Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Antonio Vivaldi – Gloria



Μελέτη: Antonio Vivaldi Gloria

Ο Antonio Lucio Vivaldi (1678-1741), Καθολικός ιερέας, συνθέτης του Μπαρόκ και βιρτουόζος βιολιστής, συνέθεσε τουλάχιστον τρεις εκδοχές τού Gloria in excelsis Deo γύρω στα 1715, πάνω σε πολύ παλιούς στίχους πιθανότατα του 4ου αιώνα. Πρόκειται για τη γνωστή προσευχή, «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».

Τα μέρη του έργου:

  1. Gloria in excelsis Deo (Χορωδία)
  2. Et in terra pax (Χορωδία)
  3. Laudamus te (Σοπράνο I και II)
  4. Gratias agimus tibi (Χορωδία)
  5. Propter magnam gloria (Χορωδία)
  6. Domine Deus (Σοπράνο)
  7. Domine, Fili unigenite (Χορωδία)
  8. Domine Deus, Agnus Dei (Άλτο, Χορωδία)
  9. Qui tollis peccata mundi (Χορωδία)
  10. Qui sedes ad dexteram Patris (Μέτζο)
  11. Quoniam tu solus sanctus (Χορωδία)
  12. Cum Sancto Spiritu (Χορωδία)


Τα μέρη και οι στίχοι τους σε ανάπτυξη:

Gloria in Excelsis Deo. Et in terra pax

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη,

hominibus bonae voluntatis. Laudamus te. Benedicimus te.

ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Ὑμνοῦμέν σε , εὐλογοῦμέν σε,

Adoramus te. Glorificamus te. Gratias agimus tibi

προσκυνοῦμέν σε, δοξολογοῦμέν σε, εὐχαριστοῦμέν σοι,

propter magnam gloriam tuam. Domine Deus, Rex coelestis,

διὰ τὴν μεγάλην σου δόξαν. Κύριε Βασιλεῦ, ἐπουράνιε Θεέ,

Deus Pater omnipotens. Domine Fili unigenite, Jesu Christe.

Πάτερ παντοκράτορ · Κύριε Υἱὲ μονογενές, Ἰησοῦ Χριστέ,

Domine Deus, Agnus Dei, Filius Patris.

Κύριε, ὁ Θεός, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Υἱὸς τοῦ Πατρός,

Qui tollis peccata Mundi, miserere nobis.

αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ἐλέησον ἡμᾶς,

Qui tollis peccata Mundi, suscipe deprecationem nostram.

ὁ αἴρων τὰς ἁμαρτίας τοῦ κόσμου. Πρόσδεξαι τὴν δέησιν ἡμῶν,

Qui sedes ad dexteram Patris, miserere nobis.

ὁ καθήμενος ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

Quoniam tu solus sanctus. Tu solus Dominus.

Ὅτι σὺ εἶ μόνος Ἅγιος, σὺ εἶ μόνος Κύριος,

Tu solus altisimus, Jesu Christe.

σὺ εἶ μόνος Ὕψιστος, Ἰησοῦς Χριστός

Cum Sancto Spiritu in gloria Dei Patris. Amen.

Μετὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός· Ἀμήν.


Βοηθήματα εκμάθησης:

Στη βιβλιοθήκη του Choralia υπάρχουν βοηθήματα για όλες τις φωνές, Σοπράνο, Άλτο, Τενόρους και Μπάσους. Είναι δύο οι εκδοχές της έκδοσης RV589 που θα βρούμε σ’ αυτήν τη σελίδα. Προτείνουμε την συνηθέστερη για χορωδίες. Είναι η υπ’ αριθμόν 2 και βρίσκεται εδώ: Vivaldi – Gloria RV589 (Edition 2).


-----------------------------------------------

Στη φωτογραφία λεπτομέρεια από τον πίνακα του ΡούμπενςGalileo Galilei (περ. 1630).



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Αθήναι

Φαντάσου έχεις, λέει, μια γλώσσα, ωραία και καλή, και τη μιλάς σ’ ένα μικρό χωργιό που διατηρείς κάπου σε μια εύκρατη περιοχή τού κόσμου. Δεντράκια, ποταμάκια, αμπελάκια, κι έναν Παρθενώνα να σου βρίσκεται. Και φαντάσου ότι πας καλά, οι δουλειές, τα παιδιά, ψωνίζει ο κόσμος, κάτι μοντελάκια που θα γίνουν παγκοσμίως ανάρπαστα εις το διηνεκές, έλα όμως που οι καιροί αλλάζουν, χωργιό με χωργιό τα τσουγκρίζετε, δε βρίσκετε άκρη, ο κόσμος σας είναι πολύ μικρός, γινόστε μπάχαλο, και νάσου εμφανίζεται ένα πιο ρωμαλέο χωργιό και πιο φρέσκο, κάπου στον Βορρά, άλλο πολίτευμα, πιο ορεξάτο απ’ το δικό σου, ανανεωμένο, και σας βάνει σε σειρά, άλλο πνεύμα, μιλάει τη γλώσσα σου, τη βρίσκει πολύ γκιουζέλ και πολύ αποτελεσματική, παίρνει και μερικούς από τους πιο καλούς σου για δασκάλους των παιδιών του, και το καζάνι αρχινάει να κοχλάζει. Ίδιο προϊόν, ίδια μοντελάκια, άλλο μάρκετινγκ. Άλλες τακτικές πωλήσεων. Κι ενώ έτσι έχουν τα πράματα, αίφνης μια Κυριακή και μια γιορτή, μια πίσημον ημέρα, ένας τύπο...

Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες

  Ἡ μαμμὴ καὶ οἱ Νεράιδες. Νικολάου Γ. Πολίτου: Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του Ελληνικού λαού. Εκδόσεις «Ιστορική Έρευνα». Τηλ. 3637.570 και 3629.498. Αφηγείται ο Κώστας Παπαλέξης.

Συγγνώμη

Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ. Έτσι λέει το τραγούδι. Βαρύ και μελαγχολικό. Δραματικό. Παθιασμένο. Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, δεν ξέρω να αγαπώ όμως πιο λίγο. Συγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ, μα βρήκα το κουράγιο και θα φύγω.[1] Αλλά για στάσου βρε αδερφέ. Από πού κι ως πού συγγνώμη! Ζητάς συγγνώμη που αγάπησες; Στάσου ματάκια μου, μια στιγμή, να το καταλάβουμε: πώς γίνεται – τι κακό έκανες που αγάπησες; Ή μήπως κακό που αγάπησες πολύ; Εκτός μην είσαι ψιλοκουφαλίτσα, Μήτσο μου, τώρα που το σκέφτομαι. Όχι δηλαδή ότι αγάπησες – αυτό τι κακό να κάνει. Μήπως τον θέλησες, πουλάκι μου, να τον φας. Γιατί άλλο το ’να κι άλλο τ’ άλλο. Μόνο τότε τσινάει ο άλλος – αν τον θέλησες εσύ και δε θέλησε αυτός – να τα λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους. Και μάλιστα αν τον έπνιξες. Έτσι δεν είναι Μήτσο μου; Βέβαια. Έτσι είναι Μήτσο μου. Κι όχι μόνο τον έπνιξες, αλλά με το που σ’ έκλασε και την έφαγες τη χυλόπιτα, το γύρισες στη χριστιανοσύνη: συγγνώμη που σ’ αγάπησα. Και κοτσάρισες και το «πολύ» ν...