typographos

Καμιά φορά και δύο λέξεις: עִמָּנוּ אֵל. Ιμάνου Ελ. Συνήθως μία: עמנואל. Ιμάνουελ. Μαζί μας (ιμάνου) ο θεός (ελ). Είχε λάβει το σημείο ο Ησαΐας: τα πυρωμένα κάρβουνα που του είχαν εξαγνίσει τα χείλη. Ότι τα χείλη αυτά αλήθεια θα έλεγαν. Αυτόν ρώτησε ο Άχαζ, ο βασιλιάς τού Οίκου του Δαυίδ, ο γιος του Ιωάθαμ κι εγγονός του Οζία. Τι να κάνω, τον ρώτησε. Τι να κάνω τώρα που ο Ρασεὶμ, ο βασιλιάς του Αράμ, της Συρίας δηλαδή, και ο Φακεὲ, ο γιος τού Ρομελία και βασιλιάς τού Ισραήλ, έχουν συμμαχήσει για να κυριέψουν την Ιερουσαλήμ. Τι να κάνει τώρα που το Βασίλειο του Βορρά, είχαν συμμαχήσει με τους Σύριους κατά των Ασσυρίων κι απειλούσαν και αυτόν; Τον βασιλέα της Ιερουσαλήμ; Ιερουσαλήμ. Και Ιεροσόλυμα. יְרוּשָׁלַיִם. (Γ)ιερουσαλάιμ. Αρχαία Ασάμ. Και Ρουσλάμ. Κι αργότερα, από τον καιρό του Δεύτερου Ναού, από τον πρώτο αιώνα μ.Χ., Ουρσαλίμα. Με καταγωγή από τον Χαναανίτη θεό της Δύσης του Ηλίου – έτσι πιστεύουμε. Τον Σάλεμ. שלם είναι η ρίζα. Βλέπεις, έτσι λειτουργούν αυτές οι γλώσσες, οι σημιτ...

Κοριτσοπατέρας ο Φίλιππος. Όχι μία. Δύο κόρες είχε. Εντάξει, είχε κι έναν γιο. Αλλά με τα κορίτσια του, αλλιώς ήταν. Βλέπεις, άμα έχεις μεγαλώσει κορίτσι, γίνεσαι άλλος άνθρωπος ρε παιδί μου. Σου φανερώνονται πράματα. Όχι μόνο είχε μεγαλώσει κόρη. Την είχε χάσει κι όλας. Κόρη σπουδαία. Κούκλα. Αστέρι. Θα μου πεις, η δική σου είναι πάντα η πιο όμορφη του κόσμου, τα ξέρουμε. Ναι, αλλά αυτή ήταν στ ’  αλήθεια η πιο όμορφη! Κι η πιο έξυπνη και σπουδαγμένη. Όλη την ελληνική και τη λατινική γραμματεία, απ’ έξω κι ανακατωτά. Την κοίταζες κι έμενες με το στόμα ανοιχτό. Κι ύστερα σου μιλούσε και πάει, το ’χανες το μυαλό σου. Παιδί αριστούργημα. Ώσπου μια μέρα – μια μέρα η μικρή δεν γύρισε σπίτι. Τι απέγινε; Ξέρω ’γώ; Τίποτα. Πουθενά. Είχε σπαράξει η Αλεξάνδρεια. Είχε μπλέξει μ’ αυτούς. Πού την έχανες, πού την έβρισκες, μ’ αυτούς. Είχε φάει κόλλημα. Μ’ αυτήν τη λαίλαπα. Τους αλαφροΐσκιωτους. Πολύς κόσμος είχε κολλήσει μ’ αυτούς, και ήταν και κόσμος σοβαρός, έξυπνος. Άνθρωποι με μόρφωση....

Α πό το παλιό σαξονικό και μεσαιωνικό γερμανικό brem, αυτό που στα αγγλικά είναι brim. Χείλος. Άκρια. Brema, Bremae και Bremun. Αυτό το τελευταίο φαίνεται να είναι τοπική – πτώση που δεν υπάρχει πια. Όπως Αθήνησι. Οι σλαβικές, ας πούμε, γλώσσες τη διατηρούν. Πτώση που απαντάει στο πού. Με τον καιρό αντικαταστάθηκε από δοτική. Κι ύστερα την ξεχάσαμε κι αυτή, και σήμερα χρησιμοποιούμε αιτιατική. Στην Αθήνα. Bremen. Στο χείλος, στην άκρη. Του ποταμού, δηλαδή. Του Βέζερ. Στη βορειοδυτική Γερμανία. Κοντά στη Βόρειο Θάλασσα. Εξήντα χιλιόμετρα από τις εκβολές. Bremen. Βρέμη. Τι σε νοιάζουν τώρα όλ’ αυτά, άμα είσαι εικοσιενός και κυβερνάς ένα B-17. Αλλού τον έχεις τον νου σου. Στο Ιπτάμενο Φρούριο. Boeing B-17 Flying Fortress. Το πουλάκι τού William E. Boeing. Από το γερμανικό Böing, που έρχεται από τα Ουαλλικά. Από το γνωστό μας Owen. Κι αυτό από το Owain και το Eugen. Δηλαδή, Ευγένιος. Από καλή γενιά. Στρατηγικό όπλο το Μπόινγκ. Τέσσερεις κινητήρες, εικοσιτρία μέτρα αεροπλάνο. Και πλήρωμα δέ...

  Για μια στιγμή πριν δύσει, έκανε το παιχνίδι του. Μια κρίσιμη στιγμή που ο κόσμος έγινε αλλιώς. Κι όποιος πρόλαβε.

スパイロ: Δεν είναι γράμματα! Δεν είναι αλφάβητο! Είναι συλλαβογράμματα. Δηλαδή κάθε γράμμα και μία συλλαβή. Έτσι δουλεύει το σύστημα: κα, κε, κι, κο, κου, ας πούμε, και μετά μα, με, μι, μο, μου, κι ύστερα σα, σε, σι, σο, σου, και πάει λέγοντας. Για κάθε σύμφωνο, πέντε συλλαβογράμματα, ένα με α, ένα με ε, με ι, με ο, και με ου. Έτσι γράφονταν τα ελληνικά πριν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια στην Κνωσό και στις Μυκήνες. Γραμμική Β . Κι έτσι γράφονται κάποιες γλώσσες και σήμερα, όπως η αμχαρική . Σημιτική αφροασιατική γλώσσα, επίσημη της Αιθιοπίας. Δύο τέτοια συλλαβάρια, και όχι ένα παρακαλώ, χρησιμοποιούν και τα γιαπωνέζικα. Την Χιραγκάνα και την Κατακάνα . Κι ακόμη χρησιμοποιούν και κάμποσες χιλιάδες γράμματα - λεξούλες, τα λογογράμματα, τα Κάντζι – έτσι τα λένε. Όλα αυτά, μαζί κι ανακατεμένα. Στην ίδια φράση βρίσκεις κι απ’ τα τρία. Χιραγκάνα, Κατακάνα και Κάντζι. Πώς τα μαθαίνουν όλ’ αυτά, να τα διαβάζουν και να τα γράφουν; Ε, γραμματιζούμενος στα ιαπωνικά σημαίνει κάτι τις παραπάνω. Είναι ...

Πρώτα .._.. κι ύστερα ... Κι ύστερα ησυχία. Και μετά πάλι: .._.. κι ύστερα ... Και πάλι ησυχία. Και μετά, άλλη μια φορά. Τρεις φορές. Τον παλιό καιρό, έτσι στέλναν μήνυμα οι μαρκόνηδες. Οι ασυρματιστές δηλαδή. Μαρκόνης. Ο ασυρματιστής. Guglielmo Giovanni Maria Marconi , πρώτος Μαρκήσιος των Μαρκόνι. Ευγενής. Ευγενέστατος. Μπολονέζος. Από πατέρα Ιταλό και μάνα Ιρλανδή. Σχολείο δεν πήγε. Σπίτι ερχόνταν οι δάσκαλοι. Χημεία, Μαθηματικά, Φυσική. Στα δεκαοχτώ του ήξερε ήδη τον Χερτζ και τις εργασίες του. Και στα είκοσι είχε αρχίσει πειράματα με ραδιοκύματα. Στη σοφίτα. Στη Βίλα Γκριφόνε. Με βοηθό τον μπάτλερ του, τον Μινιάνι. Είχε βέβαια προηγηθεί ο Μορς. Samuel Finley Breese Morse . Εφευρέτης και ζωγράφος. Αμερικάνος. Που είχε σκεφτεί τον τηλέγραφο. Με το μονό σύρμα. Αυτουνού ο μπαμπάς ήταν πάστορας. Καλβινιστής και μέγας υποστηρικτής των Φεντεραλιστών – να τα βρούμε με τους Άγγλους, τι δουλειά έχουμε εμείς μ’ αυτούς τους διαβολο Γάλλους; Και πήγε —ο Μορς, ο μικρός— στο Γέιλ. Να σπουδάσει...

Αυτός δεν ήταν μάρτυρας. Ούτε τον πιάσαν, ούτε βασανιστήρια, ούτε τίποτα. Μυαλό, καρδιά και ψυχή ήταν. Τα σκέφθηκε, σκέτα, και τα ’κανε, όλα κανονισμένα. Μετά γνώσεως. Ίδρυε λαύρες. Λαύρα. Σχετικό με το *λάF(α)ρα και το λᾶας. Από το *leh₁u-. Πέτρα. Λίθος. Βράχος. Απ’ όπου ο λατόμος. Από κει και η λαύρα, αλλιώς άμφοδος. Κατά το άνοδος, κάθοδος, δίοδος, κ.λπ. Αμφί και οδός. Δηλαδή πέρασμα. Λιθόστρωτο. Και άμφοδον. Οδός περιάγουσα περί συνοικίαν. Λαύρα και λαύρη, στενωπός και διάδρομος. Και σειρά μοναστηριακών κελλιών. Ιδιόρρυθμων. Ο κάθε μοναχός και το κελλί του. Πολλά τέτοια μαζί; Η Μεγάλη Λαύρα. Γεννήθηκε το 439. Στην καθ’ ημάς Ασία. Καταμεσής. Χετταίοι ζούσαν εκεί πρώτα, κι ύστερα Πέρσες και τήνε λέγαν Κατπατούκα. Κι οι Έλληνες Καππαδοκία. Έρχονται οι Μεγαλέξαντροι. Ἀριαράθης Ε΄ Εὐσεβής Φιλοπάτωρ. Φθάνουν οι Ρωμαίοι. Γεννιέται ο Απολλώνιος ο Τυανεύς. Περνάν τα χρόνια. Παίρνεις ελληνισμό, τον παντρεύεις με Πέρσες, προσθέτεις Ρωμαίους να δέσει, σπέρνεις χριστιανισμό, διάφορες δόσεις, κα...

Πώς έρχονται τα πράματα... Από δω τα βάνεις, από κει τα βάνεις, να 'τα στον ίδιο παρονομαστή. Ήτανε που λες μια φορά μια έμορφη. Έμορφη πεντάμορφη και μυραναστημένη. Κόρη του Διόσκορου με τ’ όνομα, πλούσιου Έλληνα της Νικομήδειας, της μεγάλης και τρανής. Της πόλης που είχε χτίσει ο Νικομήδης Α΄ ο Φιλέλληνας – της πόλης πολύ κοντά στο Βυζάντιο, την κατοπινή πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Εκεί λοιπόν μεγάλωνε αυτή. Τον καιρό του Αυτοκράτορα του Μαξιμιανού. Κόρη λαμπρή κι αστραφτερή, τόσο που ο πατέρας της δεν το άντεχε. Οι γριές οι δούλες του πάσχιζαν να τον φέρουν στα συγκαλά του. – Εμ καλά, πώς κάνετε έτσι και σεις! – Αμ πώς να κάνω! Δεν τη βλέπεις; Δεν είν’ άνθρωπος αυτό! – Ελάτε τώρα! Ε, είναι όμορφη, εντάξει. Θα πάρει κι ένα καλό παιδί και θα ευτυχήσει – όλα θα ’ρθούν στη θέση τους – η πρώτη θα ’ναι; – Ένα καλό παιδί; Και ποιος είν’ άξιος να πάρει εμένα το κορίτσι το δικό μου; Αυτοί ’ναι όλοι τους χαμένα κορμιά. Α πα πα! – Καλέ τι ’ν’ αυτά που λέτε – έτσι γίνεται με τα κορίτσ...