Aida, un'opera in quattro atti di Giuseppe Verdi.
Preludio. Andante mosso. Μοναχικά βιολιά. Ήχοι παράξενοι. Χρωματικοί. Θέμα επίμονο.
Σαν κάθιδρη σκέψη. Σαν μαύρη σκιά που έρπει. Σαν ζόφος που τρυπώνει. Αβεβαιότητα που σέρνεται. Σαν τον λεκέ που απλώνεται στο υλικό. Που διαδίδεται. Σα μόλυνση. Βαθιά, σαν φόβος.
Όμως τα γεγονότα βροντούν. Κι οι σκιές τρομάζονται. Αφού εγκατέστησαν την απροσδιόριστη ρωγμή στον κόσμο, τρέχουν τώρα να χαθούν κυνηγημένες.
Και τι γεγονότα! Έρωτας. Φλογερός κι ομολογημένος. Δύσκολος. Και πόλεμος. Ο Αιθίοπας τολμά και πάλι να προκαλέσει. Απειλεί τις Θήβες και την Κοιλάδα του Νείλου. Να 'ρθεί ο Αγγελιαφόρος. Να διαπιστώσουμε. Να συμβουλευτούμε την Ίσιδα, την Υπέρμαχο! Πόλεμος και θάνατος στον Ξένο!
Σίδερο και φωτιά. Κέρδος και απώλεια. Νίκη και ήττα. Κάθε νέο λιθάρι κάτι οικοδομεί, όμως και κάτι φράζει, λιγοστεύοντας τον διαθέσιμο χώρο. Κάθε καινούρια απόφαση στενεύει τον ορίζοντα. Οι άνθρωποι γίνονται οι επιλογές τους.
Ο πόλεμος κερδίζεται. Αλλά ο έρωτας παίρνει άτυχο δρόμο. Απελπίζεται. Γίνεται δίλημμα. Παρανάλωμα. Καταντά εκδίκηση. Έρωτας φονιάς. Και με κάθε νέα κίνηση οι τοίχοι συγκλινουν όλο και περισσότερο προς το κέντρο.
Εκεί όπου θα απομείνουν μόνοι οι δύο αγαπημένοι. Ο ένας στα χέρια του άλλου. Αυτοί και το ασφυκτικό επικείμενο. Γύρω τους το αρραγές, το στεγανό. Χωρίς οδό διαφυγής.
«Έχε γεια Γη, έχε γεια κοιλάδα των δακρύων
όνειρο της χαράς που μες τη λύπη χάθηκες
Οι ουρανοί μάς ανοίγονται
Οι περιπλανημένες ψυχές μας
Φεύγουν, πετούν προς το φως της μέρας της αιώνιας.»
Ο χώρος σφραγίζεται. Αποδίδεται στις μαύρες μοίρες. Που ξανά έρπουν να τον καταλάβουν. Να 'τες οι υποψίες, που τόσην ώρα απόδιωχνε η κλαγγή του φωτός. Επανέρχονται. Να τώρα που απλώνονται μέσα στον ανήλιαγο τάφο. Σαν αίμα που κυλά κάτω απ' τις θύρες. Σα χρωστούμενα. Τίποτε δε μπορεί πια να τις διώξει. Τίποτε να τις αποτρέψει. Κυρίαρχες. Θα τυλίξουν τους αποκλεισμένους. Κατά πως τυλίγει το άφευκτο το θύμα του. Με τραγούδι και σάβανο. Και θα βάλουν τη σφραγίδα.
Δεν είναι πια υποψίες. Δεν είναι ρωγμές. Τώρα είναι βεβαιότητες. Τόσην ώρα θελήσαμε να ξεγελαστούμε. Κάναμε πως δεν υπήρχαν. Να τις ξεχάσουμε. Να τις αποδιώξουμε.
Τώρα τις καλωσορίζουμε.
Τι παράδοξο κι αυτό! Όταν τα φοβερά επιβεβαιώνονται, οι ψυχές αγαλλιούν. Ανακουφίζονται! Λυτρώνονται. Μ' έναν γελαστό λυγμό. Τον λυγμό της αναγνώρισης. Γιατί τώρα έρχονται τα πράγματα στη θέση τους. Αποκαθίσταται η ισορροπία. Γίνεται η επιβεβαίωση. Να, λοιπόν, τώρα, το τέλος. Να ο σκοπός.
Γιατί τώρα γνωρίζουμε. Οπότε τώρα έχουμε πια ελευθερωθεί. Έχουμε καθαρθεί.
------------------------
Ευχαριστίες καρδιάς στη Θάλεια και την ομάδα της: τη Γιοβάνα, τον Αυγουστίνο, τη Γιάννα, τον Κρις, τη Χριστίνα και την Κατερίνα που σκέπτονται με τα ωραία σώματά τους.
------------------------
Σκέψεις από την παράστασή μας της Aida.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου