typographos

  Ακόμη Άνοιξη... Still Spring... --------------------------------- November 27, 2020: voyager61 – photography award

  Δια την ονομαστικήν σας εορτήν... Εντάξει. Σ’ αρκετά μέρη του κόσμου τα ’χουν τα βαφτιστικά τους ονόματα περί πολλού. Εμείς όμως το ’χουμε τερματίσει. Είναι η Μεγάλη μας Εορτή. Κι αν πέφτει τσαγκαρομέρα άβολη, δεν πειράζει. Τη γιορτάζεις μια πιο βολική μέρα. Κι αν σε ξεχάσουν μέσα στην αναμπουμπούλα, πάλι δεν πειράζει. Έχει ο άλλος σαράντα μέρες παρακαλώ να σ’ ευχηθεί, και η ευχή να πιάσει. Όλα τα ’χουμε προβλέψει. Κι αν είναι και μεγάλη και τρανή, είναι σαν εθνική εορτή: εμ κι εσείς μέρα που ’ναι σήμερα ήρθατε! ο κακός χαμός! ελάτε καλέ από αύριο, μπορεί να σου πούνε στο γκισέ της τράπεζας. Και να σ’ εύχονται αγαπημένοι, φίλοι, άνθρωποι της καρδιάς, λογικό είναι. Εντάξει. Άντε και γνωστοί. Άντε και συνεργάτες. Έλα που εδώ σ’ εύχεται η περιπτερού και μάλιστα του περιπτέρου που δεν πας συχνά! Καλέ, εσάς Κώστα δε σας λένε ή μου φαίνεται; Καλέ ναι! Αχ να ζήσετε! Την τσιμπάς την ευχούλα σου. Μιλάμε για πολύ έθιμο, ε; Ψηλώνεις, παίρνεις μπόι, το κέντρο του κόσμου, της μιας μ...

Σιγά που θα καθόσουνα εσύ στα βασανιστήρια. Να γίνεις, λέει, μάρτυρας για να σε γιορτάζουμε σήμερα. Πριτς. Αυτοκράτορας έγινες κι άλλαξες την Ιστορία. Και πάλι σε γιορτάζουμε σήμερα. Εσένα και τη μαμά. Μεγάλε! Θα πει «ο υιός του Κωνσταντίου». O υιός του Σταθερού. Του Ευσταθίου. Σταθάκης. Ναι, γι’ αυτόν που γιορτάζουμε σήμερα μιλάμε. Τον υιό του Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου του Χλωρού . Να σε λένε τώρα Κωνσταντίνο, σκέψου, και τον μπαμπά σου Κωνστάντιο. Τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου, να σε ρωτάνε στο σχολείο. Καίσαρ, να λες. Τι Καίσαρ; Τέτοιος Καίσαρ; Εμ, τι, βουλκανιζατέρ ο Καίσαρ; Περίπλοκη ζωή. Και διότι γίνεται Καίσαρ ο μπαμπάς, αλλά και διότι πρέπει τώρα να χωρίσει τη μαμά. Γιατί είναι, λέει, κόρη ξενοδόχου από το Δρέπανον , στη Γιάλοβα της Βιθυνίας . Εντάξει, εκείνο τον καιρό, φέισμπουκ δεν είχε. Για να γνωρίσεις κόρη πανδοχέα, έπρεπε να πας στο πανδοχείον αυτοπροσώπως. Κι ο μπαμπάς δεν ήταν ο τύπος που προμήθευε τα πανδοχεία χαρτοπετσέτες. Δούκας ήτανε τότε. Συνταγματάρχης, δηλ...

Το ξέρω. Είναι πολύ νωρίς για κουβέντες και για σχόλια. Τι να κουβεντιάσεις. Το αίμα είναι νωπό. Οι λέξεις αυτά δεν τα πιάνουν. Είναι πολύ νωρίς. Αν δεν περάσει χρόνος, δε μπορούμε. Δε γίνεται. Μόνο χρόνος. Και σκέψη. Περισυλλογή. Αυτές τις κραυγές και τα παρακάλια! Δε μπορώ να τις ακούω. Και τον παφλασμό. Λύτρωσέ με. Πού να πάω; Όταν ήταν ώρα, κανείς μας δεν άκουσε. Και τώρα είναι το μόνο που ακούμε. Όλοι. Παντού. Στον ύπνο μας και στο ξύπνιο μας. Αυτές τις κραυγές. Είναι πολύ νωρίς. Όσο επιμένουν οι κραυγές μέσα στο μυαλό μας, είναι πολύ νωρίς. Αλλά απόφαση πρέπει να γίνει. Κι αν μας στοιχειώνουν αυτές οι κραυγές, ας μην πιάσουμε εμείς το νυστέρι. Ας ακουμπήσουμε τα εργαλεία στο τραπέζι. Ήσυχα και γενναία. Με τάξη. Καλογυαλισμένα και καθαρά. Δεν είναι ντροπή. Αφού πρέπει να αποφασιστεί τι μέλλει γενέσθαι. Ας πιάσουν τα εργαλεία χέρια πιο σταθερά. Πιο σίγουρα. Να μην τρέμουν. Δεν είναι ντροπή. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ας το αφήσουμε σ’ αυτούς. Ας μην κλάψουμε διπλά. ----------...

  Φρόσω Ρίνα μου... και πάλι αλλιώς. Από την πόρτα σου περνώ, Φρόσω Ρίνα μου Άϊντε τη βρίσκω κλειδωμένα Κι από τον τοίχο ρίχτηκα Κι από τον τοίχο στο ανώι Κι από τ’ ανώι στον οντά Άϊντε το βρίσκω κλειδωμένα Σκύφτω φιλώ την κλειδαριά, Φρόσω Ρίνα μου Άιντε θαρρώ φιλώ εσένα. Διασκευή, Μιχάλης Αλμαλιώτης . Φωνές, Κωνσταντίνος Παπαλέξης .

Ποιο είναι το γληγορότερο πράμα του κόσμου; Από τα «Ελληνικά Παραμύθια» του Γ. Α. Μέγα, σε εικονογράφηση Ράλλη Κοψίδη. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας». Ιωάννου Δ. Κολλάρου & Σιας ΑΕ. Αθήναι, 1963. Διαβάζει ο Κώστας Παπαλέξης .

Απ’ την αρχή δε μ’ άρεσες. Πώς ξεπετάχτηκες δηλαδή στην τηλεόραση και δε σ’ είχα δει ούτε μια φορά προηγουμένως; Στο Μάστερ Ντόκτορ, στις Δέκα Ερωτήσεις, στο Γιατροί με Ταλέντο, κάπου τέλος πάντων. Απ’ την επιστήμη, τόσοι και τόσοι βγαίνουν και λένε. Πώς να τρώμε, τι να τρώμε, πώς να κοιμόμαστε, πώς να ξενοκοιμόμαστε, τι κηραλοιφές, τι φαλάκρα, τι αιμορροοΐδες, ο οργασμός στο καναρίνι – εσένα δε σε είχαμε δει πουθενά. Μούγγα. Τόσες εκπομπές, τόσα πρωινάδικα, τόσος κόσμος πάει κι έρχεται, αφτιάδες, ματιάδες, εσύ πουθενά. Φέρε μια μπίρα ρε Ουρανία, άντε ρε γαμώ τη, δε βλέπεις που είναι άδειο; Λοιπόν, κι έρχεσαι ένα πρωί, φυτευτός, επίσημος, όχι έτσι κι όχι αλλιώς, όλοι έτσι θα κάνετε κι έτσι έχει η κατάσταση. Μην ακουμπάτε, μη μαζεύεστε και μη βγαίνετε. Μη σχολείο, μη γραφείο, μακριά ο ένας απ’ τον άλλο και ξεχάστε τα αυτά που ξέρατε. Ώπα ρε μεγάλε – πολύ σοβαρός μας την έπεσες. Μας έκοψες την ανάσα. Ούτε ένα αστειάκι, ούτε μια συνεντευξούλα τι κάνεις τ’ απογεύματα, πώς είναι το σπίτι σο...

Λοιπόν, δε θέλουμε ου, και φωνές και αγριάδες. Όλοι θα τα κανονίσουμε, εντάξει; Α, μπράβο. Έτσι. Ησυχία ν’ ακούμε. Το προεδρείο γι’ αυτό εκλέχτηκε – να μπορέσουμε να βγάλουμε άκρη ήρεμα και πολιτισμένα. Θα παίρνει τον λόγο ένας ένας και θα μας λέει τι ακριβώς έχει κατά νου. Οκέι; Α, μπράβο! Λοιπόν, τον λόγο έχει ο κύριος με τη χλαμύδα. Ναι, εσάς λέω. Με τα άνθη που κρατάτε, βοήθειά σας. Φλοράλια; Α, έτσι τα λέτε στο χωριό σας. Στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία. Μάλιστα. Θαν τα δούμε αυτά. Δεν ξέρω για θέατρο – αρκετά φεστιβάλ έχουμε. Επίσης δεν ξέρω πού θα βρούμε λαγούς και κατσίκες στις πόλεις, αλλά τέλος πάντων, το κόνσεπτ σας το κρατάμε. Όχι, καλέ, σιγά μην κάνουμε και αγώνες. Αυτό ξεχάστε το. Δεν υπάρχουν ημερομηνίες διαθέσιμες. Αφήστε, ν’ ακούσουμε και τους υπόλοιπους και θα επανέλθουμε. Ναι, παρακαλώ, εσείς! Μαϊούμα; Μάλιστα. Σας ακούμε. Όχι καλέ, δε μπορεί να γίνεται κάθε τρία χρόνια. Και μάλιστα νυχτιάτικα. Όργια και μυστήρια του Διονύσου; Α, πολύ στο έξαλλο το πάτε το ζήτημα. Θα γίνεται ...