typographos

  Πόρτες VII

Πόρτα. Θύρα, είσοδος. Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *per-. Λατινικά per, ελληνικά προς, προ, χετιτικά pēran και ελληνικά πέρα και πέραν, σανσκριτικά pári και pára, κ.λπ. Βρίσκεται παντού γύρω μας: Πρέσ-βυς, αυτός που προ-βαίνει. Priekša, λεττονικά, μέτωπο. Prin, ρουμάνικα, pre + in, δια, μέσω (by means of). Por favor, ισπανικά, προς + χάρη, καλή θέληση, παρακαλώ. Prove, αγγλικά, *pro-bhwo-, per- + to be, αποδεικνύω. Πόρτα. Προ-βαίνω. Προ-χωρώ. Προ-βάλλω. Πρώ-τος και καλύτερος!

Πόρτες VI

Πόρτες V

  Συντήρηση. Maintenance.

Το Ικόνιο ήταν πόλη της αρχαίας Λυκαονίας , κράτους δυτικά της Καππαδοκίας και βόρεια της Κιλικίας , καταμεσής στην καθ’ ημάς Ανατολή. Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος την αναφέρει – η πιο σπουδαία από τις πόλεις της περιοχής. Το Ικόνιο που έγινε μέλος του Κοινού Λυκαονίας , με τα Λύστρα , τα Λάρανδα και τη Δέρβη . Μέρη που ύστερα εγίναν Περσικά. Για να έλθουν κατόπιν ο Αλέξανδρος και οι Μακεδόνες. Και ν’ ακολουθήσουν οι Επίγονοι, οι Σελευκίδες, ο Ευμένης, ο Αντίγονος, και μετά ο Αριαράθης Ε΄ ο Διγενής. Που ήταν γιός του Αριαράθη Δ΄ του περσόπουλου και της Αντιοχίδας  της ελληνοπούλας, κόρης του Αντιόχου Γ΄ του Μεγάλου . Κι εγγονός του Αριαράθη Γ΄ και της Στρατονίκης  της Καππαδόκισσας, της κόρης της σπουδαίας του Αντίοχου Β΄ του Θεού . Που αργότερα έγινε μέρος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το Ικόνιο. Και καθώς τα χρόνια είχαν περάσει, κι ερχόταν νέα θρησκεία που φαινόταν ικανή να εμποτίσει τα πάντα, ο Διοκλής Βαλέριος με τ’ όνομα, ο Διοκλητιανός δηλαδή, γεννημένος στη Δαλμα...

Πόρτες IV

Ο Γιάννος και η Μαριγώ Τα δυο τους αγαπήθκανε Κανένας δεν το ξέρει.

Είχε νια δουλειά κατά κει, ε, στο δρόμο του ήμαν, οπότε καθώς περνούσε, λέει, ωρέ δε στέκομαι μια στιγμή... Σταύρος λέγεται.

  Χρυσούλα.

  Τσαμπιά...

Ο Σωτήρης. Τον βρήκα πάνω στο χέρι μου. Κάνω μια, τον τινάζω, πέφτει κάτω. Εντάξει. Έλα όμως που ερχόταν να ξανανεβεί πάνω μου! Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου - τίποτα ο Σωτήρης. Πιο δω πήγαινα, ακολουθούσε. Πιο κει πήγαινα, άλλαζε πορεία και ακολουθούσε και πάλι. Δεν το 'χω ξαναδεί αυτό. Στο τέλος, δεν ξέρω πώς, πείστηκε ν' ανεβεί στο δέντρο. Αλλά κάθε τρεις και μία στεκόταν και με κοίταζε. Τι κοίταζες μωρέ Σωτήρη, πολύ θα 'θελα να 'ξερα!

Που λες, με το που μαζευτήκαν οι αθρώποι σ’ ένα μέρος και μείναν κοντά ο ένας με τον άλλον, αρχίσαν και τα ζητήματα. Όχι, μ’ ενοχλείς, όχι μου βρομάς, μην κόβεις τα φρούτα είναι δικό μου το δέντρο, πάρ’ το από ’δώ το μουλάρι, μου πατάς το χωράφι – τέτοια και χειρότερα. Αμ δε θα συνεννοηθούμε, σκεφτήκαν. Ανεβήκαν στο ιερό βουνό, ανοίξαν οι ουρανοί, κατήλθε η ανωτάτη δύναμις αυτοπροσώπως, τι θέτε πάλι; ενεπιστεύθη την σοφίαν της εις χείρας Προφήτου, ούτος δε, ως άλλος αγγελιαφόρος, διεμήνυσε τα καθέκαστα στην πλέμπα. Ου κλέψεις. – Δεν καταλαβαίνουμε αρχαία, ρε μεγάλε. – Θα πει να μην κλέβετε, ρε. – Πενήντα γίδια έχει. Να μην πάρω και ’γώ ένα; – Όχι. – Καλά, τραγούδα εσύ. Πήγαινε ο άλλος νύχτα, το ’κλεβε το γίδι. Έξαλλος ο Προφήτης. – Ρε, δεν είπα, ου κλέψεις; – Ποιος, εγώ; δεν το πήρα ’γώ! Έμπαινε νέος παράγοντας στην εξίσωση. Δεν το πήρε αυτός; Και ποιος το πήρε; Παίζαν την κολοκυθιά. Τα ’παιζε κι ο Προφήτης. Τι να κάνει τώρα; Έπρεπε να κάνει και τον ντετέκτιβ – δε γινόταν αλλιώς. Ερχόσ...

  Κλειστόν III Cleiston ΙΙΙ

Ήταν δίδυμοι. Κι ήταν καλοί. Καλή ενέργεια και καλή δύναμη. Παλιά τους γεννούσαν οι θεοί. Ήσαν οι Διός κούροι, οι γιοί του Δία. Ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης. Πατέρας του Κάστορος ο Τυνδάρεως, και του Πολυδεύκη ο Δίας. Μάνα τους η Λήδα. Και προστάτευαν τους ανθρώπους γιατί έτσι πάει: όσες καλές δυνάμεις κι αν σε περιστοιχίζουν, πάντα χρειάζεσαι και κάποιες επιπλέον για ειδικούς σκοπούς. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Δεν έχει τέλος αυτό. Κι αγαπιόνταν οι Διόσκουροι μεταξύ τους κι η αγάπη αυτή λες και αντανακλούσε στους ανθρώπους και από κει επέστρεφε λατρεία στους δυο μικρούς θεούς, στον Κάστορα και τον Πολυδεύκη: όταν οι Σπαρτιάτες κινούνταν σε παράταξη μάχης, ήταν οι Διόσκουροι που τους προστάτευαν. Το ίδιο και τους Ρωμαίους. Στη μάχη οι Dioscuri στέκονταν στο πλευρό τους και δεν αφήναν τους εχθρούς να τους βλάψουν. Και τους είχαν και ναό σε περίοπτη θέση στην Αγορά της Ρώμης οι Ρωμαίοι, το Tempio dei Dioscuri . Αφοσιωμένοι, λοιπόν, ο ένας στον άλλον. Όταν ο Κάστωρ έχασε τη ζωή του, ο Δίας έ...