Διάβαζα σκέψεις φίλου ενός φίλου μου. Αν πράγματι επεκράτησαν νέες θρησκείες ή μήπως βρισκόμαστε στον ίδιο παρονομαστή. Σκέψεις που έκλειναν με τα λόγια του Mühlmann : «Κάτω από τη φλούδα της εκάστοτε κρατούσας ομολογίας και του δόγματος, επιβιώνουν πανάρχαιες θεολογικές και λατρευτικές αντιλήψεις που απλώς αλλάζουν όνομα στο διάβα των καιρών». Κι ο δικός μου φίλος, συμφωνώντας διεύρυνε: «Τούτη η γης που την πατούμε, όλοι μέσα θε να μπούμε». Αναρωτιόμουν, πρόκειται άραγε για αντιλήψεις; Αυτές είναι που μένουν αναλλοίωτες; Όχι η ουσία; Όταν κάποτε, μικρόν, μ' έκανε η μάνα μου μπάνιο - πάντα μ' έπιανε να φιλοσοφώ στο μπάνιο, κι ας ήμουν τεσσάρων, μέχρι που, μια μέρα μου πασπάλισε το στόμα σαπούνι η χριστιανή και το βούλωσα - τη ρώτησα: «Μαμά θα πεθάνω;». Πρέπει να τα 'χασε. «Όλοι θα πεθάνουμε», πέταξε τη μπάλα στις κερκίδες. Ας έχει βρει ησυχία, όπου βρίσκεται. Αλλά την απάντηση δεν την πήρα. Ναι ή όχι; Θα πεθάνω; Δε μου είπε ποτέ. Οι κάθε μορφής τελετουργίες του Ανθρώπου επι...
επί παντός