typographos

Νείλος ο Σιναΐτης. Κωνσταντινουπολίτης γέννημα θρέμμα. Πλούσιος διανοούμενος. Λόγιος. Και μαθητής του Πατριάρχη Χρυσόστομου. Γεννημένος τον τέταρτον αιώνα. Λαϊκός. Έπαρχος Κωνσταντινουπόλεως από νεαρός. Επί Θεοδοσίου Β΄. Το τετρακόσια κάτι. Και κάποια στιγμή του βίου του τα παράτησε όλα. Ήλθαν με τη γυναίκα του στην Αλεξάνδρεια, πήρε εκείνη την κόρη τους και πήγε σε μοναστήρι, και πήρε κι αυτός τον γιό, τον Θεόδουλο, και πήγαν στο όρος Σινά. Προς άσκησιν. Και τους την πέσαν βάρβαροι, Σαρακηνοί, και το βουτήξαν το παιδί. Κι έκλαιγε ο καημένος ο Νείλος και θρηνούσε. Πουλήθηκε όμως, ο Θεόδουλος, στον Επίσκοπο της Ελούσας, στην Παλαιστίνη. Που τον έβαλε λέει να φυλάττει την Εκκλησία. Υπεύθυνο στη θύρα. Πορτιέρη. Κι εκεί τον βρήκε ο έρμος ο πατέρας που τον έψαχνε παντού, κι ο Επίσκοπος εχάρηκε και τους χειροτόνησε παπάδες αμφότερους και τους έστειλε πίσω στο Σινά. Όπου πιάσαν ένα σπήλαιο κι εμόνασαν σαράντα χρόνια. Μυθιστόρημα. Έγραψε, και τι δεν έγραψε ο Νείλος. Ήταν γνωστός θεολόγος και σ...

Μήπως την αγαπά όχι παρά, αλλά επειδή είναι καργιόλα.

  Εντροπία Entropy

– Εγώ όμως κοιμήθηκα το μεσημέρι. Τι θλίψη μ’ είχε πιάσει που το άκουσα, αυτό το άλλο παιδάκι, να λέει ότι όμως αυτός κοιμήθηκε το μεσημέρι. Χεστήκαμε που κοιμήθηκες το μεσημέρι. Ποιος σε ρώτησε ρε φλώρε; Εδώ μοιραζόμαστε σε δυο ομάδες για να παίξουμε μπάλα. Οι από δω και οι από κει. Κι εσένα δε σε παίζουμε. Εκεί είναι το ζήτημα. Το πρόβλημά σου, εκεί είναι. Ότι δε σε παίζουμε εμείς. Όχι αν κοιμήθηκες το μεσημέρι. Αγάμων ελέγετο τότε η Πλατεία. Χώμα, μιλάμε. Δεν είχαν ακόμη βάλει τις πλάκες. Δεν είχε πεζοδρόμιο. Ούτε είχαν βάλει παγκάκια. Ούτε τίποτα. Χώμα σκέτο. Πατημένο. Και δέντρα. Το τόπι από χαρτιά και τα κολλάγαμε με σελοτέιπ και γινόταν αυτό μια μπάλα ευμεγέθης και πλακωνόμασταν και παίζαμε. Μονότερμα. Όλοι στην ίδια μεριά επίθεση. Βέβαια μετά από κάμποσες κόντρες άρχιζε η μπάλα να ξεφτάει. Να διαλύεται. Έριχνες κλωτσιά κι απογειωνόταν και την ακολουθούσαν στον αέρα λουρίδες τα ξεφτίδια και μαζί και ικανή ποσότης χώματος. Διότι το πεδιλάκι – δεν είχαμε τότε παπούτσια να κλείνουν...

Εις την Νοτιοδυτική Πελοπόννησο, στην επαρχία της Τριφυλίας, στον κόλπο της Κυπαρισσίας, υπάρχει μια μικρή γραφική πόλις και λέγεται Φιλιατρά. Και κάθε χρόνο, στις 10 Φεβρουαρίου, ένας ηλικιωμένος Γερμανός παίρνει όλην την οικογένειά του και έρχεται από την πατρίδα του να επισκεφθή την μικρή αυτή κωμόπολι της Πελοποννήσου. Και θα αναρωτηθή κάποιος: τι του ήρθε και κάθε χρόνο κάνει το μακρύ και κοπιαστικό ταξίδι αυτός ο Γερμανός; Βρισκόμαστε στο μακρινό 1944, όταν η Ελλάδα εστέναζε κάτω από τη μπότα του κατακτητή. Τον καιρό εκείνο, κάποιοι Έλληνες αντάρται διενήργησαν επίθεσι εναντίον των Γερμανών με σαμποτάζ και με αποτέλεσμα να τραυματισθούν και να σκοτωθούν κάποιοι εκ των εχθρών. Καταλαβαίνει κανείς την αντίδρασιν. Ήτο τρομερή. Ο διοικητής των Γερμανικών στρατευμάτων στην Τρίπολι εξέδωκε διαταγήν, με το που θα ξημερώση η μέρα, να γκρεμιστή η μισή πόλι των Φιλιατρών. Να εκτελεσθούν οι πρόκριτοι του χωριού. Και να συλληφθούν 1.500 κάτοικοι, να σταλούν εις τα φοβερά στρατόπεδα συγκεντρώ...

  Οδός Χαριλάου Τρικούπη

  Των Αγίων Αγνώστων

Καταστρέφομαι. Ερειπώνομαι. Υφίσταμαι όλεθρο. Δηώνομαι. Καταρρέω. Έχουν λέξη γι’ αυτό οι σημιτικές γλώσσες. חָרַב στα εβραϊκά και خَرِبَ στα αραβικά. Το θέμα h-r-v. Χαράβ, λένε εβραϊκά και χάραμπ αραβικά. Κι από κει, חֶרֶב στα εβραϊκά. Χέρεβ. Θηλυκό. Το ξίφος. Με το οποίο σχετίζεται —έτσι υποστηρίζεται— και η ελληνική ἅρπη. Δρεπανοειδές ξίφος. Αλλά και δρεπάνι. Γράφει για τον θερισμό ο Ησίοδος  στο Ἔργα καὶ Ἡμέραι:  ότε δὴ σκάφος οὐκέτι οἰνέων, ἀλλ᾽ ἅρπας τε χαρασσέμεναι καὶ δμῶας ἐγείρειν. Τότε λοιπόν μη σκάβεις πια τα αμπέλια, μόνο τα δρεπάνια ακόνιζε και τους δούλους ξεσήκωνε. Αλλά πριν απ’ όλα αυτά και το χουρριτικό hurubbi. Ξίφος κι αυτό. Με τα συμφωνογράμματα του ουγκαριτικού αμπτζάντ, του προδρόμου του φοινικικού, του εβραϊκού και του αραβικού. Hurrubi, που άλλοι προτείνουν ότι συνδέεται με το σανσκριτικό कृपाण, krapna, και την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *korp-, απ’ όπου και το λατινικό carpō, τραβώ, μαδώ, θερίζω. Καθώς και το ελληνικό καρπός, αλλά και το κείρω, κόβω. Κείρομαι,...

Το وخش‌ارد είναι πέρσικο όνομα. Vaxšard, είναι ο κοντινότερος τρόπος να το προφέρεις. Έστω όμως ότι είσαι ο Μεγαλέξαντρος. Κι ένας τύπος μ’ αυτό το όνομα και με 30.000 στρατό έχει ταμπουρωθεί στη Σογδιανή Πέτρα και δε μασάει – εδώ μόνο πετώντας θα μπεις μεγάλε, σου διαμηνύει. Τι κάνεις; Πρώτα τόνε λες Οξυάρτη , να μην έχεις και τον γλωσσοδέτη να βασανίζεσαι. Ύστερα στέλνεις τρακόσιους αλπινιστές, το πρώτο τέτοιο σώμα στη στρατιωτική ιστορία, κι ανεβαίνουν το βράχο. Εμφανίζονται μέσα στο οχυρό, οι δικοί του κοιτάν σα χαζοί, κι ο τύπος παθαίνει νταράκουλο και παραδίνεται. Συμπεριφέρεσαι κοσμίως και πολιτισμένα, ήρεμα —δεν είσαι κάνα ζώον—, μπαίνεις στην πόλη σαν κύριος, κι ο Οξυ-τέτοιος έχει ήδη αρχίσει να σε εκτιμά σιωπηρώς. Τι ’ναι ρε τούτος, σκέφτεται. Και πάνω εκεί, τελετές, παράδοση, παραλαβή, ταρατατζούμ, βλέπεις και την κόρη του και σε πιάνει ζάλη. Εσείς πώς λέγεστε; τη ρωτάς με κομμένη την ανάσα. Σε κοιτάει και γυαλίζουν τα σιδερικά σου και της κόβεται κι εκείνης η αναπνοή. روشن...