Το ξέρω. Είναι πολύ νωρίς για κουβέντες και για σχόλια. Τι να κουβεντιάσεις. Το αίμα είναι νωπό. Οι λέξεις αυτά δεν τα πιάνουν.
Είναι πολύ νωρίς. Αν δεν περάσει χρόνος, δε μπορούμε. Δε γίνεται. Μόνο χρόνος. Και σκέψη. Περισυλλογή. Αυτές τις κραυγές και τα παρακάλια! Δε μπορώ να τις ακούω. Και τον παφλασμό.
Λύτρωσέ με. Πού να πάω; Όταν ήταν ώρα, κανείς μας δεν άκουσε. Και τώρα είναι το μόνο που ακούμε. Όλοι. Παντού. Στον ύπνο μας και στο ξύπνιο μας. Αυτές τις κραυγές.
Είναι πολύ νωρίς. Όσο επιμένουν οι κραυγές μέσα στο μυαλό μας, είναι πολύ νωρίς.
Αλλά απόφαση πρέπει να γίνει. Κι αν μας στοιχειώνουν αυτές οι κραυγές, ας μην πιάσουμε εμείς το νυστέρι. Ας ακουμπήσουμε τα εργαλεία στο τραπέζι. Ήσυχα και γενναία. Με τάξη. Καλογυαλισμένα και καθαρά. Δεν είναι ντροπή.
Αφού πρέπει να αποφασιστεί τι μέλλει γενέσθαι. Ας πιάσουν τα εργαλεία χέρια πιο σταθερά. Πιο σίγουρα. Να μην τρέμουν. Δεν είναι ντροπή. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Ας το αφήσουμε σ’ αυτούς.
Ας μην κλάψουμε διπλά.
----------------------------
Επικαιρότητα: Η Δίκη Τοπαλούδη πλησιάζει στο τέλος της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου