typographos

Στη βόρεια Λυκία και τη νότια Πισιδία. Όχι μόνο, αλλά εκεί τον βρίσκεις πιο συχνά. Eπαρχία της Αττάλειας σήμερα. Και στη Ροδιάπολη και την Αρυκάνδα, στη Μούγλα, στο Πολυδώριο —το Μπουρντούρ—, στην Αριασσό —και Ααρασσό που τη λέει ο Στράβων—, στη Σαργαλασσό, την Τερμεσσό – βόρεια όλα της θαλασσογραμμής και νότια του Ταύρου. Νοτιοδυτική Τουρκία δηλαδή. Πλούσιες πόλεις η Λυκία, που άλλαζαν χέρια μεταξύ Περσών και Ελλήνων, σήμερα έτσι κι αύριο αλλιώς, και ορεινές κοινότητες η Πισιδία. Και μετά Σελευκίδες και Πτολεμαίοι – ελληνικά, συγκρητισμός, ένα καζάνι που ανακατεύεται. Κι ύστερα Ρωμαίοι. Η γλώσσα πάντα ελληνική, και στο υπόστρωμα τα άγια των αγίων. Η οντότητα που καβαλίκευε το άτι κι έσπευδε, άμα είχες χρεία. Η στρατιωτική αγιότητα, με το αριστερό γερά τα γκέμια και στο δεξί το Ηράκλειο ρόπαλο, κι αργότερα το κοντάρι, μάρε γιε, όπου χρειαζόταν προστάτης, κι όπου θα δινόταν μάχη. Κι όπου ερχόταν διάβα να διαβείς, κι ήταν ώρα. Ο ρωμαλέος θεραπευτής, ο πολεμιστής που σκοτώνει το κακό, και...

Οργανώνουμε οι άνθρωποι. Κοιτάμε το τίποτα και δεν το αντέχουμε. Και το διαβαθμίζουμε. Αυθαίρετα. Ή όχι και τόσο αυθαίρετα. Το ταξινομούμε. Οργανώνουμε, ας πούμε, τον χρόνο με βάση την περιστροφή μας γύρω απ’ τον εαυτό μας. Κι ύστερα με βάση τις βόλτες που κάνουμε γύρω από το άστρο μας. Άλλες μετρήσεις μας τις οργανώνουμε με βάση τα δέκα δάχτυλά μας: δέκα, είκοσι, εκατό, χίλια. Κάποιοι επιμένουν ακόμη σήμερα στις εικοσάδες – σου λέει, κύριε, χέρια και πόδια έχουμε, άρα είκοσι τα δάχτυλα. Τέσσερεις είκοσι και δεκατέσσερα είναι στα γαλλικά το ενενήντα τέσσερα. Κι άλλοι σε δωδεκάδες – τρεις φάλαγγες επί τέσσερα δάχτυλα, ορίστε που σου λέω: δώδεκα. Κι από κει σε εξηντάδες – η ώρα είναι τέτοιο απομεινάρι: εξήντα τα λεπτά, κι εξήντα δευτερόλεπτα το καθένα. Τόσο κάνει πέντε δωδεκάδες: εξήντα. Και για να φτιάξουμε και τα κομπιούτερ, ε πια το γυρίσαμε στο δυαδικό – αφού περνάει ή δεν περνάει ρεύμα είναι οι δύο αξίες, και τρίτη δεν παίζει. Εισήλθαμε στον κόσμο τον ψηφιακό: ναι ή όχι. Η οργάνωση ...