typographos

  Σύρατε.

Για στάσου, ρε παιδί μου. Μόνος, λέει. Καραντίνα και ζόφος. Και θάνατοι. Όχι πως δεν είν’ έτσι. Έτσι είναι. Έτσι και χειρότερα. Αλλά για στάσου. Πότε δεν είχε γύρω μου θανάτους; Υπήρξε ποτέ τέτοια περίοδος; Χωρίς θανάτους; Πάντα δεν είχε; Τι έπρεπε δηλαδή – να γίνουν πολλοί; Ή μήπως να γίνουν από αιτία ορισμένη και δακτυλοδεικτούμενη; Ν' ασχοληθεί η τηλεόραση έπρεπε για να τους καταλάβω; Έπρεπε να γίνουν διάσημοι και να τους μελετούν οι επιστήμη; Όλα τα χρόνια πριν, τόσοι από αυτοκίνητα και τόσοι από μηχανάκια, τόσοι από τσιγάρο και τόσοι από γεράματα, τόσοι από πάχος και τόσοι από πείνα – και τόσοι από σφαίρες κι από φωτιά κι από μαχαίρι – αυτές οι στατιστικές γιατί δεν τις έβλεπα – θάνατοι δεν ήταν; Εντάξει. Ήσαν κανονικοί θα μου πεις. Τους περιείχε το σύστημα. Τους περιείχα κι εγώ. Δεν είχε αγριέψει και δεν είχε δείξει τα δόντια του το πράμα. Ήταν μη αξιοσημείωτον. Στατιστικώς κανονικό. Δηλαδή που να μην του δίνεις σημασία. Ηρεμία. Αλλά γιατί ρε παιδί μου; Γιατί να μη δίνω σημ...

Είν’ έμορφες με τ’ όνομα, κι έχουνε και τη χάρη, κι όλοι τις έχουν τραγουδήσει: Του μπαξέ μου καρδερίνα [ 1 ], Σ’ ένα πράσινο κλαδί [ 2 ] Μια πάπια, μια χήνα [ 3 ], Πάμε ν’ αλλάξουμε ζωή [ 4 ]. Είχε την τέντα ξομπλιαστή [ 5 ], Σα θαλασσινά φεγγάρια [ 6 ]. Να πέφτει ο κόμπος στο κοπάλι [ 7 ], Τέσσερα, δεκατέσσερα [ 8 ], Μάτια μου μεγάλα [ 9 ], Θεσσαλονικιά [ 10 ]. Ποιος τις αγαπά και ξέρει από ποιο τραγούδι είναι η κάθε φράση; Χρόνια πολλά, καλές μας. Δε σας κατονομάζουμε, τα ’παμε αυτά. Ξέρετε εσείς. ---------------------------------- Λίγη ώρα αργότερα, τη συνωμοσία θα την ξεσκέπαζε, ποιος άλλος; Μα... μια  Κατερίνα , φυσικά. Ορίστε λοιπόν, πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα: [1]  Όμορφή μου Κατερίνα . 1981. Στίχοι:  Λάκης Τεάζης . Μουσική: Σπύρος Παπαβασιλείου . Αντώνης Καλογιάννης . Από τον δίσκο « Τα σημερινά ». [2]  Αγαπώ μια καρδερίνα . 1970. Στίχοι:  Νίκος Γκάτσος . Μουσική:  Μάνος Χατζιδάκις . Μανώλης Μητσιάς . Από τον δίσκο « Της γης το χρυσάφι ». [3]...

«Έτοιμες οι "Παιδικές σκηνές". Τα παιδιά είναι αθώα. Και παιχνιδιάρικα. Ελεύθερα. Να μείνει κανείς ελεύθερος! Και να ονειρεύεται. Σαν παιδί. Για πάντα.» Ένα οδοιπορικό. Ένα ταξίδι με τη φαντασία μας στις σκέψεις τού Ρόμπερτ Σούμαν . Και μαζί μια περιδιάβαση στους στίχους του ποιητή που αγαπούσε, του Χάινριχ Χάινε . Καθώς ακούμε επιλογές από τις « Παιδικές σκηνές » του Συνθέτη, το νεανικό του αριστούργημα σε μεταγραφή για φλάουτο και πιάνο. Robert Schumann, Kinderszenen , op. 15. Der Dichter spricht. Αποσπάσματα. Η μετάφραση των ποιημάτων του Χάινε είναι του Κώστα Καρυωτάκη , και των «Παιδικών σκηνών» του Σούμαν, του Αλέξανδρου Ίσαρη . Δημοτικό Ωδείο Φιλοθέης - Ψυχικού και Forum Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων ΟΚΑΠΑ Δήμου Φιλοθέης - Ψυχικού . Βιντεοσκόπηση του Συμεών Σκουτέρη και μοντάζ του Μιχαήλ Ο...

Σάββατο απόγευμα. Η μέρα να χάνεται από την έρημη πόλη κι η ψύχρα να εγκαθίσταται σιωπηλά. Μακριά κοντάρια είχαν αυτοί που έρχονταν από πέρα, από τα Πατήσια. Κοντάρια ξύλινα. Ήταν πεζοί. Από πού είχαν φυτρώσει; Περπατούσαν ασύντακτα στην έρημη Πατησίων με κατεύθυνση προς το Πολυτεχνείο. Και σπάζαν ό,τι βρίσκαν μπροστά τους. Αλήτες. Φοιτητές. Μεγάλοι ήταν όμως για φοιτητές. Όχι μεγάλοι σαν τον μπαμπά και τη μαμά. Αλλά μεγάλοι. Και περίεργοι. Με λαδωμένο μαλλί. Και σακάκια με μεγάλα πέτα. Ξέρω ’γώ, σαν υδραυλικοί, ας πούμε. Και χωρίς τίποτα στα χέρια, κάποιο πανωφόρι, βιβλία, τσάντα, πράματα, εργαλεία – τίποτα να φανερώνει από πού έρχονται και πού πάνε. Παντελόνι καμπάνα, σακάκι, παπούτσι μαύρο, και το μακρύ κοντάρι μόνο. Αυτό τότε μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Το προηγούμενο βράδυ είχε γίνει η επέμβαση. Μπήκε, λέει, στρατός. Νέα δεν υπήρχαν. Το ραδιόφωνο ό,τι να ’ναι έλεγε. Πού να ξέρεις τι ’ναι αλήθεια και τι όχι. Αλλά είχαμε στο σπίτι έναν καλό ραδιοενισχυτή. Elac. Μάρκα ονομασ...

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια μακρινή πολιτεία, πέρα στο Βορρά, πέρ’ από τη θάλασσα. Η Πέργαμος  η ξακουστή. Και ζούσαν εκεί ένας Βασιλέας και μια Βασίλισσα. Ήσαν νέοι και πολυαγαπημένοι, και ζευγάρι μονιασμένο. Ο Άτταλος και η Απολλωνίδα . Ο Βασιλέας, ο Άτταλος, ήταν βασιλόπουλο από κούνια. Θετός γιος του Ευμένη , του Βασιλέως πριν απ’ αυτόν. Και γιος της Αντιοχίδος της πριγκίπισσας, της εγγόνας του μεγάλου στρατηγού, του Σελεύκου του Νικάτορος . Του στρατάρχη και φίλου τού Μεγαλέξαντρου του Βασιλέως. Η Βασίλισσα Απολλωνίδα ήταν απ’ την Κύζικο . Αυτή δεν ήταν από βασιλική γενιά. Ήταν όμως κόρη από σοφό και συνετό σπίτι, μυαλωμένη και τίμια. Αυτή κι ο άντρας της μια καρδιά κι ένα μυαλό. Μαζί στα καλά, μαζί και στα κακά. Και αγαπιόντουσαν και κάνανε και τέσσερα παιδιά το ζευγάρι. Τέσσερις γιους λεβέντες ως εκεί πάνω. Ο πρωτότοκος ήταν ο Ευμένης , που πήρε τ’ όνομα του παππού απ’ τον πατέρα του. Ο δευτερότοκος λεγόταν Άτταλος , όπως κι ο πατέρας του. Ίδιο όν...

Αυτός ο άνδρας πρόκειται να γεννήσει το παιδί μου. Βλέπω ήδη τα πρώτα σημάδια του πρηξίματος κάτω από τον λοβό του δεξιού του αυτιού. Είναι ξένος. Τουρίστας. Δεν ομιλεί ελληνικά. Άνθρωπος βέβαια καλής επιφανείας – μπορεί να είναι στέλεχος σε κάποια επιχείρηση ή δάσκαλος σε σχολείο ή βιβλιοπώλης. Νέος. Σαράντα δε νομίζω. Αντίστοιχη και η σύζυγός του – εμφανές ότι είναι παντρεμένοι. Τώρα; Τι μπορώ να κάνω; Είναι μεν δικό μου το παιδί. Αλλά μόνο ως δικό τους θα έχει ελπίδες. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να τα καταφέρω με αυτήν την καλοσύνη.

Μια πανάρχαια Ελληνική γραφή Κάπου στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Όταν ακόμη η αρχαιολογία δεν ήταν η επιστήμη που σήμερα γνωρίζουμε. Ο Χάινριχ Σλίμαν είχε σκάψει την Τροία και τις Μυκήνες . Οι καταστροφές ήταν μεγάλες, αλλά μεγάλες ήταν και οι ανακαλύψεις. Και τον ίδιο καιρό, ένας σπουδαστής, ο Άρθουρ Έβανς , αναρωτιόταν πού να βρίσκονταν άραγε θαμμένα τα γραπτά αυτού του τόσο υψηλού πολιτισμού που μόλις είχε ανακαλυφθεί; Τότε, στην Αθήνα, οι έμποροι αρχαιοτήτων —ναι, δεν υπήρχε ακόμη Αρχαιολογική να σε κάνει τσακωτό— διακινούσαν κάτι περίεργες πέτρες, σαν σφραγίδες, με σκαλισμένες πάνω τους εικόνες και σύμβολα, που θα μπορούσε κανείς να τα πει γραφή. Το ’ψαξε ο Έβανς. Όλα αυτά τα αντικείμενα ερχόντουσαν από την Κρήτη! Που ήταν ακόμη... Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ωστόσο ο Έβανς πήρε καράβι και πήγε. Ήξερε τον αρχαίο μύθο για τον μεγάλο βασιλιά, τον Μίνωα . Και κάτι χωριάτες που έβρισκαν περίεργα πράματα στα χωράφια. Κι αποφάσισε πού να σκάψει: στην Κνωσό . Όταν οι Τούρκοι τα μάζε...