typographos

Διάχωρα, λεν στην εκκλησιά τα κομμάτια της εικόνας με ιστορίες από μια ιστορία. Εδώ που γεννήθηκε, εδώ που μεγάλωσε, εκεί το θαύμα με τους επτά πένητες, εκεί με τις τέσσερεις ιπποφορβάδες, τα δώδεκα μυστήρια, τα εννέα τέρμινα, τα τρία μέγιστα μεγίστων μυστικά. Πετάς από το ένα διάχωρο στο άλλο και μαθαίνεις όλες τις λεπτομέρειες της φανερώσεως – ή μάλλον όλες τις φανερώσεις εκάστης λεπτομερείας, όλες που με θαυμαστόν τρόπο φτερακίζουν μιαν ενότητα, στέρεη, σημαντική, ακαταμάχητη, ορίστε, τι δεν βλέπεις; όλα μπροστά σου, εδώ ανεδύθησαν – τι χρείαν έχομεν μαρτύρων, και το μαρτύριο να το, και η θέωση μπροστά σου είναι – φως φανάρι και φως γλυκύτατο. Να την η αποκάλυψη. Χωρίς διαπιστώσεις, χωρίς έρευνες, χωρίς ληξιαρχικές πράξεις. Αχρείαστα να ’ναι. Όταν γίνεται καταγραφή, η υπόθεση χάνεται. Τα μυστικά τα φανερά του κόσμου τούτου, γίνονται οι λεπτομέρειες που δεν σημαίνουν τίποτα. Και τα σημαντικά, είναι φανερό: είναι αυτά που πίστεψες. Αυτά τ’ αβέβαια αν υπήρξαν. Τα όντως όντα. Για τ’ άλλ...

Δεν ξέρεις από πού να το πιάσεις. Αφού γεννάται, πεθαίνει κι όλας – δεν είναι; Τι ταράζεσαι; Αν δεν είναι να πεθάνει, τότε γιατί να γεννηθεί; Καλά δεν καθόταν; Από πάντα. Δίχως χρόνο. Δίχως ύλη. Κι όμως. Ποια χαρά να μας χαρίσω Ποια χαρά να μας χαρώ Ποιον σκοπό να μας γεννήσω Ποιον σκοπό να γεννηθώ Μια γιορτή γεννήσεως – μια γιορτή σκοπού. Μια γιορτή υλοποιήσεως. Από το τίποτα να γίνει κάτι, οπότε ύστερα αυτό να τελειώσει – ό,τι γίνεται τελειώνει κι όλας, αλλιώς γιατί να γίνει – το ’παμε. Αυτός είναι ο σκοπός. Σκοπέω, σκοπώ. Και σκέπτομαι – ίδια ρίζα. Έχει ένα πολύ αρχαίο πίσω του, ένα *sḱep- που είναι *speḱ- που έπαθε μετάθεση, έτσι το λένε αυτό που έπαθε. Σκεπ- και σπεκ-. Βλέπω. Παρατηρώ. Σπέκτρουμ. Φάσμα. Περιοχή. Βλέπω με προσοχή. Ενεργητικά. Και όχι μόνο. Κατευθύνω. Δεν ορώ. Επιδρώ. Κάνω σκέψεις – αυτός είναι ο σκοπός. Σκοπώ. Μια επίσκεψη είναι ο σκοπός – εκείνη τής θελήσεως. Η απώλεια της αγνοίας. Της ασκεψίας. Της αθωότητας. Η απώλεια του παραδείσου. Απώλεια; Είναι βέβαιο; Ποιος...

Σα γιαπωνέζικα δεν ακούγονται; Αμ δεν είναι, κι ας μοιάζουν. Είναι ελληνικότατα. Διάλεκτος. Έχουν οι γλώσσες τέτοιες διαλέκτους μυστήριες που δεν τις βρίσκεις στο λεξικό. Απόκρυφες. Τις εφευρίσκουμε οι μεγάλοι και τις λέμε στα παιδιά. Πιάνουμε λεξούλες, τις συντομεύουμε, τις ανακατεύουμε, τραβάμε κι έναν αναδιπλασιασμό και τσουπ! Παιδικά, σου λέει. Και ψηνόμαστε ότι αυτή είναι η γλώσσα τους. Των παιδιών. Ότι έτσι μιλάν αυτά, κι ότι σ’ αυτή τη δική τους γλώσσα, έτσι πρέπει να τους μιλάμε και ’μείς. Ε, εκεί λοιπόν, το φαΐ είναι μαμ. Ε, ρε, τι είναι ο άνθρωπος. Πού να πάει η τρέλα, στα βουνά; Λες κι έχουν ανακαλυφθεί, ας πούμε, τίποτε παιδικές επιγραφές στη Μεσοποταμία και την Βαβυλώνα, επιγραφές που τις σκαλίσαν μωρά μιλάμε τώρα, και στις επιγραφές εκεί έχει μια ζωγραφιά κοκορέτσι και γράφει μαμ, άρα μαμ είναι το φαΐ στα παιδικά, έτσι κατέληξαν οι γλωσσολόγοι. Επιστημονικά πράματα. Ή μην είναι ειδικώς το κοκορέτσι; Έχουν διατυπωθεί αμφιβολίες σε δάφορα πέιπερς. Διότι παρεμπιπτόντως το κο...