typographos

Οι μύθοι είναι η Σκοτεινή Ύλη της Ιστορίας. Κρατούν σε συνάφεια νόες και άρα δράσεις, φαινόμενα και δυναμικές, που με τη σειρά τους παράγουν ευρύτερες διαδικασίες, που κι αυτές με τη σειρά τους καθορίζουν τη διαδρομή του χρόνου. Πώς αυτός θα κυλίσει και τι θα συμβεί. Η Αθηνά γεννήθηκε απ' το κεφάλι του Δία κι έγινε η προστάτις τής Αθήνας. Θρασεία και Παρθένος. Ο Ρωμύλος και ο Ρέμος, παιδιά τής Λύκαινας, θεμελίωσαν τη Ρώμη. Για να κατακτήσει τον Κόσμο. Ο Σταυρός άστραψε στους ουρανούς. Εν τούτω νίκα! Για να κρατήσει σε συνοχή τη χιλιόχρονη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για να διαδώσει τον Λόγο του Θεού. Έτσι και στη νέα πραγματικότητα του 18ου και 19ου αιώνα, με τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και τη στροφή στο έθνος-κράτος: τον ρόλο του συγκολλητικού υλικού πάλι οι μύθοι θα καλούνταν να παίξουν. Ο σοφός Καποδίστριας τα ήξερε αυτά. Ήξερε ότι χρειαζόταν κάτι που θα κρατούσε ενωμένους τους κάθε λογής εξεγερμένους σ' αυτήν εδώ τη γωνιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επίσης, σαν Ρώσος...

Aida, un'opera in quattro atti di Giuseppe Verdi. Preludio. Andante mosso. Μοναχικά βιολιά. Ήχοι παράξενοι. Χρωματικοί. Θέμα επίμονο. Σαν κάθιδρη σκέψη. Σαν μαύρη σκιά που έρπει. Σαν ζόφος που τρυπώνει. Αβεβαιότητα που σέρνεται. Σαν τον λεκέ που απλώνεται στο υλικό. Που διαδίδεται. Σα μόλυνση. Βαθιά, σαν φόβος. Όμως τα γεγονότα βροντούν. Κι οι σκιές τρομάζονται. Αφού εγκατέστησαν την απροσδιόριστη ρωγμή στον κόσμο, τρέχουν τώρα να χαθούν κυνηγημένες. Και τι γεγονότα! Έρωτας. Φλογερός κι ομολογημένος. Δύσκολος. Και πόλεμος. Ο Αιθίοπας τολμά και πάλι να προκαλέσει. Απειλεί τις Θήβες και την Κοιλάδα του Νείλου. Να 'ρθεί ο Αγγελιαφόρος. Να διαπιστώσουμε. Να συμβουλευτούμε την Ίσιδα, την Υπέρμαχο! Πόλεμος και θάνατος στον Ξένο! Σίδερο και φωτιά. Κέρδος και απώλεια. Νίκη και ήττα. Κάθε νέο λιθάρι κάτι οικοδομεί, όμως και κάτι φράζει, λιγοστεύοντας τον διαθέσιμο χώρο. Κάθε καινούρια απόφαση στενεύει τον ορίζοντα. Οι άνθρωποι γίνονται οι επιλογές τους. Ο πόλεμος κερδίζεται. Αλλά ο έρωτ...

Γιατί ήταν αγαπημένος. Γιατί ήταν μοναδικός. Γιατί ήταν σπουδαίος. Έρχεται και ξανάρχεται. Όλο νομίζω ότι τον βλέπω στην άκρη του δρόμου. Να στρίβει στη γωνία και να χάνεται. Να πηγαίνει στη δουλειά του χωρίς εγώ να υπάρχω. Να νομίζω ότι είναι εκεί, κι εκεί να μην είναι. Να γυρίζω κάτι να του πω και να διαπιστώνω ότι όχι. Να επιχειρώ να συνεχίσω μια συζήτηση που είχαμε και να νομίζω ότι να εδώ ήταν, μα πού πήγε; Κι άλλες φορές να τον βλέπω να 'ρχεται. Αλλά όχι, δεν είναι αυτός. Κι όμως. Πάντα ερχόταν. Όποτε τον αναζητούσα, πάντα εμφανιζόταν. Τυχαία. Στην άκρη του δρόμου. Και κατέφθανε συμπτωματικά. Άρα να που πάλι μπορεί να εμφανιστεί κατά τον ίδιο τρόπο. Κι όμως. Όχι πια. Όσο κι αν τον γυρεύω. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Το 'παμε. Πάει. Δε θα ξανάρθει. Τέλος. Οριστικό. Αλλά πάλι... Πάλι σαν να τον βλέπω. Σαν από πίσω που κοιτώ του μοιάζει. Ίσως το βάδισμα. Ίσως το σουλούπι. Κι εκείνο το ρούχο που τόσο καλά ξέρω. Ίσως είναι εκείνος. Το τσαλάκωμα. Τα μαλλιά. Η μυρωδιά. Η φωνή. Η αφ...