Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καλή Ανάσταση





Εύχεσαι Καλή Ανάσταση... Κατά κυριολεξία...

Ακουμπάς δηλαδή τον σκληρό πυρήνα. Αυτός δεν είναι ο ορισμός της Ανάστασης; Ότι δηλαδή, ό,τι κι αν κάνεις, όπως και νάχουν τα πράματα, ούτως ή άλλως, οι νέες μέρες θα έλθουν, δεν πα να χτυπιέσαι.

Μεγάλη εφεύρεση η Ανάσταση: Εκεί που χαζοκάθεσαι και τα πράματα έχουν πάρει τη σειρά τους και όλα ροβολούν κανονικά τον κατήφορο του Θανάτου προκειμένου να πληρωθεί ο Νόμος της Εντροπίας, τότε ακριβώς επικαλούμαστε μιαν Ανάσταση. Κατά τ' άλλα παράλογη. Απρόσμενη. Άσχετη. Ενάντια σε κάθε λογική. Αντίθετα σε ό,τι γνωρίζουμε και δεν γνωρίζουμε. Από το Πουθενά.

Αλλά... Ανάσταση. Κι όποιος έχει αντίρρηση ας υποβάλει τα σχετικά δικαιολογητικά. Επί δεκαδράχμου χαρτοσήμου.

Είναι, νομίζω, μια από τις μεγαλύτερες ποτέ εφευρέσεις του ανθρωπίνου γένους. Σπουδαιότερη από τον τροχό. Θερμότερη από τη φωτιά. Η Ανάσταση. Που πάει να πει: Ό,τι κι αν γίνει, όπου και να παν τα πράματα, πάντοτε, σε λελογισμένο πλήρωμα χρόνου, παίζει Επανεκκίνηση. Οι διακόπτες θα πέσουν, τα φώτα θα σβήσουν, το παγερό αεράκι του Θανάτου θα φυσήξει, κι ύστερα τα πυροτεχνήματα θα βροντήξουν. Και πάμε πάλι εξ αρχής.

Νομίζω ότι είναι η σοβαρότερη ένδειξη συγχωρητικότητας που έχουμε στους ταμιευτήρες αυτού του Πολιτισμού από καταβολής του. Η μεγίστη εκδήλωση Γνώσης. Η απόλυτη ένδειξη Ορθού Λογισμού.

Δηλαδή: Game over, μάγκες. Η τράπουλα παίχτηκε, ό,τι ήταν να κερδηθεί κερδήθηκε, ό,τι ήταν να χαθεί χάθηκε, τα χέρια μακριά από το τραπέζι, σκούπισε τη μύξα σου μικρέ μη μου λερώσεις το γυαλί, ο γύρος τέλειωσε. Πάμε γι' άλλα.

Κάθε Ανάσταση, άλλο ένα μικρό μυστικό.

Καλή Ανάσταση.






Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αθήναι

Φαντάσου έχεις, λέει, μια γλώσσα, ωραία και καλή, και τη μιλάς σ’ ένα μικρό χωργιό που διατηρείς κάπου σε μια εύκρατη περιοχή τού κόσμου. Δεντράκια, ποταμάκια, αμπελάκια, κι έναν Παρθενώνα να σου βρίσκεται. Και φαντάσου ότι πας καλά, οι δουλειές, τα παιδιά, ψωνίζει ο κόσμος, κάτι μοντελάκια που θα γίνουν παγκοσμίως ανάρπαστα εις το διηνεκές, έλα όμως που οι καιροί αλλάζουν, χωργιό με χωργιό τα τσουγκρίζετε, δε βρίσκετε άκρη, ο κόσμος σας είναι πολύ μικρός, γινόστε μπάχαλο, και νάσου εμφανίζεται ένα πιο ρωμαλέο χωργιό και πιο φρέσκο, κάπου στον Βορρά, άλλο πολίτευμα, πιο ορεξάτο απ’ το δικό σου, ανανεωμένο, και σας βάνει σε σειρά, άλλο πνεύμα, μιλάει τη γλώσσα σου, τη βρίσκει πολύ γκιουζέλ και πολύ αποτελεσματική, παίρνει και μερικούς από τους πιο καλούς σου για δασκάλους των παιδιών του, και το καζάνι αρχινάει να κοχλάζει. Ίδιο προϊόν, ίδια μοντελάκια, άλλο μάρκετινγκ. Άλλες τακτικές πωλήσεων. Κι ενώ έτσι έχουν τα πράματα, αίφνης μια Κυριακή και μια γιορτή, μια πίσημον ημέρα, ένας τύπο...

Λιμήν

Лиман. Διαβάζεται λιμάν. Και θα πει λιμάνι – τι άλλο να πει. Αλλά μια στιγμή. Δεν είναι απ’ τα ελληνικά. Είναι απ’ τα τούρκικα. Βαστιέσαι; Βαστήξου: τα ρώσικα δεν την πήραν τη λεξούλα από τα ελληνικά, γιατί και τα ελληνικά από τα τούρκικα την έχουν πάρει. Ξαναβαστήξου. Υπήρχε μια αρχαία λεξούλα, λειμών. Ελληνικά. Το υγρό λιβάδι. Και καθώς οι λεξούλες ταξιδεύουν και μιλάν για πράγματα που μεταξύ τους μοιάζουν, λειμών σήμαινε κι εκείνο το άλλο το υγρό και ζεστό και φιλόξενο πράμα που ξέρεις. Συνεννοηθήκαμε; Μπράβο. Αυτό εκτιμώ σε σένα: την αντιληπτικότητά σου. Και ταξίδευε που λες η λεξούλα, τι ευλείμων – με ωραία παχιά λιβάδια, τι λειμώνιος – ο του λιβαδιού, τι λειμακίδες – οι νύμφες αυτών των υγρών και ζεστών μερών, αυτές που σου παίρνουν τη μιλιά και μένεις ευσεβής μεν, άλαλος δε. Τέλος πάντων, μην τα πολυλογούμε, αυτό το καταφύγιο, ο λειμών, κάνει μια παφ και τραβάει μια μετάπτωση, ένα άμπλαουτ που λένε οι γλωσσοτέτοιοι, και τσουπ, προκύπτει ο λιμήν, να σε περικλείει και να σε προστα...

Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες

  Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες. Νικολάου Γ. Πολίτου: Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού. Εκδόσεις «Ιστορική Έρευνα». Τηλ. 3637.570 και 3629.498. Αφηγείται ο Κώστας Παπαλέξης.