typographos

Γλοξίνια. Ή γκλοξίνια. Από τον Γερμανό Benjamin Peter Gloxin, τον βοτανολόγο που την περιέγραψε πρώτος, τον 18ο αιώνα. Sinningia speciosa. Όμορφη. Πολύ ωραία. Κούκλα, μιλάμε. Νοτιοαφρικάνα. Με μεγάλα φύλλα και λουλούδια καμπανούλες. Βελούδινα. Τη φυτεύεις σε γλαστρούλα μεγαλούτσικη, καμιά δεκαπενταριά εκατοστά διάμετρο τουλάχιστον, να ’χει την άνεσή της η κυρία ν’ αναπνέει. Φως διάχυτο, όχι απ’ ευθείας. Να μην πέφτει δηλαδή πάνω της ο ήλιος και τη στραβώνει και τη σκάει. Κι αεράκι φρέσκο. Αλλά όχι ψύχρες κι όχι ανέμους. Ήρεμα πράματα. Γλυκά. Κι αρκετή υγρασία στην ατμόσφαιρα γύρω της. Δε θέλει να στεγνώνει. Ποτέ. Γενικώς δε θέλει ζοριλίκια και ακρότητες. Και θέλει λιπασματάκι. Θρεπτικό φώσφορο. Και χώμα με οργανικές ουσίες και τύρφη και περλίτη. Χρειάζεται τάισμα για ν’ ανθίσει τα βελούδα της. Που τώρα θ’ αρχίσουν να μαραίνονται βέβαια. Βλέπεις ήρθε φθινόπωρο. Εντάξει, δεν το ’χουν πάρει ακόμη χαμπάρι. Αυτές εδώ είναι αδερφάδες. Σε γλάστρες διπλανές. Και γιατί να το πάρουν χα...

Για μια στιγμή μείναν να κοιτάζονται. Σαν τις γάτες. Ενώ κάθε κύτταρο του σώματος έκανε ό,τι αναλογούσε προκειμένου να βγει συμπέρασμα τι θα γίνει μετά. Εκείνη ήταν ώριμη γυναίκα. Όμορφη. Στο κορμί της το ’χε – κορμί και αξίωμα δεν ξεχώριζαν. Ταχταρισμένη γι’ αυτήν τη δουλειά. Από μάνα κι από νόνα. Σόι πήγαινε.  Οι ιέρειες της Παρθένου τής Πόλεως δεν ήταν τίποτε θρήσκα κοριτσόπουλα. Ήταν πολίτες με γνώση. Με μυαλό.   Δεν σου το σκαλίζαν έτσι δα τ’ όνομά σου στον βωμό. Υπήρχε λόγος. Τις εμπιστεύονταν να κανονίζουν εκεί που ο νους του ανθρώπου σταματά. Εκεί ξεκινούσε η δική τους η δουλειά. Ποιμένισσες. Κάτι παρατρεχάμενες τις είχε διώξει από κοντά της κατά προτροπήν του επισκέπτη της. Τα γελάκια τους ακούγονταν από τον περίβολο, μες την ησυχία του φθινοπωρινού πρωινού. Ενώ αδιόρατες ριπές ψύχρας παίζαν με το αττικό καλοκαίρι που τελείωνε. Τι επίσκεψη κι αυτή σήμερα! Τώρα είχαν μείνει οι δυο τους. Τον κοίταζε εξεταστικά. – Ώστε πρέπει, λέτε, να εγκαταλειφθεί η Πόλη. Αλλά τι σχέση...

Το διάστημα είναι γεμάτο από δαύτα. Διαστρικά σύννεφα σκόνης και ιονισμένων αερίων. Νεφελώματα. Από τα οποία γεννιώνται ήλιοι: το νεφέλωμα καταρρέει από την ίδια τη βαρύτητά του, συρρικνώνεται και γίνεται περιστρεφόμενος δίσκος. Και το κέντρο παίρνει φωτιά και εμφανίζεται νέο άστρο λαμπρό: ο πρωταστέρας. Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου. Παλιότερα, πριν από τον Χαμπλ, νομίζαμε ότι και οι γαλαξίες είναι νέφη. Ώσπου καταλάβαμε ότι, εντάξει, νέφη είναι, αλλά νέφη ήλιων. Άστρων. Γιγαντιαίων πολλές φορές. Που όμως βρίσκονται τόσο μακριά που φαίνονται όλα μαζί σαν φωτεινό σύννεφο. Συννέφιασε, συννέφιασε, ψιλή βροχούλα έπιασε. Σύννεφο και νέφος. Από το πρωτοϊνδοευρωπαϊκό *nebh–, απ’ όπου βγαίνει και το σανσκριτικό nábas. Κι έτσι είπαν νέφος στα ελληνικά και nebula στα λατινικά. Πρωτογερμανικό nebul. Εξ ου και οι Nibelungen, τα παιδιά της ομίχλης. Πατρωνυμικό από το *nebla– και nebul. Ομίχλη. Σκοτεινιά. Nebbia η ομίχλη στα ιταλικά, και небо (νιέμπα) ο ουρανός στα ρώσικα. Και n...

10 FOR z=2 TO 10 STEP 2 20 PRINT z,z+z 30 NEXT z 40 STOP Ξέρουμε τι σημαίνουν αυτά; Οκέι. Κανένα πρόβλημα. Δεν ξέρουμε τι σημαίνουν; Καλά, δε θα τσακωθούμε, αλλά καλό θα 'ταν να ξέρουμε. Είναι ένα προγραμματάκι για υπολογιστή. Όπου κάθε γραμμή, κάθε εντολή δηλαδή, έχει έναν αριθμό στην αρχή της, για να ξέρει και η μηχανή και ο άνθρωπος με ποια σειρά θα γίνει ό,τι είναι να γίνει. Η πρώτη γραμμή, η 10, λέει στον υπολογιστή «έστω z που ανεβαίνει από το 2 ώς το 10 με σκαλί 2». Του ζητά δηλαδή να ιδρύσει μια μεταβλητή που θα λέγεται z, να της δώσει πρώτα την τιμή 2, κι όταν χρειαστεί επόμενη τιμή, αυτή να είναι συν δύο. Η δεύτερη γραμμή, η 20, του λέει να εμφανίσει στην οθόνη το τρέχον z και δίπλα του πόσο κάνει z συν z. Άρα για την ώρα, αφού το τρέχον z είναι 2, να εμφανίσει στην οθόνη 2 και δίπλα 4. Πάει αυτός, τα εμφανίζει. Η τρίτη γραμμή είναι όλο το κόλπο: του λέει κάνε το ίδιο για το επόμενο z. Ποιο ίδιο; Ξαναπήγαινε δηλαδή στη γραμμή 10. Πάει αυτός, σαν καλός νοικοκύρης, και κάνε...

... κι είν' η ζωή του καθενός...

Θησείον XIII. Thesseion XIII.

Τρένο. Και παλιότερα τραίνο. Και λοκομοτίβα. Και ατμομηχανή. Η ατμάμαξα. Η ρυμουλκός. Βέβαια τρένο το λέμε ολόκληρο. Τη μηχανή και τα βαγόνια μαζί. Την αμαξοστοιχία. Και συνεκδοχικά μπορεί να εννοούμε όλο το σύστημα: το λατρεύω το τρένο – θα πει τους σιδηροδρόμους γενικώς. Τα οχήματα, τις σιδηροτροχιές, όλα. Τα βαγκόν λι, τα βαγκόν ρεστοράν, τους εισπράκτορες, τους μηχανοδηγούς και τους σταθμαρχέους, τον ήχο, τις σιδερένιες ρόδες που χτυπάν στα κενά των γραμμών, την κόρνα που ουρλιάζει στις ισόπεδες – όλα τα πάντα. Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή ρίζα *tragʰ-, σύρω, τραβώ. Λατινικό trahere, κι ύστερα *tragere και μετά *tragīnāre. Μετά ήρθαν τα γαλλικά: traïner και traîner, πάντα με την ίδια σημασία, που όμως πια πλουτίζεται με την έννοια τραβώ με δυσκολία. Σέρνω. Κι ύστερα train, πάντα γαλλικά, κι από κει να 'το το treno ιταλικά - και σούμπιτο και στα ελληνικά. Ο μουτζούρης . Το θηρίο . Το σεμέν ντε φερ (chemin de fer). Ώς τα ηλεκτρικά τρένα σήμερα, τις υπερταχείες, τα κινέζικα μαγντικά τρένα, ...

Ήρθε κι έκατσε στο ξύλο, στην κουπαστή του μπαλκονιού μας, και περιμένει. Μπορεί και να ’χει βάλει στο μάτι κάποιο θήραμα. Είναι μεγάλος θηρευτής. Άγριος. Δεν παίζεται. Μη σε βάλει στο μάτι – και τι μάτι. Το βλέπεις το μάτι, δεν το βλέπεις; Κάηκες. Τα δυο τα μπροστινά τα πόδια, μόνο πόδια δεν είναι. Τα ’χει αγκαθωτά, για να σ’ αρπάξει. Αστραπιαία. Είναι χερούκλες. Κάνει μια, χραπ, ένα εικοστό του δευτερολέπτου είναι αυτό το χραπ, και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι έπαιξε, την έκατσες τη βάρκα. Κι ούτε να σε σκοτώσει, ούτε να σε παραλύσει, όπως κάνουν κάτι άλλοι. Τίποτε απ’ αυτά. Σε ακινητοποιεί στις αρπάγες της κι έχει αρχίζει να σε τρώει. Εν ζωή. Ως έχεις. Πάλι καλά που η καλή σου —ναι, κορίτσι είναι αυτή εδώ— είναι μόλις οχτώ με δέκα πόντους όλη κι όλη. Φαντάσου να ήταν και τίποτε μεγαλύτερη, κάτι σαν σκύλος, να πούμε. Την είχαμε βαμμένη, ως άνθρωποι. Τον Αύγουστο. Τότε μεγαλώνει. Ίσως γι’ αυτό την λένε και Αλογάκι της Παναγίας. Γιατί είναι Αυγουστιάτικη. Στη Δύση, ο Χέρμαν Μπούρμαϊ...