Του Μαργούδι κι ι Αλεξανδρής

Του Μαργούδι κι ι Αλεξανδρής, Θράκης

βγαίν’νε στην αυλή κρυφά κρυφά

Τσ’ είδγ’ ι γειτουνιά κι πουσπουριζ’

τσ’ είδγ’ ί μάνα της κι μουρμουρίζ’

Στου είπα βρε Μαργούδι μ’ να μη βγαίν’ς

όξου στην αυλή κρυφά κρυφά

Άμα θέλεις μάνα, δείρε με

πάλι εγώ θα βγαίνω στην αυλή

για να βλέπω τον Αλεξανδρή

Η Μαρία κι ο Αλέξανδρος βγαίνουν στην αυλή κρυφά και βλέπονται... Τους είδε η γειτονιά και κουτσομπολεύει... Τους είδε η μάνα της και μουρμουράει...

Χορός συγκαθιστός. Τα παλικάρια με τα κορίτσια, αντικριστά, ζευγαρωτά. Τον είπαν και Μαντηλάτο γιατί τα κορίτσια κρατάν μαντήλι και το στριφογυρνάν κι είναι η μια ομορφότερη απ’ την άλλη, τώρα που ’χουν η καθεμιά από ’να παιδί να την κοιτάζει...

Φωνές: Κωνσταντίνος Παπαλέξης.

------------------------------------------------

Εικόνα: Θρακιώτικο κέντημα από το μπλογκ Λαογραφία. Λεπτομέρεια και επεξεργασία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αθήναι

Φαντάσου έχεις, λέει, μια γλώσσα, ωραία και καλή, και τη μιλάς σ’ ένα μικρό χωργιό που διατηρείς κάπου σε μια εύκρατη περιοχή τού κόσμου. Δεντράκια, ποταμάκια, αμπελάκια, κι έναν Παρθενώνα να σου βρίσκεται. Και φαντάσου ότι πας καλά, οι δουλειές, τα παιδιά, ψωνίζει ο κόσμος, κάτι μοντελάκια που θα γίνουν παγκοσμίως ανάρπαστα εις το διηνεκές, έλα όμως που οι καιροί αλλάζουν, χωργιό με χωργιό τα τσουγκρίζετε, δε βρίσκετε άκρη, ο κόσμος σας είναι πολύ μικρός, γινόστε μπάχαλο, και νάσου εμφανίζεται ένα πιο ρωμαλέο χωργιό και πιο φρέσκο, κάπου στον Βορρά, άλλο πολίτευμα, πιο ορεξάτο απ’ το δικό σου, ανανεωμένο, και σας βάνει σε σειρά, άλλο πνεύμα, μιλάει τη γλώσσα σου, τη βρίσκει πολύ γκιουζέλ και πολύ αποτελεσματική, παίρνει και μερικούς από τους πιο καλούς σου για δασκάλους των παιδιών του, και το καζάνι αρχινάει να κοχλάζει. Ίδιο προϊόν, ίδια μοντελάκια, άλλο μάρκετινγκ. Άλλες τακτικές πωλήσεων. Κι ενώ έτσι έχουν τα πράματα, αίφνης μια Κυριακή και μια γιορτή, μια πίσημον ημέρα, ένας τύπο...

Διαβάστε περισσότερα

Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες

Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες. Νικολάου Γ. Πολίτου: Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού. Εκδόσεις «Ιστορική Έρευνα». Τηλ. 3637.570 και 3629.498. Αφηγείται ο Κώστας Παπαλέξης.

Διαβάστε περισσότερα

Συγγνώμη

Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ. Έτσι λέει το τραγούδι. Βαρύ και μελαγχολικό. Δραματικό. Παθιασμένο. Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, δεν ξέρω να αγαπώ όμως πιο λίγο. Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, μα βρήκα το κουράγιο και θα φύγω.[1] Αλλά για στάσου βρε αδερφέ. Από πού κι ως πού συγγνώμη! Ζητάς συγγνώμη που αγάπησες; Στάσου ματάκια μου, μια στιγμή, να το καταλάβουμε: πώς γίνεται – τι κακό έκανες που αγάπησες; Ή μήπως κακό που αγάπησες πολύ; Εκτός μην είσαι ψιλοκουφαλίτσα, Μήτσο μου, τώρα που το σκέφτομαι. Όχι δηλαδή ότι αγάπησες – αυτό τι κακό να κάνει. Μήπως τον θέλησες, πουλάκι μου, να τον φας. Γιατί άλλο το ’να κι άλλο τ’ άλλο. Μόνο τότε τσινάει ο άλλος – αν τον θέλησες εσύ και δε θέλησε αυτός – να τα λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους. Και μάλιστα αν τον έπνιξες. Έτσι δεν είναι Μήτσο μου; Βέβαια. Έτσι είναι Μήτσο μου. Κι όχι μόνο τον έπνιξες, αλλά με το που σ’ έκλασε και την έφαγες τη χυλόπιτα, το γύρισες στη χριστιανοσύνη: συγγνώμη που σ’ αγάπησα. Και κοτσάρισες και το «πολύ» ν...

Διαβάστε περισσότερα

typographos

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου