typographos

Αγαπητός φίλος βρήκε το σκίτσο του Charlie Hebdo χυδαίο. Καλά έκανε. Χυδαίο. Σύμφωνοι. Δεν το εξετάζουμε. Και υπάρχουν όρια τι μπορείς να δημοσιεύσεις. Σωστό. Υπάρχουν δημοσιεύσεις που μπορεί να προσβάλουν. Έναν άνθρωπο, μια αντίληψη, το κοινό αίσθημα, το θρησκευτικό αίσθημα. Σύμφωνοι. Ούτε αυτό το εξετάζουμε. Πώς περνάμε από το χυδαίο και το προσβλητικό σκίτσο στο κακούργημα; Αυτό θα εξετάσουμε εδώ. Δεν. Ας μην επιχειρήσουμε καν. Το ξεκόβουμε με τη μία. Δεν υπάρχει χυδαιότητα ή προσβολή που δικαιούται να οδηγήσει στο έγκλημα. Αν υπήρχε, θα ήταν γνωστό. Θα είχαμε δεδικασμένο. Κύριε, μου έθιξες τον Παναθηναϊκό – σε σκότωσα. Είπες για τη μάνα μου – πέθανες. Είπες το Χριστό μου – σε αποκεφάλισα. Αθώος λόγω προσβολής. Νόμος τάδε, κάθετος τάδε. Αλλά δεν. Με τίποτε. Τίποτε στον κόσμο τούτο δε μπορεί να δικαιολογήσει την εκδίκηση και τον φόνο. Είναι έγκλημα. Τέλος. Εντάξει, είπαμε με τον σεβαστό φίλο. Συμφωνούμε. Αυτονόητο. Αλλά γιατί να σκληραίνουμε το παιχνίδι; Τι επιμένουμε με τα παλιοσκίτ...

Να σε ξυπνάει τρεις τη νύχτα προς Δευτέρα. Να βαράει το κουδούνι και να σου φέρνει το χαρτί. Η κυβέρνησή του, λέει, του ανέθεσε... Δεν ήξερε τι να πει ο άνθρωπος, αυτό είπε. Σαββατόβραδο η δεξίωση στην Πρεσβεία, και τώρα η κυβέρνησή του τού ανέθεσε. Τρεις η ώρα. Για να μην προλαβαίνεις. Μάλιστα. Οι δικοί σου να σ’ έχουνε στη μέση. Οι από δω να σε λένε δικτάτορα. Ποιοί; Οι από δω. Που σε τίποτα δεν το ’χουν να συναινούν και να καταπατούν οτιδήποτε για να κάνουν τις δουλειές τους. Που το ’χουν κάνει και ξανακάνει. Και οι από κει, κι αυτοί δικτάτορα να σε λένε. Ποιοι; Αυτοί που ο δηλωμένος σκοπός τους είναι να εγκαταστήσουν δικτατορία. Δική τους. Μάλιστα. Ο Ιταλός, να τον έχει πιάσει τέτοια έχθρα! Ενώ θα ’πρεπε να ’ταν φιλικός. Αυτός τίποτα, εκεί, να σε καταλάβει, να σου ζητήσει αποζημίωση, να σε βυθίσει, τα λυσσιακά του έχει φάει ο κερατάς. Τα λυσσιακά του. Να φτιάξει νέα ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ο ηλίθιος. Ο ηλίθιος. Κι ο Γερμανός, τα δικά του και κείνος. Άλλος... φίλος αυτός. Και τι να κά...

  Богоматерь в городе Ты проходишь без улыбки, Опустившая ресницы, И во мраке над собором Золотятся купола. Как лицо твоё похоже На вечерних богородиц, Опускающих ресницы, Пропадающих во мгле... Но с тобой идёт кудрявый Кроткий мальчик в белой шапке, Ты ведёшь его за ручку, Не даёшь ему упасть. Я стою в тени портала, Там, где дует резкий ветер, Застилающий слезами Напряжённые глаза. Я хочу внезапно выйти И воскликнуть: "Богоматерь! Для чего в мой чёрный город Ты Младенца привела?" Но язык бессилен крикнуть. Ты проходишь. За тобою Над священными следами Почивает синий мрак. И смотрю я, вспоминая, Как опущены ресницы, Как твой мальчик в белой шапке Улыбнулся на тебя. Александр Блок Η Παναγιά στην πόλη Και περνάς χωρίς το γέλιο βλέφαρα γερτά – σκοτάδι μες την πόλη με τους τρούλους του ναού της τους χρυσούς. Πόσο μοιάζει η ομορφιά σου της Παρθένου μες το δείλι τα γερτά ματόκλαδά σου καθώς πέφ...

Τι έχουν οι Κυριακές και είναι Κυριακές; Πάντα η απορία. Πώς και είναι οι μέρες οι καλές; Οι ωραίες; Ό,τι κι αν είναι και ό,τι καιρό κι αν κάνει. Μέρες όμορφες, όπως κι αν τις δεις. Αν έχει ήλιο, ο ήλιος είναι Κυριακάτικος. Γιατί μόνο τις Κυριακές βγαίνει τέτοιος ήλιος. Τις άλλες μέρες δεν. Ο ήλιος είναι αλλιώς. Που, και συννεφιά να ’χει, η συννεφιά της Κυριακής είναι πάλι αλλιώς. Διαφορετική. Έχει γλυκό βάρος στην καρδιά. Καλοσύνη. Προσδοκία. Συννεφιά με προσδοκία. Ακόμη κι όταν βρέχει. Η προσδοκία είναι παρούσα. Ο ήλιος, η συννεφιά, η βροχή, την Κυριακή έχουν άλλο χρώμα. Να ’το, φαίνεται μπροστά στα μάτια σου. Οι Κυριακές είναι κόκκινες. Ενώ τα Σάββατα γαλάζια. Κι αυτό φανερό. Έχουν το δικό τους χρώμα και τα Σάββατα. Η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα έχει το δικό της χρώμα. Οι Τρίτες, ας πούμε, είναι κίτρινες, κι οι Πέμπτες παίρνουν μιαν αμφιβολία, μιαν υποψία Πράσινου, εν όψει της Παρασκευής που είναι κυπαρισί. Οι Κυριακές με το πλούσιο χρώμα και τον διαφορετικό ήλιο. Που έχει τη μοναδι...

Κι εδώ βλέπουμε τη νότια πλευρά του ναού, με τους τέσσερις πρώτους κίονες της πτέρυγας. Δωρικού ρυθμού. Το καταλαβαίνουμε από το κιονόκρανο, δηλαδή την απόληξη του κίονα με το πεπλατυσμένο παραλληλεπίπεδο κομμάτι μάρμαρο σαν καπάκι στην κορυφή του. Που είναι απλό. Χωρίς καθόλου διακόσμηση. Αυστηρό και λιτό. Και πάνω στους κίονες με τα κιονόκρανά τους πατά ολόκληρη η ανωδομή του ναού. Ο θριγκός, με τα τέσσερα μέρη του. Το πρώτο είναι οι μεγάλοι παραλληλεπίπεδοι όγκοι μαρμάρου που κάθονται πάνω στα κιονόκρανα. Τα επιστύλια, που πατούν πάνω στους στύλους. Πάνω από αυτά είναι το δεύτερο μέρος, με τις γλυπτές παραστάσεις, τις μετόπες. Ανάμεσα σε κάθε μετόπη και στην επόμενή της, υπάρχει ένα διαχωριστικό με σκαλισμένα δύο κάθετα αυλάκια, έτσι που φαίνεται να εξέχουν τρεις κάθετες γραμμώσεις. Τρεις γλυφές. Είναι το τρίγλυφο. Μετόπη και τρίγλυφο, μετόπη και τρίγλυφο, και κυκλώνεται όλος ο ναός γύρω γύρω. Αυτή είναι η ζωφόρος. Γιατί φέρει ζωή. Στις μετόπες σκάλισαν οι τεχνίτες παραστάσεις ζωντα...

(Κλικ στις εικόνες για πολλές λεπτομέρειες!) Με κάνα δυο στιχάκια μου για πρόσχημα... ( αριστερά πάνω) παρκάρω τ’ όχημα και σου μιλάω...   ( αριστερά κάτω) Κι εσύ, που ξέρω πως δε νοιάζεσαι...   ( δεξιά πάνω) τάχα ταράζεσαι που σ’ αγαπάω!   ( δεξιά κέντρο) Και τι ζητάω; Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω!   ( δεξιά κάτω)

Γάιος Ιούλιος Αντίοχος Επιφανής Φιλόπαππος . Πρίγκηπας της Κομμαγηνής , της χώρας δυτικά του Ταύρου. Προς Βορράν οι πεδιάδες της Συρίας και προς Δυσμάς ο Ευφράτης – το όριο της Μεσοποταμίας. Μέρος, αρχικά, η Κομμαγηνή, του Βασιλείου των Σελευκιδών . Ο Φιλόπαππος γεννήθηκε το 65 μετά Χριστόν. Όταν, κατά την εποχή των Επιγόνων, η Κομμαγηνή είχε πια αποσπασθεί και ήταν βασίλειο μόνη της. Βασιλέας ο παππούς του, ο Αντίοχος ο Δ΄ της Κομμαγηνής και βασίλισσα η γιαγιά του, Ιουλία Ιοτάπα . Που ήσαν αδέλφια και σύζυγοι μαζί. Πρέπει να ήταν πολύ συνδεδεμένος και με τους δύο παππούδες του, αυτόν, τον πατέρα του πατέρα του, αλλά και τον άλλον, τον Τιβέριο Κλαύδιο Βαλβίλλο Μόδεστο , τον πατέρα της μαμάς του. Που ήταν πολιτικός και αστρολόγος της Αυλής, και υπηρέτησε διαδοχικά τον Κλαύδιο , τον Νέρωνα και τον Βεσπασιανό . Εξ ου —λένε— και το Φιλόπαππος. Που αγαπούσε τους παππούδες του. Το 72 ο Ρωμαίος Κυβερνήτης της Συρίας, ο Λούκιος Καισένιος Παίτος , κατηγόρησε τον παππού τού Φιλοπάππου, τον Αντ...