Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δεινόσαυροι



Έτσι λέει θα γίνουν μια μέρα οι δεινόσαυροι. Βγαλμένο και καλά από την επιστήμη. Ότι μια μέρα τα θηριόποδα θα γίνουν... πραματούλια σαν αυτά εδώ και μάλιστα ότι θα πετάνε. Χαχαχαχαχ.

Σιγά μη βγάλουν και πούπουλα! Αυτοί ρε στην καθισιά τους ανοίγουν στόμα και τρώνε άθρωπο. Πώς δηλαδή θα μικρύνουνε τόσο πολύ; Πού θα παν οι δυο τόνοι πράμα; Και πώς από σαρκοφάγα θα γίνουνε ψιχουλοφάγα; Θα τα πιάσει μια βιγκανοσύνη; Δουλευόμαστε τώρα;

Εντάξει, δε σου λέει ότι θα γίνει αύριο αυτό. Σε εκατομμύρια χρόνια, λέει. Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει, δηλαδή. Αλλά και πάλι. Τι θ’ αλλάξει σ’ αυτό το χρονικό διάστημα και δεν το ξέρουμε; Θα πάψει να φέρεται φυσιολογικά ο δεινόσαυρος; Θα του ’ρθει μια μεταμέλεια; Μια αυτοκριτική;

Παιδιά, καλό είναι να μην αναπαράγουμε ειδήσεις ό,τι να ’ναι. Να μιλάμε σοβαρά, να χρησιμοποιούμε πηγές, και να μη γεμίζουμε το φέισμπουκ τι λέει ο κάθε πικραμένος. Να τσεκάρουμε πρώτα – δε βλάφτει. Τι θέλετε να μας πείτε; Θα πέσει κάνας μετεωρίτης και θα γίνουμε όλοι σύχρηστοι; Και θα ξεκινήσει η ζωή απ’ την αρχή;

Καλά. Ζακέτα να πάρεις.








Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αθήναι

Φαντάσου έχεις, λέει, μια γλώσσα, ωραία και καλή, και τη μιλάς σ’ ένα μικρό χωργιό που διατηρείς κάπου σε μια εύκρατη περιοχή τού κόσμου. Δεντράκια, ποταμάκια, αμπελάκια, κι έναν Παρθενώνα να σου βρίσκεται. Και φαντάσου ότι πας καλά, οι δουλειές, τα παιδιά, ψωνίζει ο κόσμος, κάτι μοντελάκια που θα γίνουν παγκοσμίως ανάρπαστα εις το διηνεκές, έλα όμως που οι καιροί αλλάζουν, χωργιό με χωργιό τα τσουγκρίζετε, δε βρίσκετε άκρη, ο κόσμος σας είναι πολύ μικρός, γινόστε μπάχαλο, και νάσου εμφανίζεται ένα πιο ρωμαλέο χωργιό και πιο φρέσκο, κάπου στον Βορρά, άλλο πολίτευμα, πιο ορεξάτο απ’ το δικό σου, ανανεωμένο, και σας βάνει σε σειρά, άλλο πνεύμα, μιλάει τη γλώσσα σου, τη βρίσκει πολύ γκιουζέλ και πολύ αποτελεσματική, παίρνει και μερικούς από τους πιο καλούς σου για δασκάλους των παιδιών του, και το καζάνι αρχινάει να κοχλάζει. Ίδιο προϊόν, ίδια μοντελάκια, άλλο μάρκετινγκ. Άλλες τακτικές πωλήσεων. Κι ενώ έτσι έχουν τα πράματα, αίφνης μια Κυριακή και μια γιορτή, μια πίσημον ημέρα, ένας τύπο...

Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες

  Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες. Νικολάου Γ. Πολίτου: Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού. Εκδόσεις «Ιστορική Έρευνα». Τηλ. 3637.570 και 3629.498. Αφηγείται ο Κώστας Παπαλέξης.

Συγγνώμη

Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ. Έτσι λέει το τραγούδι. Βαρύ και μελαγχολικό. Δραματικό. Παθιασμένο. Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, δεν ξέρω να αγαπώ όμως πιο λίγο. Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, μα βρήκα το κουράγιο και θα φύγω.[1] Αλλά για στάσου βρε αδερφέ. Από πού κι ως πού συγγνώμη! Ζητάς συγγνώμη που αγάπησες; Στάσου ματάκια μου, μια στιγμή, να το καταλάβουμε: πώς γίνεται – τι κακό έκανες που αγάπησες; Ή μήπως κακό που αγάπησες πολύ; Εκτός μην είσαι ψιλοκουφαλίτσα, Μήτσο μου, τώρα που το σκέφτομαι. Όχι δηλαδή ότι αγάπησες – αυτό τι κακό να κάνει. Μήπως τον θέλησες, πουλάκι μου, να τον φας. Γιατί άλλο το ’να κι άλλο τ’ άλλο. Μόνο τότε τσινάει ο άλλος – αν τον θέλησες εσύ και δε θέλησε αυτός – να τα λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους. Και μάλιστα αν τον έπνιξες. Έτσι δεν είναι Μήτσο μου; Βέβαια. Έτσι είναι Μήτσο μου. Κι όχι μόνο τον έπνιξες, αλλά με το που σ’ έκλασε και την έφαγες τη χυλόπιτα, το γύρισες στη χριστιανοσύνη: συγγνώμη που σ’ αγάπησα. Και κοτσάρισες και το «πολύ» ν...