typographos

Μια λέξη, χίλιες εικόνες. Μια λεξούλα. Ας πάρουμε μια λεξούλα. Ας πάρουμε το ναι. Πόσες εικόνες ένα ναι; Ένα λουλούδι; Δυο λουλούδια; Πολλά; Μια προσφορά; Ένα φιλί που κοκκινίζει; Δυο μάτια που τα μισοκλείνει ο ήλιος; Μια καρδιά που σκοντάφτει; Ένα χέρι που σφίγγεται; Δυο χέρια που ψαύονται; Δάχτυλα; Που το ’να τρέμει; Που τ’ άλλο σπεύδει; Κι η ανάσα που κονταίνει; Και το μάγουλο που καίει; Πόσες εικόνες από μια λεξούλα; Κι ακόμη στην αρχή είμαστε. Κάθε τι που λέμε, άλλα χίλια ζωγραφίζονται. Κάθε λέξη και μια πύλη, σαν αυτές που ’χουμε στις πόλεις να περνάμε αποκάτω και να βγαίνουμε αλλού. Κι άλλη ζωγραφιά, κι άλλη, κι ο χείμαρρος ακατάβλητος, κι όλο και φουντώνει κι όσο φουντώνει αυτός, πια μόνο με λέξεις γίνεται, όπως εξαπολύθηκε το άπειρο, έτσι και να μαζευτεί. Πόσες εικόνες; Για να κλείσει η πορτούλα. Να περάσει το καρότσι. Το λουλούδι ν’ ανοιχτεί. Να το δει η μελισούλα. Το σπυρί να φυτευτεί. Να διέλθει το γαϊδούρι. Η φωνή να απλωθεί. Και ο σκύλος να σταθεί. Να κοιτάξει το ελάφι κα...

Θα μπορούσε να ’ταν άνθρωπος. Ένα κορίτσι, ας πούμε. Με σάρκα και οστά. Ξανθή, μελαχρινή – ξέρω ’γω. Ό,τι μπορεί ο καθείς. Πιο γεμάτη, πιο αδύνατη. Πιο μεγάλη, πιο μικρή. Νέα. Μικρούλα, μπορεί. Να πηγαίνει σχολειό και να μαθαίνει γράμματα. Για σκέψου! Γράμματα σπουδάγματα, του θεού τα πράματα. Να ’χει μάτια μεγάλα και να ψάχνει τον κόσμο. Τι να ’ναι το ’να και τι το άλλο. Να αναζητά. Έχεις δει κορίτσι να αναζητά; Τίποτα δεν έχεις δει. Που αποξεχνιέται. Και το μάτι χαλαρώνει – αχ αυτό το μάτι. Παύει να εστιάζει, ώστε πια βλέπει παντού. Αφουγκράζεται εντός κι εκτός – μάτι κοιτά και μάτι ακούει. Και γίνονται οι διεργασίες. Καθώς παντρεύεται ο κόσμος, όλος, και δοκιμάζονται τα ταιριάσματα, οι αρμοί, τι αντέχει και τι όχι. Και βρίσκεται τι δένει και τι περσεύει. Νησί με νησί, αποχτά νόημα η κοινή στεριά υποκάτω. Καιρό παίρνει. Ξανά και ξανά. Δοκιμές, και ταλέντο. Χάρι. Να προσέχεις. Κι όταν δεν προσέχεις, που δε θα προσέχεις, σε ξέρω τι άνθρωπος είσαι, εντάξει, να το ξέρεις όμως ότι είναι ε...

Ένι μένι του-του μένι τρία ρομ, καζακόμ πιφ τα λεβά-ντα πιφ. Και μοιρασιά το λέγαμε αυτό. Τα βγάζαμε. Ποιος θα τα φυλάει. Ή ποιος θα αποκλειόταν. Σ’ αυτόν που έπεφτε η κατάληξη, η τελευταία συλλαβή, αυτός ήταν που θα έκανε ό,τι είχαμε κανονίσει να γίνει. Ή αυτός που θα έβγαινε από το παιγνίδι. Όντσε μπόντσε στσούπενο πιρόντσε (онче бонче счупено пиронче), λεν τα βουλγαράκια. Άινε κλάινε ντίκμαντάμ, φούαρ μιτ άινερ άιζενμπάν (eine kleine Dickmadam fuhr mit einer Eisenbahn), τα γερμανάκια. Ένικι, μπένικι, γιέλι βαριένικι (эники, беники ели вареники), τα ρωσάκια. Ίνι μίνι μάινι μόου (eeny, meeny, miny, moe) αγγλικά. Αμ στραμ γκραμ, πικ ε πικ ε κολεγκράμ, (Am, stram, gram, pic et pic et colégram), ναι γαλλικά, τι άλλο. Δεν έχει γλώσσα που τα παιδιά δεν τα μοιράζουν. Ίτσιμπάν χάτζιμέ βα ιτσινόμιγιά (一番はじめは一の宮) τα γιαπωνεζάκια. Αφού δεν έχει γλώσσα με χωρίς παιδιά – έχει; Και μήπως, παιδιά ξεπαιδιά, μήπως έχει γλώσσα που δε χρειάζεται να τα μοιράσεις; Σε κάθε περίσταση, αν δε βρεις τι αναλογ...

Το πρώτο μάθημα χημείας στο Γυμνάσιο θα μας το έκανε μια αυστηρή κυρία Φυσικού. Όχι το επώνυμον. Ήτο Φυσικού το επάγγελμα, δηλαδή καθηγήτρια. Και Χημικού ήτο. Και το ’να και τ’ άλλο. Αυστηρή και σοβαρή. Λίγο να σκάσει το χείλι της να χαμογελάσει, μπα. Δεν έπαιζε. Μαλλί από κομμωτήριο, έτσι τα κάναν όλες τότε, κουπ φουσκωμένη ολοστρόγγυλη κοντή. Το σύνολο σχημάτιζε ελλειψοειδές στερεό, στη βάση του οποίου ενεγράφετο το φεγγαράκι του προσώπου και την κορυφή κατελάμβανε η κουπ. Σαν παρασημοφορημένες σοβιετικές κοσμοναύτισσες. Η κυρία Πασχαλέρη, λοιπόν —αυτό ήτο το όνομα τής Φυσικού και Χημικού— περίμενε υπομονετικά στη θλιβερή έδρα να μπούμε από το διάλειμμα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι μας έκανε να μπαίνουμε στην τάξη σαν ζώα, λαχανιασμένοι, μιλώντας υψηλόφωνα, εκτοξεύοντας κοινοτοπίες και κρυάδες – αστεία και καλά, τελευταία στιγμή θυμόμασταν να τιμήσουμε ό,τι μαλακία είχαμε παραλείψει κατά το διάλειμμα που μόλις είχε τελειώσει. Αρρένων. Σκέτο. Έτσι ήταν τότε. Από δω τα σερνικά, από κει τα θηλ...

Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράματα, προς ποια κατεύθυνση. Ποτέ η μορφή που θα ῤθει δεν είναι γνωστή. Το μόνο δεδομένο είναι ότι θα αποσυντεθεί η μορφή που ξέρεις. Αυτή μπροστά σου. Αλλά πώς, αυτό δεν το ξέρεις. Κάνεις το σχέδιό σου για το σπίτι σου με κάθε επιμέλεια. Με αγάπη. Με μεράκι. Ρωτάς τους καλύτερους. Και πληρώνεις τους πιο ξακουστούς. Ξέρουν αυτοί. Ξυλοδεσιά. Πρώτον και κύριον αυτό. Διότι τα ξύλα έχουν πολύ μεγάλη μηχανική αντοχή. Κι είναι ελαστικά. Δεν τα τρομάζουν οι δυνάμεις πάνω στη λιθοδομή – οι καταπονήσεις, οι στρέψεις, οι θλίψεις. Μένουν αλώβητα από τους σεισμούς – και σεισμούς κι αν έχεις ν’ αντιμετωπίσεις. Βάνεις λοιπόν την ξυλοδεσιά σου, απ’ την έξω και απ’ τη μέσα παρειά του τοίχου σου, και γεμίζεις με το τούβλο σου, με τους πλίνθους, κι έρχεται και δένει. Γιατί οι δυο παρειές, η μέσα και η έξω, πιάνουνε κουβέντα. Έχουν πια συνεννόηση, να πούμε. Γιατί έχεις συνδέσει γερά γερά και τα στοιχεία τα ξύλινα μεταξύ τους, τα σενάζια, τα ’χεις δέσει με κλάπες, κα...

  Να γιατί δε βάνεις τον λύκο να σου φυλάξει τα πρόβατα.