typographos

                             

Quando corpus morietur, fac, ut animae donetur paradisi gloria. Του δεκάτου τρίτου αιώνος. Τζακοπόνε ντα Τόντι , σ' αυτόν τα απέδιδαν τα στιχάκια - αυτόν που είχε γράψει, και τι δεν είχε γράψει, λάουντε διάφορα, κομπονιμέντι ντι τέμα ρελιτζιόζο, κατάλαβες; με ρελιτζιόζικο θέμα δηλαδή, ο πιου πρετσιζαμέντε, λάουντε σπιριτουάλε, πνευματικά λάουντε, από το λάους βγαίνει, λατινικά, το εγκώμιον, ο έπαινος, λάους, λάουντις, λάουντουμ τα εγκώμια - το 'ξερες ότι και η λύρα από το ίδιο θέμα βγαίνει; *leu-, μάλιστα, από κει που σήμερα στα ιταλικά λένε λόντε, που είναι οι έπαινοι που παίρνουν οι φοιτητές για τις επιδόσεις τους - μετ' επαίνων, που λέμε κι εμείς στα ιδρύματα τα ημέτερα. Αλλά μπορεί και να μην είναι του ντα Τόντι γιατί έχουμε βρει και χειρόγραφα που χρονολογούνται νωρίτερα, στη Μπολόνια, στο Μουζέο Τσίβικο Μεντιεβάλε, να πας να τα δεις! χειρόγραφα με ύμνους καθολικούς που τραγουδάγανε στην εκκλησιά. Και τα συμμαζέψανε στη Σύνοδο του Τρέντο , τα καταδίκασαν μαζί με τις πρ...

Οι συγκριτικές μελέτες είναι αποφασιστικής σημασίας για την προαγωγή της γνώσης, της θεωρίας και της πρακτικής σε διάφορα πεδία γιατί διευκολύνουν τη συστηματική σύγκριση, τοποθετούν τα ευρήματα σε συγκεκριμένο εννοιολογικό πλαίσιο, ελέγχουν τις υποθέσεις εργασίας, γεννούν καινούριες σκέψεις, και προσφέρoυν το έδαφος για νέες μεθόδους. Υιοθετώντας συγκριτική προσέγγιση, ο ερευνητής μπορεί να αποκτήσει βαθύτερη εικόνα σύνθετων φαινομένων και να συμβάλει σε λεπτομερέστερη κατανόηση του κοσμουτούτου. Comparative studies play a crucial role in advancing knowledge, theory, and practice across various fields by facilitating systematic comparisons, contextualizing findings, testing hypotheses, generating new ideas, and informing policy and practice. By embracing a comparative approach, researchers can gain deeper insights into complex phenomena and contribute to a more nuanced understanding of this world.

  Σκονίτσες... ------------------------ 23/4/24: Αφρικανική σκόνη έπνιξε την Αθήνα.

Έτσι λέει θα γίνουν μια μέρα οι δεινόσαυροι. Βγαλμένο και καλά από την επιστήμη. Ότι μια μέρα τα θηριόποδα θα γίνουν... πραματούλια σαν αυτά εδώ και μάλιστα ότι θα πετάνε. Χαχαχαχαχ. Σιγά μη βγάλουν και πούπουλα! Αυτοί ρε στην καθισιά τους ανοίγουν στόμα και τρώνε άθρωπο. Πώς δηλαδή θα μικρύνουνε τόσο πολύ; Πού θα παν οι δυο τόνοι πράμα; Και πώς από σαρκοφάγα θα γίνουνε ψιχουλοφάγα; Θα τα πιάσει μια βιγκανοσύνη; Δουλευόμαστε τώρα; Εντάξει, δε σου λέει ότι θα γίνει αύριο αυτό. Σε εκατομμύρια χρόνια, λέει. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, δηλαδή. Αλλά και πάλι. Τι θ’ αλλάξει σ’ αυτό το χρονικό διάστημα και δεν το ξέρουμε; Θα πάψει να φέρεται φυσιολογικά ο δεινόσαυρος; Θα του ’ρθει μια μεταμέλεια; Μια αυτοκριτική; Παιδιά, καλό είναι να μην αναπαράγουμε ειδήσεις ό,τι να ’ναι. Να μιλάμε σοβαρά, να χρησιμοποιούμε πηγές, και να μη γεμίζουμε το φέισμπουκ τι λέει ο κάθε πικραμένος. Να τσεκάρουμε πρώτα – δε βλάφτει. Τι θέλετε να μας πείτε; Θα πέσει κάνας μετεωρίτης και θα γίνουμε όλοι σύχρηστοι; Και θ...

Του ενδέκατου αιώνα πρέπει να είναι – έτσι λένε τα χαρτιά και τα βιβλία. Μπορεί να ήταν καθολικόν μονής. Δεν το ξέρουμε με βεβαιότητα. Εκείνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι επί των ημερών του ο Όθων είχε αποφασίσει να τη γκρεμίσει, και τα μαθαίνει αυτά ο μπαμπάς του, ο Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας, αρχαιόπληκτος μεν, ειλικρινής φιλότεχνος δε, και σου λέει, όχι παιδιά, άπαπα, εκεί που είναι να την αφήστε, ούτε να το διανοηθείτε. Καπνικαρέα.

Θα μπορούσε να είναι σύνθημα σε διαδήλωση. Να εκφέρεται ρυθμικά: μαγεία - θρησκεία - ε - πι - στήμη. Να το ξεκινάει ο πρωθιερέας με τη ντουντούκα, και ν’ ακολουθεί το πλήθος – όλοι μαζί. Μαγεία - θρησκεία - ε - πι - στήμη. Ότι ο άνθρωπος βαδίζει από τη μαγεία στη θρησκεία, κι από κει στην επιστήμη. Είναι μια από τις κυρίαρχες νεωτερικές κοινωνιολογικές αντιλήψεις – εξαιρετικά διαδεδομένη. Αυτό πιστεύουμε, άλλος λίγο, άλλος πολύ, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ότι οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες ήταν μαγικές. Δηλαδή κοινωνίες όπου η μαγεία έπαιζε τον πρωτεύοντα ρόλο. Ως ερμηνεία και ως πραγμάτωση του κόσμου. Και πράγματι, έτσι φαίνεται ότι ήταν: μαγικό πράμα η αστραπή, μαγικό κι ο κεραυνός. Και το δένδρο, κι ο κορμός. Μαγικά τα φυλλώματα και τα φυτά. Και μαγικό το έκκριμά τους. Το αφέψημα. Το αλείφεσαι και πετάς, ας πούμε. Υοσκύαμος και μπελαντόνα. Μαύρο γερούλι. Και μανδραγόρας. Και παίρνεις μέρος στις νυχτερινές μαγικές μαζώξεις. Στα σάββατα. Ναι. Έτσι λέγονταν. Σάββατα. Ώσπου εξελίχθηκα...

Μίλτος. Θηλυκό. Η μίλτος. Μια παραλλαγή του αιματίτη. Τι είναι αιματίτης, θα μου πεις τώρα. Ο αιματίτης είναι ορυκτό τού σιδήρου, οξείδιο – παντού στα βράχια και στα χώματα – όπου κοιτάξεις θα το ’βρεις. Και μια παραλλαγή του είναι κόκκινη, κατακόκκινη, σαν αίμα, αἱματίτης λίθος, αιματοκόκκινη πέτρα δηλαδή. Από κει τον είπαμε αιματίτη. Η μίλτος που βάφονταν κόκκινοι οι αρχαίοι, το κοκκινόχωμα – το κιννάβαρι. Ο κινναβαρίτης, θειούχο ορυκτό του υδραργύρου – πέρσης αυτός, τον συσχετίζουν με τον زنجیفرح ή زینجیفرح, ζανζίφαρα ή ζινζίφαρα. Εντάξει. Άμα βρεις άκρη, μου γράφεις κι εμένανε που ενδιαφέρομαι. Τα λεξικά το ’χουν πολύ διπλωματικά: δάνειον ανατολικής προελεύσεως – έτσι το διατυπώνεις άμα δεν είσαι σίγουρος. Άμμιον. Το ξες τι ’ναι αυτό; Αυτό που λέγαμε. Το κιννάβαρι σε αμμώδη μορφή. Από κει που βγαίνει το μίνιο. Minio και miniare, βάφω με μίνιο, δηλαδή μιλτώνω. Miniatus, miniata, miniatum, δηλαδή μιλτωμένος. Βαμμένος με μίνιο. Τα νησιά, με το μίνιο και με το φούμο. Όχι βρε – το Άμμιο...