typographos

Ξέρεις τι είναι να περιμένεις αποκάτω πότε θα βγει; Αν βγει. Γιατί δεν ξέρεις, δε βγαίνει γιατί δε μπορεί; δε βγαίνει για δε θέλει; Ή δε βγαίνει διότι απλώς δε σε πήρε χαμπάρι ότι είσαι εδώ; Κι αν δε σε πήρε χαμπάρι, γιατί δε σε πήρε χαμπάρι; μήπως απλώς δεν έχει τον νου της να σε πάρει χαμπάρι; μήπως δεν την πολυενδιαφέρει; είναι τέτοιος τύπος άραγε; που δεν την πολυενδιαφέρουν; Ωχ, μήπως είσαι εσύ που δεν την πολυενδιαφέρεις; Αλλά ποία η διαφορά; Είτε τα πράματα δεν την πολυενδιαφέρουν, είτε εσύ, ένα και το αυτό δια τους σκοπούς σου. Βέβαια, δεν αντιλέγω, άλλον να μην την πολυενδιαφέρουν γενικώς αυτά, κι άλλον να την ενδιαφέρουν, αλλά, βρε αδερφέ, να μη σκάζει για σένα. Εκτός πάλι αν το κάνει επίτηδες. Αν δηλαδή παριστάνει ότι δεν ενδιεφέρεται και τόσον, απλώς για να μην σου δώσει λαβάς. Ή, καλύτερον, διότι έτσι είναι αυταί. Κάνουν ότι δεν πολυενδιαφέρονται, ώστε εσύ να επιμείνεις δριμύτερος και τρυφερώτερος, αμφότερα. Να είναι τέτοια; Κι όμως. Προχθές που έβγαινε από το Σχολείον σε ...

Ἦν δέ τις ἐν Τρώεσσι Δάρης ἀφνειὸς ἀμύμων. Ότι ήτανε κάποιος Δάρης, Τρώας, πλούσιος και πολύ κύριος – έτσι γράφει ο Όμηρος. Που ήταν ἱρεὺς Ἡφαίστοιο ο εν λόγω – του Ηφαίστου ιερέας δηλαδή. Κι έγραψε, λέει, αυτός ο τύπος, ένα χρονικό της καταστροφής της Τροίας: Daretis Phrygii de excidio Troiae historia. Δάρητος του Φρυγός, περί καταστροφής της Τροίας ιστόρησις. Όχι βέβαια, δεν τα λέει ο Όμηρος αυτά, για το βιβλίο – αυτά ανεφύησαν εκ των υστέρων. Ότι έγραψε ένα βιβλίο και καλά, και το ’χαν και το μελετούσαν εις τας Ευρώπας το πάλαι, το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά πολύ πάλαι μιλάμε: αυτό που σήμερα λέμε ύστερη αρχαιότητα, δηλαδή τρίτος - τέταρτος αιώνας κι αργότερα. Και πέμπτος. Κι έκτος. Είχε καταρρεύσει το σύμπαν, αυτοκρατορία δυτική δεν υφίστατο, είχαν μπουκάρει οι Γότθοι και τα ’χαν κάνει καλοκαιρινό, μόνο το ένδοξον ανατολικόν μέρος έπαιζε μπάλα, Βυζάντιο δηλαδή, και στη δύση χάος. Αλλά κι από δω κι από κει, σε δύση και σ’ ανατολή, οι μοναχοί αντιγράφαν και τα φοβερά μυθολόγια όπου τα...

Μού(ν)τζα και μου(ν)τζώνω ήταν οι δυο λεξούλες που απασχόλησαν φίλη μας χθες σε ανάρτησή της. Η σημασία και η καταγωγή τους. Να την ευχαριστήσουμε θερμά για την αφορμή, κι ας μας επιτραπεί να σκαλίσουμε το θέμα λίγο βαθύτερα. Κάτω από τις δύο λεξούλες και πλάι τους, αναζητώντας την ιστορία τους, βρίσκουμε πολύ πράμα. Μού(ν)τζα , λοιπόν, από το μου(ν)τζώνω ή μου(ν)τζαλώνω , που θα πει γεμίζω το πρόσωπο κάποιου με καπνιά ή ακαθαρσίες. Το ΕΛΝΕΓ υποθέτει σύνδεση με το περσικό muzh , αλλά η λατινική αυτή γραφή της λέξης δεν βοηθά στη διασταύρωση της πληροφορίας. Ας πάμε όμως στο Βυζάντιο, όπου πράγματι υπήρχε σχετική ποινή. Όχι απλώς της μούντζας , κι όχι για μικρά παραπτώματα – ήταν ποινή σοβαρή. Και δεν την εκτελούσε ο δικαστής. Μπορούσε να διαρκέσει ώρες. Διάφοροι κατώτεροι υπάλληλοι έκαναν την προεργασία και οδηγούσαν τον καταδικασμένο στο πλήθος, το οποίο αδημονούσε να αναλάβει τα υπόλοιπα. Κλέφτες, μοιχοί και μοιχαλίδες, αλλά και πατριάρχες και βασιλείς, πρώτα κουρεύονταν . Ή, ...

Και τι δεν έχει γραφτεί γι’ αυτές, και τι δεν έχουμε σκεφτεί. Για τις τελετουργίες. Τις πάσης φύσεως. Από τις αποφοιτήσεις στα πανεπιστήμια και τις παρασημοφορήσεις στα προεδρικά μέγαρα, μέχρι τους γάμους και τις βαπτίσεις στις εκκλησιές. Κι από τη γιαπωνέζικη τελετή του τσαγιού, τις τελετές των Μασάι, τις κοκορομαχίες του Μπαλί και το Φεστιβάλ των Φαντασμάτων της Κίνας, ώς και το Τεγιάμ των Ινδιών, την Ντία ντε Μουέρτος του Μεξικού, την Ασούρα των μουσουλμάνων και την Τετάρτη Ιουλίου των Αμερικάνων – δεν έχει τέλος ο κατάλογος. Τις μελετάμε και τις εξετάζουμε – εδώ και κάναν αιώνα επισταμένως. Κυρίως πάνω σε μια παλιά σκέψη του Ντουρκχάιμ – ότι οι τελετουργίες είναι βασικός μηχανισμός παραγωγής και συντήρησης κοινωνικής συνοχής. Που ενδυναμώνουν τη συλλογική συνείδηση, γιατί συνενώνουν τους ανθρώπους γύρω από γνωστά, κοινά αποδεκτά σύμβολα, και αξίες και πίστεις. Κάπως έτσι. Πράγμα που ξανασκέφτηκε ο Τέρνερ – απ’ αλλού το ’πιασε αυτός, αφού είχε προηγηθεί και η δουλειά του Άρν...

Ολόγυρα στη λίμνη, είναι ο πραγματικός τίτλος. Διήγημα του κυρ Αλέξανδρου, του 1892. Καταχρηστικώς το βαφτίσαμε Πολύμνια - από την ηρωίδα των σκέψεών μας. Διαβάζει ο οικοδεσπότης.