Στη βόρεια Λυκία και τη νότια Πισιδία. Όχι μόνο, αλλά εκεί τον βρίσκεις πιο συχνά. Eπαρχία της Αττάλειας σήμερα. Και στη Ροδιάπολη και την Αρυκάνδα, στη Μούγλα, στο Πολυδώριο —το Μπουρντούρ—, στην Αριασσό —και Ααρασσό που τη λέει ο Στράβων—, στη Σαργαλασσό, την Τερμεσσό – βόρεια όλα της θαλασσογραμμής και νότια του Ταύρου. Νοτιοδυτική Τουρκία δηλαδή. Πλούσιες πόλεις η Λυκία, που άλλαζαν χέρια μεταξύ Περσών και Ελλήνων, σήμερα έτσι κι αύριο αλλιώς, και ορεινές κοινότητες η Πισιδία. Και μετά Σελευκίδες και Πτολεμαίοι – ελληνικά, συγκρητισμός, ένα καζάνι που ανακατεύεται. Κι ύστερα Ρωμαίοι. Η γλώσσα πάντα ελληνική, και στο υπόστρωμα τα άγια των αγίων.
Η οντότητα που καβαλίκευε το άτι κι έσπευδε, άμα είχες χρεία. Η στρατιωτική αγιότητα, με το αριστερό γερά τα γκέμια και στο δεξί το Ηράκλειο ρόπαλο, κι αργότερα το κοντάρι, μάρε γιε, όπου χρειαζόταν προστάτης, κι όπου θα δινόταν μάχη. Κι όπου ερχόταν διάβα να διαβείς, κι ήταν ώρα. Ο ρωμαλέος θεραπευτής, ο πολεμιστής που σκοτώνει το κακό, και το πνεύμα οδηγητής. Που δε σ’ αφήνει να χαθείς.
Κι αφού το ’χεις αυτό, μετά φτιάχνεις μια θεολογία και οργανώνεις τον κόσμο αναλόγως. Και ταιριάζεις το ον στις νέες συντεταγμένες, κοιτώντας με το νέο περισκόπιο. Ο Αλ Κιδρ και Αλ Χιδίρ, που θα πει ο πράσινος. Κι ο της γης, ο Γεώργιος δηλαδή – η άνοιξη και η γονιμότητα, η ανάσταση του κόσμου – πάντα πάνω σ’ ένα άλογο, εκεί τον αναζητούν και σήμερα στα κοινά τους προσκυνήματα μουσουλμάνοι και χριστιανοί, στο άλογο καβάλα, να εξαλείφει το κακό.
Έφιππον. Όπως πάντα. Μεγάλη η χάρη του.
Κάκασβος. Μαρμάρινη αναθηματική στήλη, 2ος αιώνας μ.Χ. Arkeoloji Müzesi. Αρχαιολογικό Μουσείο. Κωνσταντινούπολη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου