typographos

Οξείδωση είναι όταν έχεις ένα μέταλλο κι αυτό το μέταλλο βρίσκεται στον αέρα ή στο νερό, οπότε τα άτομα της επιφάνειάς του κάνουν σχέσεις με τα άτομα του αέρα. Ή του νερού. Μπελάς. Απαγορευμένο πράμα, διότι κύριε εγώ δεν σας έχω να ανακατευόσαστε μεταξύ σας, εγώ σας έχω εδώ να παραμείνετε ως έχετε. Που είναι μια κουβέντα, κι αυτά τα πράματα δεν παίρνουν από κουβέντες – κάνουν τη δουλειά τους κι ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, είναι κανονισμένο. Δεν έχεις και πολλές λύσεις. Ή ντύνεις τα μέταλλά σου με άλλα μέταλλα που να μην είναι και τόσο μπερμπάντικα, οπότε δεν σου οξειδώνονται, κατάλαβες, επιμετάλλωση το λένε αυτό, ή τα βάφεις. Πρωί μεσημέρι βράδυ. Και δος του μπογιά και ξανά μανά μπογιά, όλη μέρα κάποιος μ’ ένα πινέλο είναι εκεί, πάνω σε μια σκαλωσιά, και βάφει, χειμώνα καλοκαίρι, με ειδικές μπογιές και χρώματα, να μην τις περνάει ο αέρας και το νερό, οπότε να μην σου φλερτάρουν τα μέταλλά σου με ανέμους και με ύδατα. Και να μην τα σακατεύει και το αλάτι, διότι αυτό πού το πας. Έχεις ...

Δες εδώ τι παίζει: Το όνομα είναι אלישבע. Ελισέβα το προφέρεις αυτό, με σου παχύ. Ελισσέβα. Εντάξει, σε βλέπω και κοιτάς. Μετράς τα γράμματα και δε σου βγαίνουν με τίποτα. Τη βλέπω την ερώτηση: πώς δηλαδή από δυόμιση κολλυβογράμματα, μου διαβάζεις εσύ σκουλικομερμηγκότρυπα; Δώσε βάση: διότι τα αλφάβητα αυτά, των σημιτικών γλωσσών, δεν είναι... αλφάβητα. Άλλη τελείως λογική. Είμαι αμπτζάντ. Είναι κατάλογοι από σύμφωνα. Όπως η λέξη αλφάβητο βγαίνει από τα δύο πρώτα γράμματα του καταλόγου, άλφα και βήτα, όπως και η λέξη φύδαρκ (fuþark) για τους καταλόγους με ρούνους βγαίνει από τους έξι πρώτους ρούνους, φε, υρ, δουρς, ας, ρέιδ και κάουν, έτσι και η λέξη αμπτζάντ (abjad) βγαίνει από τα τέσσερα πρώτα γράμματα του αντίστοιχου αραβικού καταλόγου: άλεφ, μπεθ, τζίμελ και ντάλεθ. Ωραία. Χωρίς φωνήεντα τα αμπτζάντ. Μάλιστα. Το εμπεδώσαμε. Δηλαδή δεν έχουν φωνήεντα οι αθρώποι που μιλούν αυτές τις γλώσσες; τριακόσια εβδομήντα εκατομμύρια, ζωή να ’χουν – σήμερα τα αραβικά, τα εβρέικα, τα μαλτέζικα, ...

Σύνοδος. Συν και οδός. Ε, δεν είναι και περίπλοκο. Ίδιος δρόμος, συν δρόμος, απ’ τον ίδιο δρόμο, σύμπτωση οδών. Κι εσείς από δω; Κι εμείς. Τι λέτε! Είναι όταν μαζεύονται άνθρωποι – για κουβέντα, ας πούμε. Για να βρουν τη λύση. Κι έχει μείνει και στα θρησκευτικά – η τάδε Οικουμενική Σύνοδος, φέρ’ ειπείν. Που μαζευτήκαν από την οικουμένη οι σοφοί πατέρες να βρουν την άκρη σε σοβαρά ζητήματα – όχι έχει μία φύση, όχι έχει δύο φύσεις, όχι έχει φύσεις τρεις κι εξήντα. Λύσ’ το εσύ το πρόβλημα. Μπορείς; Όχι. Είδες που χρειάζεται σύνοδος; Και το πήραν και οι αστροδιάφοροι και είπαν και σύνοδο πλανητών. Ότι πάνε και βρίσκονται μαζί οι πλανήτες ή δεν ξέρω ποια ουράνια σώματα, τέλος πάντων, κι έχουμε, λέει, σύνοδο, ο Άρης ας πούμε και ο Κρόνος, και καθόμαστε και τα κοιτάμε, πωωω, πανέμορφα όταν πέφτουν μαζί, φως περίεργο. Είναι κάπως, δε μπορείς να πεις. Κάθεσαι κι αναλογίζεσαι. Τι σχέση να ’χει τώρα αυτό το σώμα κι εκείνο το σώμα. Καμία. Κι όμως. Έτσι που τα βλέπεις αναμειγνύονται. Πάει, θα συγκρ...

Απρίλιος. Με τον χρόνο να διπλώνει. Σαν απόπτυγμα - εκεί όπου μαζεύονται οι πτυχές του χιτώνα, η μια πάνω στην άλλη. Όλες μαζί. «Χρονολόγιο Θεσσαλονίκης» Διαβάζει ο Κώστας Παπαλέξης . ---------------------------------------- Από το βιβλίο τού Διονύση Στεργιούλα , «Καθόλου ποιήματα», Νησίδες, 2019, Θεσσαλονίκη.

Εγγεγραμμένος τετράκογχος - δηλαδή που έχει κάτοψη τετράγωνη κι εντός εγγράφονται τέσσερεις κόγχες. Ασυνήθιστο. Χτισμένο μέσα στον τρούλο βρέθηκε νόμισμα τού 1350. Τη χρονιά που γεννιόταν ο Αυτοκράτωρ Μανουήλ Β´ Παλαιολόγος, ο πατέρας τού Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου. Τα σπίτια γύρω είναι πιο σύγχρονα. Αφού φύγαν οι Γερμανοί, λίγες δεκαετίες αργότερα.

Που λες και τους πιάνει ένα πρωί η λύσσα η κακιά. Όλους μαζί. Όχι είναι μπήξε, όχι είναι δείξε, είναι πράκτωρ ξένος, λέει ότι είναι βασιλέας, ότι μπορεί να γκρεμίσει τον ναό και να τον ξαναχτίσει – να τον φάνε ζωντανό ρε παιδί μου. Κι ανοίγει η συζήτηση – τότε είχαν ένα πράμα, το φέισμπουκ —φέισμπουκ στα αραμαϊκά θα πει γράφω ό,τι να ’ναι— και καθόνταν και γράφαν ο καθένας, όχι σαν σήμερα που αυτά πια δε γίνονται. Τότε δεν προφταίναν να κυκλοφορήσουν τα νέα, πλακώναν οι γιούζερς – έτσι λέγονταν. – Σταύρωσον αυτόν. Ο καημένος αυτός έβλεπε τις αποψάρες και δεν καταλάβαινε – πάτε καλά, ρε παιδιά; πώς θα τον σταυρώσω; Με σκεπτικό τι; Εδώ είμαστε κράτος κι έχουμε νόμους. Δεν είμαστε μπάχαλο. Τι σταύρωσον και μπαρμπούτσαλα. Αυτός δηλαδή τι νόμο παρέβη ναν τον σταύρωσον; Τι έκανε; – Είπε ότι είναι βασιλέας, γράφαν αυτοί στα κόμεντς. Γέλαγε αυτός. Από μέσα του, βεβαίως. Εγώ να δείτε τι λέω στη γυναίκα μου. Εμ, δε με σταύρωσε. Ο καθ’ ου συνέστησε οργάνωση; Πήρε όπλα; Στρατολόγησε κανέναν; Ας εί...

Δεν είχε και κανένα καημό να επιτεθεί στην Ελλάδα ο Χίτλερ, αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Ούτε καημό, ούτε λόγο. Ο Ντούτσε ήταν που την είχε την πετριά. Εκείνος ήταν που ήθελε, και το κομμάτι του να κάνει, και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του και τα λοιπά – τέλος πάντων ήταν και λίγο ελαφρός τύπος αυτός κι έβαζε τέτοια με τον νου του. Κι ο άλλος, θα μου πεις, κι ο Χίτλερ, τέτοια έβαζε κι εκείνος με τον νου του. Ήταν το πρόβλημα της εποχής, βλέπεις. Ο ασκός είχε ανοιχτεί και βάζαν όλοι διάφορα άκυρα με τον νου τους. Θα κάμωμε, θα διάξωμε. Ναι αλλά ο Χίτλερ ήταν Γερμανός. Άμα έβαζε κάτι με τον νου του, το σχεδίαζε και να δουλεύει. Οπότε τέλος πάντων την έκανε τη βλακεία ο Ντούτσε στην Ελλάδα, όχι θέλουμε να περάσουμε, άλλα λόγια λέτε βρε παιδιά, και πλάκα στην πλάκα ξεκίνησε πόλεμος κανονικός. Μάλιστα. Πόλεμος χαζός και κακοσχεδιασμένος με αποκαρδιωμένους τους φαντάρους του, αλλά πόλεμος κανονικός γιατί από την από δω μεριά παίζαν κάτι παιδιά διαφορετικά, πολύ θυμωμένα, και δικαίως – γιατί ρε φ...

  Ο Κυρ Σιμιγδαλένιος ...και η καλή μας η βασιλοπούλα... Από τα «Ελληνικά Παραμύθια» του Γ. Α. Μέγα, σε εικονογράφηση Ράλλη Κοψίδη. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας». Ιωάννου Δ. Κολλάρου & Σιας ΑΕ. Αθήναι, 1963. Διαβάζει ο Κώστας Παπαλέξης .