, μου λέει. Έχει δουλειά. Κανονίζει κάτι λιβάνια και καντηλέρια και φέρνει τα καρβουνάκια, έτοιμα, ήδη αναμμένα, και ρίχνει τους κόκκους το λιβάνι ν' αρχίσει ν' ανάβει και να μυρίζει. Προετοιμάζει τα χρειαζούμενα για άλλου τελετή. Μα, δεν καίγονται τα δάχτυλά του έτσι που πιάνει τα καρβουνάκια; Αδημονώ. Η Υπαλλη...