Ξανά μεταλαβιά

Κοίταξε, το κουράσαμε το θέμα: εξακολουθείς να τα μπερδεύεις. Άλλα λέμε, άλλα καταλαβαινόμαστε. Κι επιμένεις: είναι το σώμα του και το αίμα του – άρα δεν είναι δυνατόν να μολυνθείς.

Λοιπόν, φίλε. Και το καλό και το κακό, και η υγεία και η μόλυνση, και το κρασί και τα σκουπίδια, κι εσύ κι ο γιατρός και η αρρώστεια, όλα μαζί αυτός τα ’φτιαξε, έτσι δεν είναι; Δικά του δεν είναι τα δημιουργήματα, όλα τα πάντα, πάντα και παντού και εις τον αιώνα;

Γιατί λοιπόν ρε μεγάλε πιστεύεις ότι έχεις κάποια σύμβαση μαζί του; Κάποια κολληγιά, να πούμε. Ένα κολλητιλίκι. Μια συνεννόηση. Κάτι σαν αδερφοποιτοί. Γιατί πιστεύεις ότι τα δημιουργήματά του, όσα μπορούν εσένα να σε βλάψουν, όσα σου φαίνονται εσένα εχθρικά, γιατί πιστεύεις ότι θα σε προστατέψει απ’ αυτά; Γιατί δεν προστατεύεσαι από μόνος σου;

Γιατί νομίζεις ότι εκείνος έχει τον δικό σου τον καημό; Τι σου λέει ότι δεν κάθεται απλώς να παρακολουθεί τι θα γινει κι αν θα επικρατήσεις εσύ ή αυτό που εσύ θεωρείς αντίπαλό σου; Τι σε βεβαιώνει ότι στην αναμέτρησή σου με τον ιό, εκείνος είναι μαζί σου; Το ίδιο πιστεύει και ο ιός, το ξέρεις; Τι σου λέει ότι τον ιό δεν τον έχει φτιάξει —λέω ’γώ τώρα— για να ξεφορτώνεται και μερικούς; Καλούς – κακούς, κανείς δεν ξέρει. Ποιος είναι καλός, ποιος κακός, αυτά είναι δικές σου κρίσεις, έτσι δεν είναι; Έχετε συνεννοηθεί εσύ και κείνος και τα συμφωνήσατε, ποιος είναι καλός και ποιος κακός;

Κάτσε σπίτι καλύτερα. Μην παίζεις με πράματα που δεν ξέρεις. Μη δίνεις δικές σου ερμηνείες στα μυστήρια. Πράγματι κινδυνεύεις. Και απ’ τον ιό, κι απ’ ό,τι βάζει ο νους σου. Και κανείς και τίποτε δε θα σε φυλάξει. Πάρε τα μέτρα σου. Γι’ αυτό σ’ το ’δωσε το μυαλό. Για να φυλαχτείς. Γι’ αυτό σ’ έβαλε να το φας το ρημάδι το μήλο. Κι εσύ σου ’κατσε το μήλο στο λαιμό κι έχεις φάει όλη σου τη ζωή να νομίζεις ότι φταις που το ’φαγες και να καταριέσαι το ταίρι σου που στο ’δωσε να το φας. Άιντε, κατάπιε το επιτέλους το ρημάδι, να δεις θεού πρόσωπο! Αλλιώς γιατί δεν της έλεγες α να χαθείς μωρή για ποιον με πέρασες; Το ’πες; Δεν το ’πες! Το πήρες και το ’φαγες.

Και καλά έκανες.

Κάτσε λοιπόν σπίτι και προφυλάξου. Κι αγάπα το το ταίρι σου. Αλλιώς δεν αστειεύεται. Δεν πρόκειται να σε λυπηθεί.

Όχι, ρε, το ταίρι σου. Χαζέ. Ξέρεις ποιος.