typographos

Τι κάνουμε τώρα, με ρωτάς. Αυτό αναρωτιόμαστε όλοι. Αυτός είναι όλων μας ο τρόμος. Τι κάνουμε τώρα που το σύστημα κλυδωνίζεται. Το σύνδρομο της Βαϊμάρης. Γι αυτό φωνάζουμε ότι πρέπει επειγόντως να βρεθεί η εξώπορτα. Αλλιώς κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να βγάλει το σκοτάδι. Τα αδιέξοδα εκκολάπτουν εφιάλτες. Ο Χίτλερ θα είχε παραμείνει ένας άσημος Αυστριακός δεκανέας αν δεν είχε βρει ταπεινωμένους Γερμανούς να τον ψηφίσουν για να πετύχει την απαλλαγή από την οικονομική ασφυξία και το SPD, την εθνική ανόρθωση, την ακύρωση της συνθήκης των Βερσαλλιών και τον επανεξοπλισμό της Ράιχσβερ . Σου θυμίζουν τίποτα όλ' αυτά; Ας είναι καλά ο Νοβότνι που τα ξεστόμισε, τραπεζίτης άνθρωπος. Κι ο Κράισκι τα 'χει πει. Αυτήν τη στιγμή ο προφανής κίνδυνος είναι ο μικρός καταληψίας. Ο Άγγελος Εξάγγελος, που τάζει ό,τι να 'ναι. Γ ιατί πίνει από την κυρίαρχη σήμερα φλέβα, την αριστερή.  Αλλά έχουμε άλλα δύο πουλάκια που καραδοκούν. Για την ώρα η πολιτική τους οργάνωση είναι μηδαμινή. Αλλά τα δύσκο...

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Μπονζούρ Θέλω σήμερα να σας συγχαρώ για τον μεγάλο και δίκαιο αγώνα που δώσατε και που έδωσε θάρρος και κουράγιο στον πονεμένο μας λαό. Η μεγάλη μας νίκη σηματοδοτεί και την επιστροφή των συναγωνιστών μας στο φυσικό τους μαντρί. Στο χώρο τον αποδώ. Τριάντα χρόνια οι πανούργοι του μνημονίου σάς κρατούσαν αιχμάλωτους με ψεύτικες υποσχέσεις και με το μέλι της εξουσίας. Αλλά μόλις το κάρο τους έκανε στροφή, χυθήκατε στο δρόμο. Είδατε το πραγματικό τους πρόσωπο. Τώρα ξεκινάμε μαζί για νέους αγώνες και νέες συμφορές. Τέρμα η μειοψηφία και ο εξαρχιωτισμός. Τώρα είμαστε και πάλι πολλοί. Τώρα μπορούμε με σιγουριά να ατενίζουμε το μέλλον. Και συ, υπάλληλε του δημοσίου, και συ μικρομεσαίε προμηθευτή, κι εσύ συνδικαλιστή. Καλώς επιστρέψατε στη μεγάλη από δω αγκαλιά. Καλώς ορίσατε στο φυσικό σας χώρο. Το χώρο της αντίρρησης και της διεκδίκησης. Το χώρο της ανυπακοής. Η επικράτησή μας έστειλε το μήνυμα στα τέρατα της οικουμένης. Και ξανά προς τη δόξα τραβά τα μαλ...

Απόψε ήταν μια μακριά νύχτα... Δεν ξέρω τι σκεφτόσουν... Εγώ θυμήθηκα τον τελευταίο Πόλεμο... Είχαμε υποφέρει για χρόνια. Νικηθήκαμε και νικήσαμε. Κι ύστερα βγάλαμε τα μαχαίρια. Όλοι εναντίον όλων. Φίλοι με φίλους, αδελφοί με αδελφούς και τέκνα με γονιούς. Κι όταν τέλειωσε το μακελειό, οι ζωντανοί, άφρονες και αγράμματοι, επέπεσαν επί των ηττημένων. Σαν τα όρνια. Και κατέφαγαν το αβοήθητο σώμα. Και τα χρόνια πέρασαν. Το έγκλημα σάπισε. Έγινε πτώμα και δεν πέθανε. Μας στοίχειωσε. Τριγύριζε τα όνειρά μας και γύρευε. Ώσπου Άγγελος Εξάγγελος μας ήρθε από μακριά. Επιδέξιος. Νέος αυτός. Μυρίστηκε την αποφορά του κτήνους. Και καβάλησε. Το χίμηξε σαν εφιάλτη στο λιοπύρι. Μ' αίματα και με δώρα. Εμείς ένοχοι και έντρομοι. Ακινητοποιημένοι αφεθήκαμε. Το μαύρο μας κτήνος να εμποτίζει το επιστητό με το δίκιο του. Και εν ριπή να βατεύει δίκαιο και λόγο. Κι αποκοιμηθήκαμε. Κι άλλα χρόνια πέρασαν. Κανείς μας δε διάβασε τον καιρό. Μας ξύπνησε ο πάταγος από τα σανίδια που τσακίζονταν στα βρ...