typographos

Ὁ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς θεῖος μεσίτης, Προφήτης καὶ Πρόδρομος, στόμα πυρίπνοον. Περί Ιωάννου ο λόγος. Του Προδρόμου. Στόμα πυρίπνοον – ότι έπνεε φωτιά ο λόγος του. Άγγελος ένσαρκος, τῆς στειρευούσης, βλαστός νηδύος – καρπός των στείρων σπλάγχνων της Ελισάβετ, της μάνας του, που τον έκανε, γερασμένη πια, και στείρα. Στον Εσπερινό τα λέει αυτά, τον σημερινό. Ἐκ παρανόμου μητρὸς συνωθουμένη, θυγάτηρ παράνομος, σοῦ τὴν ἀοίδιμον, καὶ τοῖς Ἀγγέλοις αἰδέσιμον, αἰτεῖται κάραν. Έτσι λέει. Ότι από τη μάνα την αμαρτωλή παρακινείται η κόρη η αμαρτωλή και ζητά την ένδοξη κεφαλή σου, την άγια στους Αγγέλους. Κι ύστερα καλεί τον Αλέξανδρο ο Εσπερινός, τον ποιμένα. Παμμάκαρ Ἀλέξανδρε ποιμήν, λέει – ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης αυτός, και μάλιστα Νέας Ρώμης / Κωνσταντινουπόλεως, γεννημένος στην Καλαβρία, έτσι λέει η παράδοση, επίσκοπος Βυζαντίου, του Γεωργίου και της Βρυαίνης, τον καλεί να ικετεύσει για τις ψυχές μας, προσευχαῖς συντόνοις, με προσευχές διάπυρες, ένθερμες. Επίσκοπος Κωνσταντινούπ...

  [...] καὶ εἰσὶν εὐτυχέστατοι μὲν οἱ ἐλάχιστα ἐξαμαρτάνοντες, σωφρονέστατοι δὲ οἳ ἂν τάχιστα μεταγιγνώσκωσι [...] οι πιο τυχεροί είναι αυτοί που κάνουν τα πιο λίγα λάθη, και οι πιο σώφρονες αυτοί που αλλάζουν γνώμη τάχιστα. Ἀνδοκίδου, Περὶ τῆς ἑαυτοῦ καθόδου. Αυτά και άλλα είπε σ' αυτόν του τον λόγο, αλλά δεν έπεισε. Παρέμεινε στην εξορία. Οδός Ανδοκίδου, Άνω Πόλη.

  Εξαρτάται. Depends.

Στα τρία. Θα πει ότι όπως κι αν τον πάρεις τον χορό, σε δίσημο ή τρίσημο μέτρο, πάντα τρία μετράς, στα έξι ολοκληρώνεις: ένα το δεξί, δύο το αριστερό αποπάνω, τρία πάλι το δεξί, τέσσερα όπα μπρος το ένα πόδι, πέντε πατάς, έξι όπα τ’ άλλο πόδι. Και πάμε πάλι. Συρτός λέμε. Αργός δηλαδή. Όλος ο κόσμος. Εντάξει. Μπορεί να ’χει και κανέναν παλικαρά στο κεφάλι, να του κρατάει ο δεύτερος το μαντήλι να κάνει αυτός τα δικά του, αλλά η νουρά έχει ό,τι θέλεις, άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους και γιαγιές, ό,τι κάτσει – όπως σηκώνονται όλοι μαζί από το τραπέζι πάνω που θ’ ακουστούν τα πρώτα μέτρα, έρχεται από μόνο του. Μώρη κοντού, μωρή κοντούλα λεϊμονιά. Και βγαίνουν που λες όλοι, πόδια κοιτάμε τώρα, ελβιέλες, αθλητικά, πούμα, αντίντας, άντρες, γυναίκες, γιαγιές με παπούτσι χαμηλό, μεσήλικες και βάλε με υπόδημα από τις ευκαιρίες, μαύρο, με κορδόνι, ταπεινό, παλιομοδίτικο, σκονισμένο, άμα χορεύεις στο χώμα, παντελόνι με τσέπη πλαϊνή που συνήθως παραφουσκώνει, κλειδιά, πορτοφόλι και μαντήλι. Και τα...

Μπιρ, ικί, ουτς, ντορτ, μπες, αλτί, γιεντί, σεκίζ, ντοκούζ, ον. Ξες να μετράς τούρκικα; Καμία σχέση με τις ινδοευρωπαϊκούρες μας. Ένα, ουάν, άιν, κι ύστερα δύο, ντε, του, ντο, ντβα, και πάει λέγοντας. Ξέρεις μία, τις ψιλοξέρεις όλες. Ή περίπου, τελοσπάντων. Μόνο στο εκατό τα χαλάμε η ινδοευρωπαϊκή οικογένεια. Εδώ ανοίξαν δύο κλάδοι: κέντουμ και σάτεμ. Η μία ομάδα σού λέει κέντουμ, κύριε, το εκατό. Κέντουμ, (χ)εκατόν, χάντρεντ, χούντερτ. Αμ γιατί κέντουμ, είπαν οι άλλοι. Και πώς να ’ναι για; Σάτεμ, είπαν αυτοί. Σάτα στα σανσκριτικά, στο στα ρώσικα, σαντ στα πέρσικα. Μην πιστέψεις πως πρόκειται για διαφορά στη ρίζα της λεξούλας. Αυτή παραμένει η ίδια: *km-tom. Η διαφορά είναι ότι η μία ομάδα την ανέπτυξε ως centum και (χ)εκατόν, και η άλλη σαν šimtas και suto. Όλο κι όλο δηλαδή είναι πώς συμπεριφέρεσαι με τα υπερωικοουρανικά σου – εκείνο το *k στην αρχή. Εντάξει. Οίκοθεν νοείται ότι η διαφορά δεν είναι μόνο στο κέντουμ και το σάτεμ, αλλά παντού όπου μπήκε θέμα με τους ανάλογους ήχους: κο...

Είναι παλιό το λιμάνι... [Ο γερανός στην προβλήτα του Λιμανιού στη Θεσσαλονίκη]

Τὰ δὲ δὴ πλοῖά σφι τοῖσι φορτηγέουσι ἐστὶ ἐκ τῆς ἀκάνθης ποιεύμενα, τῆς ἡ μορφὴ μέν ἐστι ὁμοιοτάτη τῷ Κυρηναίῳ λωτῷ. Ότι δηλαδή τα φορτηγά τους  πλοία   είναι φτιαγμένα από ακακία, που η μορφή της μοιάζει πάρα πολύ με τον Κυρηναϊκό λωτό – έτσι λέει ο Ηρόδοτος για τα πλοία των Αιγυπτίων. Για τη μορφή τους. Πώς είναι. Η μορφή. Μορφή των πραγμάτων  –  το εύμορφον και το δύσμορφον. Κολοιὸς δὲ συνειδὼς ἑαυτῷ δυσμορφίαν περιιὼν τὰ ἀποπίπτοντα τῶν ὀρνέων πτερὰ ἀνελάμβανε καὶ ἑαυτῷ περιῆπτεν. Η καλιακούδα, γράφει ο Αίσωπος, ξέροντας πόσο άσχημη είναι, εγύριζε εδώ κι εκεί και μάζωνε τα φτερά που πέφταν απ’ τα πουλιά και τα στολιζόταν. Παλιότερα εύμορφη καθαυτήν η μορφή. Γράφει ο Όμηρος: σοὶ δ᾽ ἔπι μὲν μορφὴ ἐπέων – εσένα και τα λόγια σου είναι καλά, έχουν χάρη. Ἀλλὰ θεὸς μορφὴν ἔπεσι στέφει – αλλά ο θεός στέφει με χάρη τους λόγους. Η μορφή σαν ομορφιά. Το κάλλος τής δημιουργίας. Έχει κάπου ένα ἀμερφὲς ο Ησύχιος, ένα λήμμα. Αἰσχρὸν το εξηγεί. Και μας βάζει ψύλλους στ’ αφτιά. Α...

Παρακαλώ βάλτε το νίκνέιμ και τον κωδικό σας. Εντάξει, δε σου το λέει, αλλά το γράφει: νίκνέιμ εδώ και τον κωδικό εκεί. Και περιμένει να πληκτρολογήσεις εσύ μέσα στα κουτάκια. Τι νίκνέιμ ρε φίλε; Πάντα σκεφτόμουν έναν Νίκο να βάζει τ’ όνομά του εκεί, σ’ εκείνο το μέρος. Νίκνέιμ, τ’ όνομα του Νίκου, όπως λέμε σαρανταπέντε Γιάννηδες, ενός Νικόλα όνομα. Τι θα πει νίκνέιμ; Παρατσούκλι, λέει το λεξικό. Ψευδώνυμο. Υποκοριστικό. Μπορεί και χαϊδευτικό. Εντάξει. Το ξέραμε. Ο Ράτης, ο Τάτης, ο Μπίλης ο Γατόπαρδος. Υπόκοσμος όμως. Που τώρα με τα κομπιούτερ έχει ανέβει στον αφρό, κατάλαβες; Όλοι από ένα νίκνέιμ έχουμε, κι ας μην είμαστε γκάνγκστερ. Έναν κωδικό χρήστη, επί το λαϊκότερον. Μα στο σμάρτφοουν, μα στο γουέμπ μπάνκινγκ, μα στο φέισμπουκ, μα στο βίβα γουόλετ, γιού νέιμ ιτ. Δε μπορείς σήμερα να πας Ομόνοια - Σύνταγμα χωρίς νίκνέιμ και πάσγουορντ. Τζονπαπς, Μιράνταξεν, Βασιλ99, Γιούζερέιτ, τέτοια και χειρότερα. Εκεί κατήντησε το νίκνέιμ. ΤζούλιουςΓκρ44. Ότι να ’ναι. Και, ρε φίλε, από πού βγ...