Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλή Ανάσταση





Εύχεσαι Καλή Ανάσταση... Κατά κυριολεξία...

Ακουμπάς δηλαδή τον σκληρό πυρήνα. Αυτός δεν είναι ο ορισμός της Ανάστασης; Ότι δηλαδή, ό,τι κι αν κάνεις, όπως και νάχουν τα πράματα, ούτως ή άλλως, οι νέες μέρες θα έλθουν, δεν πα να χτυπιέσαι.

Μεγάλη εφεύρεση η Ανάσταση: Εκεί που χαζοκάθεσαι και τα πράματα έχουν πάρει τη σειρά τους και όλα ροβολούν κανονικά τον κατήφορο του Θανάτου προκειμένου να πληρωθεί ο Νόμος της Εντροπίας, τότε ακριβώς επικαλούμαστε μιαν Ανάσταση. Κατά τ' άλλα παράλογη. Απρόσμενη. Άσχετη. Ενάντια σε κάθε λογική. Αντίθετα σε ό,τι γνωρίζουμε και δεν γνωρίζουμε. Από το Πουθενά.

Αλλά... Ανάσταση. Κι όποιος έχει αντίρρηση ας υποβάλει τα σχετικά δικαιολογητικά. Επί δεκαδράχμου χαρτοσήμου.

Είναι, νομίζω, μια από τις μεγαλύτερες ποτέ εφευρέσεις του ανθρωπίνου γένους. Σπουδαιότερη από τον τροχό. Θερμότερη από τη φωτιά. Η Ανάσταση. Που πάει να πει: Ό,τι κι αν γίνει, όπου και να παν τα πράματα, πάντοτε, σε λελογισμένο πλήρωμα χρόνου, παίζει Επανεκκίνηση. Οι διακόπτες θα πέσουν, τα φώτα θα σβήσουν, το παγερό αεράκι του Θανάτου θα φυσήξει, κι ύστερα τα πυροτεχνήματα θα βροντήξουν. Και πάμε πάλι εξ αρχής.

Νομίζω ότι είναι η σοβαρότερη ένδειξη συγχωρητικότητας που έχουμε στους ταμιευτήρες αυτού του Πολιτισμού από καταβολής του. Η μεγίστη εκδήλωση Γνώσης. Η απόλυτη ένδειξη Ορθού Λογισμού.

Δηλαδή: Game over, μάγκες. Η τράπουλα παίχτηκε, ό,τι ήταν να κερδηθεί κερδήθηκε, ό,τι ήταν να χαθεί χάθηκε, τα χέρια μακριά από το τραπέζι, σκούπισε τη μύξα σου μικρέ μη μου λερώσεις το γυαλί, ο γύρος τέλειωσε. Πάμε γι' άλλα.

Κάθε Ανάσταση, άλλο ένα μικρό μυστικό.

Καλή Ανάσταση.






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αθήναι

Φαντάσου έχεις, λέει, μια γλώσσα, ωραία και καλή, και τη μιλάς σ’ ένα μικρό χωργιό που διατηρείς κάπου σε μια εύκρατη περιοχή τού κόσμου. Δεντράκια, ποταμάκια, αμπελάκια, κι έναν Παρθενώνα να σου βρίσκεται. Και φαντάσου ότι πας καλά, οι δουλειές, τα παιδιά, ψωνίζει ο κόσμος, κάτι μοντελάκια που θα γίνουν παγκοσμίως ανάρπαστα εις το διηνεκές, έλα όμως που οι καιροί αλλάζουν, χωργιό με χωργιό τα τσουγκρίζετε, δε βρίσκετε άκρη, ο κόσμος σας είναι πολύ μικρός, γινόστε μπάχαλο, και νάσου εμφανίζεται ένα πιο ρωμαλέο χωργιό και πιο φρέσκο, κάπου στον Βορρά, άλλο πολίτευμα, πιο ορεξάτο απ’ το δικό σου, ανανεωμένο, και σας βάνει σε σειρά, άλλο πνεύμα, μιλάει τη γλώσσα σου, τη βρίσκει πολύ γκιουζέλ και πολύ αποτελεσματική, παίρνει και μερικούς από τους πιο καλούς σου για δασκάλους των παιδιών του, και το καζάνι αρχινάει να κοχλάζει. Ίδιο προϊόν, ίδια μοντελάκια, άλλο μάρκετινγκ. Άλλες τακτικές πωλήσεων. Κι ενώ έτσι έχουν τα πράματα, αίφνης μια Κυριακή και μια γιορτή, μια πίσημον ημέρα, ένας τύπο...

Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες

  Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες. Νικολάου Γ. Πολίτου: Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού. Εκδόσεις «Ιστορική Έρευνα». Τηλ. 3637.570 και 3629.498. Αφηγείται ο Κώστας Παπαλέξης.

Συγγνώμη

Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ. Έτσι λέει το τραγούδι. Βαρύ και μελαγχολικό. Δραματικό. Παθιασμένο. Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, δεν ξέρω να αγαπώ όμως πιο λίγο. Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, μα βρήκα το κουράγιο και θα φύγω.[1] Αλλά για στάσου βρε αδερφέ. Από πού κι ως πού συγγνώμη! Ζητάς συγγνώμη που αγάπησες; Στάσου ματάκια μου, μια στιγμή, να το καταλάβουμε: πώς γίνεται – τι κακό έκανες που αγάπησες; Ή μήπως κακό που αγάπησες πολύ; Εκτός μην είσαι ψιλοκουφαλίτσα, Μήτσο μου, τώρα που το σκέφτομαι. Όχι δηλαδή ότι αγάπησες – αυτό τι κακό να κάνει. Μήπως τον θέλησες, πουλάκι μου, να τον φας. Γιατί άλλο το ’να κι άλλο τ’ άλλο. Μόνο τότε τσινάει ο άλλος – αν τον θέλησες εσύ και δε θέλησε αυτός – να τα λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους. Και μάλιστα αν τον έπνιξες. Έτσι δεν είναι Μήτσο μου; Βέβαια. Έτσι είναι Μήτσο μου. Κι όχι μόνο τον έπνιξες, αλλά με το που σ’ έκλασε και την έφαγες τη χυλόπιτα, το γύρισες στη χριστιανοσύνη: συγγνώμη που σ’ αγάπησα. Και κοτσάρισες και το «πολύ» ν...