typographos

Το υλικό που μαζευόταν στον τοίχο μου στο F/B και αρκετό ήταν και ετερόκλητο: φωτογραφίες, μουσικές, παραμύθια, σχόλια, διηγήματα – διαφορετικά είδη και φόρμες και άσχετα μεταξύ τους ως περιεχόμενο. Το μόνο που τα συνδέει είναι αυτός που τα ’φτιαξε, αλλ’ αυτό δε θα πει και πολλά. Δεν είναι σίγουρο ότι μπορείς να τα βάζεις όλα αυτά μαζί. Ο κάθε επισκέπτης έχει τις δικές του προτιμήσεις. Άλλος του αρέσει να διαβάζει κείμενα, ας πούμε, αλλά προσπερνά τις αναρτήσεις με φωτογραφικό ενδιαφέρον, κι άλλος το αντίθετο. Κι άλλος ενδιαφέρεται και για τα δύο. Κι άλλος του αρέσουν οι μουσικές και τα τραγούδια και τα υπόλοιπα δεν τον συγκινούν. Έτσι πάει. Γούστα είναι αυτά! Περί ορέξεως... Και τι να το κάνεις για παράδειγμα ένα κείμενο θηρίο στο F/B; Δεν είναι καλύτερα να το αναρτήσεις στο μπλογκ και να δημοσιεύσεις στο F/B μόνο τον σύνδεσμο κι ένα μικρό κατατοπιστικό; Κι αν ο φίλος κάνει κέφι βρε αδερφέ, ένα κλικ είναι, πάει και το διαβάζει με την ησυχία του. Σκέφθηκα λοιπόν να τα κάνω αναρτήσεις...

  Οδός Αγίας Τριάδος, Πέραμα

Λοιπόν, με δυσκολία μπορώ να σου εξηγήσω τι ακριβώς έγινε Ούτε ’γώ κατάλαβα καλά καλά, δεν έβλεπα κι όλας —τι να δω απ’ τον πάγκο— εκείνο που ξέρω είναι ότι μια στιγμή πρωί πρωί να σου φανήκαν να μπαίνουν στο Στενό – έτσι μας είπαν... και τους είδαμε κι εμείς από πέρα απ’ την Κυνόσουρα κι ερχόνταν Ε, δεν είμαστε καλά —τι γυρεύαν μες το στρίμωγμα— κι όλη νύχτα τραβούσαν κουπί; μη χειρότερα! εμείς είχαμε πιάσει μια γραμμή, αυτό ξέρω να σου πω, εντολές, ο ένας δίπλα στον άλλον, όπως στις ασκήσεις, να μην περάσει κουνούπι, μια γραμμή όλοι, ο Άη Γιώργης αριστερά μας και η Κυνόσουρα τέρμα δεξιά, τίποτα να μην περνάει και τίποτα να μη μπορεί να ‘ρθεί από πίσω —μας είχαν σκίσει άσκηση και προπόνηση— πάνω από δυο χρόνια είχε βαστήξει αυτό το βιολί – φτιάξε πλοία και πάμε ασκήσεις, ξανά και ξανά και πάμε πάλι και λάθος τα κάνατε και πάμε πάλι, σωστά να το κάνετε, συγχρονισμένα – το φελέκι μου, άμα δεν το κάνεις σωστά μπορούν να σ’ έχουν εκεί όλη μέρα να τραγουδάμε να το παλεύεις μέχρι να το κάνε...

En aquel entonces los autobuses eran azules. Azul oscuro para ser exactos, y desde la altura de las ventanillas hacia arriba, blanco. Tenían una tripulación de dos personas – un conductor y un cobrador. Ambos llevaban algo por lo general gris y una gorra con una negra visera que brillaba. Para el joven de la foto, el dilema no tenía solución: ¿qué quería ser de mayor? ¿Conductor o cobrador? Porque fíjate que el conductor tenía competencias. Primero, aquel enorme volante que para poder girar el vehículo en un cruce, tendría que darle vuelta, y vuelta, y vuelta… Inclinando el cuerpo hacia adelante para lograr agarrarlo por la parte más lejana y enderezando el cuerpo para poder girarlo, y vuelta a inclinarse y otra vez a enderezarse, como si estuviera remando, y dale que te dale… Firme y vigorosamente… Muchas vueltas. Y cuando por fin lograba darle al vehículo la dirección deseada, revertir el enorme volante era algo todavía más mágico: aflojaba la presión sobre el volante y este empezaba...

Μελέτη : Antonio Vivaldi – Gloria Ο Antonio Lucio Vivaldi (1678-1741), Καθολικός ιερέας, συνθέτης του Μπαρόκ και βιρτουόζος βιολιστής, συνέθεσε τουλάχιστον τρεις εκδοχές τού  Gloria in excelsis Deo  γύρω στα 1715, πάνω σε πολύ παλιούς στίχους πιθανότατα του 4ου αιώνα. Πρόκειται για τη γνωστή προσευχή, « Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία ». Τα μέρη του έργου : Gloria in excelsis Deo (Χορωδία) Et in terra pax (Χορωδία) Laudamus te (Σοπράνο I και II) Gratias agimus tibi (Χορωδία) Propter magnam gloria (Χορωδία) Domine Deus (Σοπράνο) Domine, Fili unigenite (Χορωδία) Domine Deus, Agnus Dei (Άλτο, Χορωδία) Qui tollis peccata mundi (Χορωδία) Qui sedes ad dexteram Patris (Μέτζο) Quoniam tu solus sanctus (Χορωδία) Cum Sancto Spiritu (Χορωδία) Τα μέρη και οι στίχοι τους σε ανάπτυξη : Gloria in Excelsis Deo. Et in terra pax Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, hominibus bonae voluntatis . Laudamus te . Benedicimus...

Ιππικό αγώνισμα των Μεγάλων Παναθηναίων, της γιορτής όλων των Αθηναίων, που γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια. Με απ’ όλα. Μουσικούς, αθλητικούς και ιππικούς αγώνες. Γι’ αγόρια 12-16 ετών, νέους 16-20 και άνδρες. Κρατούσαν τα Παναθήναια καμμιά βδομάδα και είχε κιθάρα, αυλό, τραγούδι, στάδιον, πένταθλον, πάλη, πυγμαχία, παγκράτιον και ιππικά διάφορα. Ήσαν δέκα φυλές οι Αθηναίοι: Ἐρεχθηίς, Αἰγηίς, Πανδιονίς, Λεοντίς, Ἀκαμαντίς, Οἰνηίς, Κεκροπίς, Ἱπποθοντίς, Αἰαντίς και Ἀντιοχίς. Στην ανθιππασία κάναν επιδείξεις και διαγωνίζονταν, κι αργότερα κάνανε ότι και καλά δίναν μάχη, όλοι εναντίον όλων. Πέντε φυλές από δω και πέντε από κει και γινόταν της κακομοίρας. Εδώ λοιπόν, μια μοίρα από το ιππικό της Λεοντίδος φυλής. Με τ’ άλογα ν’ αναταράζονται και δύσκολα να συγκρατιούνται. Πόδια μες το νεύρο, άνθρωποι και ίπποι, κι όλοι σε σφιχτή παράταξη να κατατροπώσουν τον αντίπαλο και να μην καταφέρει να περάσει ανάμεσά τους. Οι Λεοντίδες ζούσαν στο νότο της Αττικής, τέρμα της χερσονήσου, περιοχή Σούνιο. Ότα...

  Σταυρούλα

Τότε τα λεωφορεία ήσαν μπλε. Μπλε σκούρο, για να είμεθα ακριβείς, κι από το ύψος των παραθύρων και πάνω, λευκό. Είχαν πλήρωμα δύο ατόμων – οδηγός και εισπράκτορας. Αμφότεροι φορούσαν κάτι γενικώς γκρι και είχαν και κασκέτο με μαύρο γείσο που γυάλιζε. Για τον νέο της φωτογραφίας το δίλημμα δεν επελύετο: τι ήθελε να γίνει άμα μεγάλωνε; Οδηγός ή εισπράκτωρ; Βλέπεις, ο οδηγός είχε μαγικές αρμοδιότητες. Πρώτον εκείνο το τεράστιο τιμόνι που για να στρίψει το όχημα σε μια διασταύρωση θα ’πρεπε να το γυρίζει, να το γυρίζει, να το γυρίζει... Σκύβοντας για να το καταφέρει να το αρπάξει από τη μακρινή μεριά κι ορθώνοντας το κορμί του για να το φέρει τη βόλτα, και σκύβοντας ξανά και ξανά ορθώνοντας, λες κι έκανε κουπί, και πάλι και πάλι... Αποφασιστικά και με δύναμη... Πάμπολλες βόλτες. Κι όταν επιτέλους κατάφερνε να προσδώσει στο όχημα την επιθυμητή κατεύθυνση, η επαναφορά ήταν κάτι ακόμη μαγικότερο: χαλάρωνε τη λαβή του στο τιμόνι κι εκείνο άρχιζε να περιστρέφεται με ορμή προς την αντίθετη κατεύ...

  Γραφές XX. Scriptures II.

Νότια πτέρυγα του Ναού και οροφή. Αριστερά πέντε από τους συνολικά τριάντα τέσσερις κίονες της περίστασης. Περίσταση είναι η σειρά κιόνων που περικλείουν τον σηκό. Πτέρυγα, ο χώρος μεταξύ κιόνων και σηκού. Και σηκός, ο κυρίως ναός.

  Άποψη. Point of view.

Η πραγματικότητα φθάνει σε μας με θραύσματα και ψιθύρους[1]. Οι αισθήσεις μας προσλαμβάνουν μικρό μόνο φάσμα της[2]. Κι αυτό το ελάχιστο σπεύδει να το (δια/παρα)μορφώσει, κυριολεκτικώς κατά το δοκούν, το ίδιο το εργαλείο που χρησιμοποιούμε για την κατανόησή της: ο νους. Γι’ αυτό και παράλληλα χρησιμοποιούμε και πάσης άλλης φύσεως εργαλεία. Ζωγραφίζουμε, τραγουδάμε. Πιστεύουμε σε θεούς και δαίμονες, χορεύουμε, θαυμάζουμε. Ερωτευόμαστε. Ταυτιζόμαστε και μιμούμαστε. Φιλοσοφούμε, θυμώνουμε, θυμόμαστε, υποκρινόμαστε και ονειρευόμαστε. Και παίζουμε. Κι ό,τι καθιζάνει, απ’ όλες τις λειτουργίες, πάει κατά νου. Σε χρόνο δεύτερο. Και τρίτο. Μετά. Εκ των υστέρων. Αφού κατακαθίσει ο αχός. Το πουλί της σοφίας μόνο αφού βραδιάσει φτερακίζει [3]. Από πολύ παλιά δουλεύουμε και το ψηφιδωτό. Ψηφίδες μικρές, κομματάκια υαλόμαζα ή από πετρώματα. Κάθε ψήγμα κι ένα κόσμημα. Κι όταν δούμε το όλον από απόσταση, δεν είναι πια οι ψηφίδες του. Είναι άλλο. Και δουλεύουμε και τις λίστες. Ίσως απ’ όλα τα εργαλεία μ...

  Κλειστόν. Closed.

  I don't believe they knew that I was Long John Silver...

  Ο Τρίτων ήταν θαλάσσιος θεός. Γιος του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Έμενε με το μπαμπά και τη μαμά στο χρυσό τους το παλάτι, στης θάλασσας τα βάθη. Κι είχε κι ένα κοχύλι από αχιβάδα, την θαλάσσια κόγχη, σάλπιγγα φοβερή και τρομερή. Ήρθε από τη Λιβύη —έτσι φαίνεται— και στρογγυλοκάθησε στον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Και... πολλαπλασιάστηκε. Τρίτωνες, λοιπόν. Που ήσαν... γοργόνοι. Πανέμορφοι και παντεπόπτες τύποι, που απ’ τη μέση και κάτω γινόντουσαν ψάρια. Με λέπια και ουρά. Μιλούσαν, λέει, ανθρωπινά. Σάλπιζαν με τα κοχύλια τους τις διαταγές του Ποσειδώνα, και τίποτε δε μπορούσε να αντισταθεί σ’ αυτές. Μ’ αυτά τους τα σαλπίσματα έσπειραν τον πανικό στους Γίγαντες κατά τη Γιγαντομαχία. Κι εξαπλώθηκαν παντού. Στην Αναγέννηση, και κατόπιν στη δυτική ζωγραφική και τη λογοτεχνία. Σήμερα, σύλλογος θαλασσινός ή κολυμβητικός ή ναυτικός, χωρίς κάποιον Τρίτωνα – στο λογότυπο, στην ονομασία, στα μπλουζάκια ή έστω κάπου στο φουαγιέ, δε γίνεται. Τρίτων. Εδώ φυλάττει την είσοδο του Ωδείου του Α...

  Απογευματάκι.