typographos

Από τα «Ελληνικά Παραμύθια» του Γ. Α. Μέγα, σε εικονογράφηση Ράλλη Κοψίδη. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας». Ιωάννου Δ. Κολλάρου & Σιας ΑΕ. Αθήναι, 1963. Διαβάζει ο Κώστας Παπαλέξης .

Ο νεκρός της ζωής μας  Ιωάννης Βενιαμίν δ’ Αρκόζι Μίλτου Σαχτούρη, Ποιήματα (1945-1971). Κέδρος 1977. Αφιερωμένο από τον Ποιητή στον Νίκο Εγγονόπουλο. Διαβάζει ο Κώστας Παπαλέξης .

Του Μαργούδι κι ι Αλεξανδρής, Θράκης Του Μαργούδι κι ι Αλεξανδρής βγαίν’νε στην αυλή κρυφά κρυφά Τσ’ είδγ’ ι γειτουνιά κι πουσπουριζ’ τσ’ είδγ’ ί μάνα της κι μουρμουρίζ’ Στου είπα βρε Μαργούδι μ’ να μη βγαίν’ς όξου στην αυλή κρυφά κρυφά Άμα θέλεις μάνα, δείρε με πάλι εγώ θα βγαίνω στην αυλή για να βλέπω τον Αλεξανδρή Η Μαρία κι ο Αλέξανδρος βγαίνουν στην αυλή κρυφά και βλέπονται... Τους είδε η γειτονιά και κουτσομπολεύει... Τους είδε η μάνα της και μουρμουράει... Χορός συγκαθιστός. Τα παλικάρια με τα κορίτσια, αντικριστά, ζευγαρωτά. Τον είπαν και Μαντηλάτο γιατί τα κορίτσια κρατάν μαντήλι και το στριφογυρνάν κι είναι η μια ομορφότερη απ’ την άλλη, τώρα που ’χουν η καθεμιά από ’να παιδί να την κοιτάζει... Φωνές: Κωνσταντίνος Παπαλέξης . ------------------------------------------------ Εικόνα: Θρακιώτικο κέντημα από το μπλογκ Λαογραφία . Λεπτομέρεια και επεξεργασία.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Το καμίνι (1907) Από τα «Άπαντα Α. Παπαδιαμάντη» της Τύπος Α.Ε. Εικόνα: Π. Βαλασάκης Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Παπαλέξης .

Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος , του Μανουήλ Παλαιολόγου και της Γιελένα Ντράγκας ( Јелена Драгаш ) της Σερβίας, μετέπειτα Αγίας Υπομονής , εγγονός του Κονσταντίν Ντεγιάνοβιτς ( Константин Дејановић ), Σέρβου Μάγιστρου της Ανατολικής Μακεδονίας ( Велбуждско деспотство ). Ανδρέας Γ. Παπανδρέου , του Γεωργίου Παπανδρέου και της Sofia Mineyko , εγγονός τού Zygmunt Mineyko , Πολωνού-Λιθουανού αριστοκράτη, αξιωματικού, επιστήμονα και μηχανικού. George Gordon Byron , του John και της Catherine. Μιχαήλ Θ΄ Παλαιολόγος , του Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου και της Άννα Άρμπατ ( Árpád-házi Anna ) της Ουγγαρίας, εγγονός του Ιστβάν ( V. István ), Βασιλέως της Ουγγαρίας και της Κροατίας. Ιωάννης Δ΄ Δούκας Λάσκαρης , του Θεόδωρου Β΄ Λάσκαρη Βατάτζη και της Γιελένα Ασέν ( Елена Асен ) της Βουλγαρίας, εγγονός του Ιβάν Ασέν του Β΄ ( Иван Асен II ), Βασιλέως της Βουλγαρίας. Ιωάννης Α΄ Κουρκούας ή Γκουργκέν, ο λεγόμενος Τσιμισκής  (Σμιχτοφρύδης), Αρμένιος της Οικογένειας Κουρκούα (του Οίκου των ...

Θυμήθηκα ένα παλιό παιδικό ποίημα του Dr. Seuss που ακούγεται στο καταπληκτικό « Fracture » του Gregory Hoblit ( Anthony Hopkins , Ryan Gosling , David Strathairn , Rosamund Pike και Embeth Davidtz ). Dr. Seuss: Oh, the Places You’ll Go! (απόσπασμα) Σου βαστάει να μείνεις έξω; Σου βαστάει μέσα να μπεις; Πόσα έχεις για να χάσεις; Πόσα κέρδη να χαρείς; Άντε, μπήκες. Και; Τι κάνεις; Από δω πας ή από κει; Λίγο κείθε; Λίγο δώθε; Κι ίσως όχι παρακεί; Μπερδεμένος θα σταθείς, στα δρομάκια θα χαθείς, τις τρεχάλες θ’ αρχινίσεις, άγρια μέρη θα γνωρίσεις χίλες χώρες θα διανύσεις, και στο τέλος, θα το δεις: στο πιο άχρηστο το μέρος, κει θα πας και θα σταθείς. Εκεί που περιμένεις. Γι’ αυτούς που περιμένουν. Το βαγόνι για να φύγει. Ή το πλοίο για να ’ρθεί. Ή το κάρο για να φύγει. Ή το γράμμα για να ’ρθεί. Τη βροχή να ξεκινήσει. Η την πόρτα να χτυπήσει. Ή το χιόνι να χιονίσει. Ή εκείνον ν’ απαντήσει. Ή χρυσάφια να φορέσεις. Ή το νέο σου βρακί. Ή την τύχη να την είχες να το πας απ’ την αρχή. Από...

Ο κάβουρας Από τα «Ελληνικά Παραμύθια» του Γ. Α. Μέγα, σε εικονογράφηση Ράλλη Κοψίδη. Βιβλιοπωλείον της «Εστίας». Ιωάννου Δ. Κολλάρου & Σιας ΑΕ. Αθήναι, 1963. Διαβάζει ο Κώστας Παπαλέξης .

Όμορφα είναι εδώ. Κοίτα! Μακριά φωτοκοπάει ο ποταμός! Χαλί ολόχρωμο ξαπλώνεται το λιβάδι. Λευκαίνουν τα σύννεφα. Δεν έχει άνθρωπο εδώ. Είναι ήσυχα. Μοναχά ο Θεός κι εγώ. Λουλούδια. Κι ένα γέρικο πεύκο. Κι εσύ, όνειρό μου. Γκαλίνα Γκαλίνα , 1870-1942 Απόδοση: Κωνσταντίνος Παπαλέξης . Здесь хорошо… Взгляни, вдали огнем Горит река; Цветным ковром луга легли, Белеют облака. Здесь нет людей… Здесь тишина… Здесь только Бог да я. Цветы, да старая сосна, Да ты, мечта моя! Галина Галина (Глафира Николаевна Мамошина) 1870-1942 ------------------------------ (Αφιερωμένο.)

Κοίταξε, το κουράσαμε το θέμα: εξακολουθείς να τα μπερδεύεις. Άλλα λέμε, άλλα καταλαβαινόμαστε. Κι επιμένεις: είναι το σώμα του και το αίμα του – άρα δεν είναι δυνατόν να μολυνθείς. Λοιπόν, φίλε. Και το καλό και το κακό, και η υγεία και η μόλυνση, και το κρασί και τα σκουπίδια, κι εσύ κι ο γιατρός και η αρρώστεια, όλα μαζί αυτός τα ’φτιαξε, έτσι δεν είναι; Δικά του δεν είναι τα δημιουργήματα, όλα τα πάντα, πάντα και παντού και εις τον αιώνα; Γιατί λοιπόν ρε μεγάλε πιστεύεις ότι έχεις κάποια σύμβαση μαζί του; Κάποια κολληγιά, να πούμε. Ένα κολλητιλίκι. Μια συνεννόηση. Κάτι σαν αδερφοποιτοί. Γιατί πιστεύεις ότι τα δημιουργήματά του, όσα μπορούν εσένα να σε βλάψουν, όσα σου φαίνονται εσένα εχθρικά, γιατί πιστεύεις ότι θα σε προστατέψει απ’ αυτά; Γιατί δεν προστατεύεσαι από μόνος σου; Γιατί νομίζεις ότι εκείνος έχει τον δικό σου τον καημό; Τι σου λέει ότι δεν κάθεται απλώς να παρακολουθεί τι θα γινει κι αν θα επικρατήσεις εσύ ή αυτό που εσύ θεωρείς αντίπαλό σου; Τι σε βεβαιώνει ότι στην αν...

Σώμα του και αίμα του είναι η μεταλαβιά. Ασφαλώς. Αλλά μη μου λες ότι γι’ αυτό δε μεταδίδεται ο ιός. Γιατί τότε πετάς το μπαλάκι στη μεταλαβιά και δεν παίρνεις την ευθύνη ο ίδιος. Δεν είναι καθαρό, ε; Να εξηγήσω τι θέλω να πω: Ο συλλογισμός σου είναι ότι αφού είναι σώμα του και αίμα του, αποκλείεται να μεταφέρει ιούς. Σωστά; Πράγμα που θα πει ότι επαφίεσαι στη δύναμη και στην αγιωσύνη του σώματός του και του αίματός του να μη μεταφέρουν ιούς. Καταλαβαίνεις τι προσπαθώ να σου πω; Πιστεύεις ότι το σώμα του και το αίμα του είναι που έχουν την αντιιική ιδιότητα. Κι ότι εκείνα είναι που καθαρίζουν για πάρτη σου. Πιστεύεις δηλαδή ότι είναι η εικόνα που είναι θαυματουργή. Πιστεύεις στο ξόανο. Ότι αυτό είναι που τα κάνει τα θαύματα. Πιστεύεις σ’ ένα μπολ δυνατό κρασί, ότι αυτό είναι που όλα τα κακά σκορπά και ιούς δεν κουβαλά. Κι εδώ είναι που οι σκέψεις μας διαφοροποιούνται. Η δύναμη κι η ευθύνη δεν είναι αλλουνού. Δεν είναι της εικόνας. Δεν είναι του ξόανου. Δεν είναι του κρασιού ή του καλού...

Δεν έχω κόρη. Δε μου χάρισε ο Θεός. Αν όμως είχα; Πώς θα ’ταν αλήθεια να είχα ένα κορίτσι; Θα την ελέγαν Γιώτα. Από Παναγιώτα. Έτσι θα τη βαφτίζαμε γιατί έτσι. Η μάνα της κι εγώ θα παίρναμε την απόφαση να μην της δώσουμε το όνομα καμιάς από τις δικές μας μανάδες. Γιατί; Έτσι. Γιατί θα θέλαμε να την πούμε Παναγιώτα. Θα γεννιόταν, λοιπόν η Γιώτα. Ε, ρε, χαρές. Μαιευτήριον τάδε, θάλαμος τάδε, κρεβάτι δείνα. Μην τυχόν και μου μπλέξετε τη Γιώτα μου με καμμιάν άλλη, χαζές νοσοκόμες, αλίμονό σας. Βάρδιες θα ’κανα. Θα μάρκαρα το κρεβατάκι να ’μαι σίγουρος ότι αυτό είναι το μωρό – μην και γίνει κάνα λάθος. Θα πρόσεχα, μη με πάρουν για παλαβό, αλλά θα είχα και το νου μου. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να ισορροπείς. Μεταξύ αυτού που γνωρίζεις ότι πρέπει να κάνεις, κι αυτού που οι άλλοι θεωρούν παραφροσύνη. Πρέπει να το κάνεις χωρίς να σε πιάσουν. Και θα ’ρχόταν η Γιώτα σπίτι. Μωρό, μιλάμε. Στην κούνια. Κλάμα η Γιώτα. Δως της την πιπίλα. Κλαίει. Μην της δώσεις την πιπίλα. Κακομαθαίνει. Πάρ’ την...

Ήταν κάποιος και είχε δυνάμεις εξαιρετικές. Το κάτι άλλο. Το ανώτερο. Το άπιαστο. Και δημιουργεί, που λέτε, έναν κόσμο. Τον κοιτάζει από δω, τον κοιτάζει από κει, τον κόσμο αυτόν, βεβαιώνεται ότι καλός ει, και όλα καλά. Και τον πιάνει και μια... μανία να την πω; Τάση αυτοκαταστροφής; Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω. Κάτι ανεξέλεγκτο. Μια έμπνευση, ρε παιδί μου – ας το θέσω έτσι. Ένα γκλιτς στο μυαλό του. Και μαζί με όλα τ' άλλα τα θαυμαστά που έφτιαξε, φτιάχνει και την κορωνίδα: ένα ζωντανό που να του μοιάζει απολύτως. Φτυστό. Τα εγκαθιστά σ' έναν κήπο, λοιπόν, ένα σερνικό κι ένα θηλυκό, και κανονίζει, χωρίς να φαίνεται ότι αναμίχθηκε, να φάνε οι νεόνυμφοι από τον καρπό της γνώσης. Διότι πώς θα ήταν φτυστό το δημιούργημα, άμα δεν είχε κι απ' αυτό που σου προσδίνει ο καρπός! Εδώ ν' ανοίξω μια παρένθεση: δικός του ο κόσμος, δικά του τα δημιουργήματα, δικό του και το πλάσμα που του μοιάζει, κι όμως, το πλάσμα ακόμη πιστεύει ότι φταίει εκείνο που έφαγε απ' το μήλο! Το ση...