typographos

Αν, από τη βόρεια μύτη τής Κύπρου, χαράξεις μια γραμμή βορειοανατολικά, καμμιά εικοσιπενταριά μοίρες, μια ευθεία γραμμή που να βγαίνει στην Κολχίδα , ας πούμε, στη σημερινή Γεωργία —Κολχέτι λέγεται, კოლხეთი— ε, αυτή η γραμμή θα περάσει λίγο έξω απ’ τ’ Άδανα μέσα από την Καππαδοκία, αφήνοντας νοτιοδυτικά της την Κιλικία , και ανατολικά της την Κομμαγηνή και τα Σαμόσατα . Και τον Ευφράτη . Κατπατούκα . Έτσι λεγόταν. Αρχαίο μέρος. Την κατοικούσαν πάντα Ινδοευρωπαίοι. Πρώτοι οι Χετταίοι . Ύστερα οι Πέρσες. Για πολλά χρόνια. Και κατόπιν μπήκαν στην εξίσωση οι Έλληνες. Που γι’ αυτούς δεν υπήρχαν γλώσσες και γλωσσικές συγγένειες. Η γλώσσα τους ήταν και Kultursprache , γλώσσα πολιτισμού, αλλά και lingua franca , γλώσσα συναλλαγής. Οπότε ή την μιλούσες ή κακό της κεφαλής σου. Κατπατούκα; Όχι βέβαια. Καππαδοκία ! Καππαδοκία, Καππάδοξ, Καππαδόκης – όποιου τ’ αρέσει. Οι βόλτες του Μεγαλέξαντρου επί Ασιατικού εδάφους, άφησαν το μέρος σπαρμένο από φαντάρους, στρατηγούς, ερωμένες, ζευγάρια, κουτσού...

  Γυναίκα Woman

  Κλίμαξ. Ladder.

  Πέρασμα. Passage.

Είσοδος – Έξοδος. Ο Ιανουάριος κοντεύει να βγει. Κι εκειός ο Χειμώνας που λέγαμε... ακόμα να ’ρθει. Στην αναμονή. 

  Ώσπου μια μέρα κάποιος κλείδωσε, και γύρισε την αλυσίδα να μείνει το λουκέτο από τη μέσα μεριά.

Στα πισιά , αν κάτι δεν πάει καλά, αν δε γίνεται αυτό που είναι κανονισμένο να γίνεται όταν κάνεις κλικ εδώ ή εκεί, φωνάζεις έναν τεχνικό. Κι αν τα πράματα είναι σκούρα, σου ξηγιέται ένα φόρματ , και πάμε απ’ την αρχή. Νόου πρόμπλεμ. Με τους ανθρώπους δεν είναι έτσι. Τα πράματα και πολύ πιο εύκολα ξεφεύγουν, και πολύ πιο δύσκολα επανέρχονται. Τα κάνουμε μούσκεμα. Προσθέτουμε και δικά μας νοήματα στα πράγματα και δίνουμε και δικές μας εξηγήσεις. Την ανακατεύουμε την τράπουλα. Οπότε χρειαζόμαστε τους θεωρητικούς μας. Ανθρώπους ικανούς να επεξεργάζονται τα δεδομένα και κάθε φορά να διενεργούν επισκευές στο συλλογικό λογισμικό. Και να επεμβαίνουν. Να υπενθυμίζουν. Να ξεκαθαρίζουν. Και να τσακώνονται, αν χρειαστεί. Εκείνα τα χρόνια τον είχε πιάσει τον Άρειο μια μανία, καλά και σώνει, να τραβήξει μια ταξινόμηση δικής του εμπνεύσεως: ο Υιός εγεννήθη εκ του Πατρός – άρα ο Πατήρ προηγείται χρονικώς, και επομένως και ιεραρχικώς, και ο Υιός είναι κτίσμα. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου – τρισυπό...

Μηλωτή λέγεται η προβιά. Αρχαία λέξη. Από το «μῆλον», που, στ’ αρχαία ελληνικά θα πει «πρόβατο». Από μια μηλωτή λοιπόν κληροδότησε ο Μέγας Αντώνιος στους δύο μαθητές του, τον Μεγάλο Αθανάσιο και τον Σεραπίωνα . Κοιμήθηκε το 356, στα 105 του. Έζησε και είδε και άκουσε. Είδε τους πλούσιους γονείς του να πεθαίνουν όταν ήταν μόλις είκοσι χρονών. Πρόλαβε τον Διοκλητιανό , τον Μαξιμίνο και τους διωγμούς. Και τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και τον Μαξιμιανό . Και το Διάταγμα των Μεδιολάνων – της ανεξιθρησκίας και της θρησκευτικής ελευθερίας, όπου, μεταξύ άλλων, ο Χριστιανισμός γινόταν ελεύθερος και νόμιμος για τους Ρωμαίους πολίτες. Σημαντικό. Γιατί τότε, όλοι Ρωμαίοι πολίτες ήταν. Τόσοι αυτοκράτορες. Και τους έδωσε και συμβουλές. Ο Κωνσταντίνος και οι γυοί του τον ρωτούσαν συχνά. Ο Κωνσταντίνος Β΄ και ο Κωνστάντιος Β΄ . Τότε Κράτος και Εκκλησία δεν ξεχώριζαν. Ο Αυτοκράτωρ ήταν ελέω Θεού Βασιλεύς. Και τα θέματα, τα διοικητικά και τα νομοθετικά, ήταν και θρησκευτικά. Η σκέψη του Αριστοτέλη δεν...

Λουίζα

– Και μπαίνουμε στο καράβι. – Ποιο; – Και βάζει αυτός μπροστά τη μηχανή. – Ποιος, θεία μου; – Αυτός, παιδί μου, ο καπετάνιος. – Ποια μηχανή; Η θεία είναι αναστατωμένη. – Κι αρχίζει ένας θόρυβος... – Δηλαδή; – Παιδί μου, η μηχανή. Τέτοιο βουητό δεν έχω ξανακούσει. – Βουητό; – Ναι. Και πηγαίναμε... Και ανεβαίναν τα κύματα... – Τι κύματα, ρε θεία; – Κουνούσε... Ολούθε... – Κάθισε καλύτερα να σου σιάξω το μαξιλάρι... Την βοηθώ ν’ ανασηκωθεί. Κάθεται καλύτερα στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Της τακτοποιώ τα σκεπάσματα. – Κουνούσε... Και πηγαίναμε... τελειωμό δεν είχε! Της δίνω το κύπελο με το νεράκι να ξεκολλήσει το στόμα της. – Πού πηγαίνατε ρε θεία; – Στους λόφους, παιδί μου! – Ποιους λόφους μωρέ; – Παιδί μου αυτός με γύρισε παντού! – Δηλαδή; – Παντού! – Τι λες! – Σπουδαίος άνθρωπος! – Μπα; – Κι αυτά δικά του, κι εκείνα δικά του! – Ποιος ρε θεία; – Με γύριζε, παιδί μου, στους λόφους. – Ποιους λόφους; – Όλοι δικοί του! Μεγάλη περιουσία. – Αυτός; – Ναι! Δικός του αυτός ο λόφος, δικός του ο άλλ...

Οδός Κεραμεικού II

Οδός Κεραμεικού.

Θα πει ότι είναι οι μανάδες και οι μπαμπάδες όσων είμαστε από σαράντα ώς εξήντα πέντε. Εντάξει. Χοντρά. Δηλαδή, όταν μας κάναν, ήσαν, πάλι χοντρά, από εικοσάρηδες ώς σαρανταπεντάρηδες. Εκεί μέσα. Δηλαδή οι μαμάδες και οι μπαμπάδες όσων σήμερα είμαστε διευθυντές, παραδιευθυντές, αρχηγοί και αρχηγίσκοι, γενικοί γραμματείς, βουλευτές, επαγγελματίες με βάση – τέλος πάντων ο ήδη αφρός – ή έστω στο παρακάτι για αφρός. Έχουμε παντρευτεί, έχουμε παιδί, παιδιά, ό,τι έκατσε, έχουμε το δρόμο μας – κάποιοι έχουν αρχίσει να κοιτάν και τη σύνταξη. Είχαμε θέματα. Μ’ αυτούς που είναι σήμερα παππούδες και γιαγιάδες. Καυγάδες, νεύρα – ξύλο... Κάντε ησυχία κοιμάμαι. Να ρωτήσετε τη μαμά σας. Από πού κι ως πού έγινε μαμά μας ρε; Δικιά σου γυναίκα, δεν ήταν; Στενοχωρήσατε τον μπαμπά σας. Άι μωρή – όταν καλοπερνάτε, καλοπερνάτε. Όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, τότε δεν είναι ο αποτέτοιος ο δικός σου και γίνεται ο μπαμπάς ο δικός μας. Γιώργο πες τους! Ο μπαμπάς σε ρόλο χωροφύλακα και η μαμά ως καταγγέλλουσα α...

Στην πραγματικότητα είναι ο ρευματολήπτης. Για τους δικούς μας, παλιότερα των ΗΛΠΑΠ  και σήμε ρα του ΟΣΥ , ο τρολές . Αυτό δηλαδή το εξάρτημα που σύρεται πάνω στο ηλεκτροφόρο γυμνό σύρμα και παίρνει ρεύμα από το δίκτυο για να κινηθεί το όχημα. Που λέγεται τρόλεϊ μπας. Το όχημα. Λεωφορείο με τρολέδες, δηλαδή. Συνεκδοχικά, λοιπόν, τρόλεϊ. Αυτά τα γυμνά ηλεκτροφόρα σύρματα κρατιούνται στη θέση τους από ολόκληρο υποστηρικτικό δίκτυο άλλων συρμάτων και από ειδικά μονωμένες διατάξεις που μάλιστα περιλαμβάνουν και σημεία συμβολής ή διασταυρώσεις, και που διασφαλίζουν ότι κανένα άλλο μέρος του συστήματος, εκτός από τα ίδια τα σύρματα πάνω στα οποία σύρονται οι τρολέδες, δεν θα έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλιώς... καήκαμε. ------------------------------------- Αφιερωμένο στον Ηλία - ξέρει αυτός. 😁

Του περιπλανώμενου κήρυκα. Τέτοιος ήταν αυτός. Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ. Δεν ακούτε; Ἑτοιμάσατε τὴν ὁδὸν Κυρίου! Ετοιμάστε το δρόμο να ’ρθεί αυτό που έρχεται! Η εκπλήρωση των προφητειών του Ησαΐα και του Μαλαχία. Ο αγγελιαφόρος που στάλθηκε προπομπός. Ο ερημίτης. Με την τρίχινη περιβολή από καμήλα και τη ζώνη από δέρμα ζώου. Που ζούσε με ακρίδες και αγριόμελο. Κοντοσυγγενήδες με τον Ερχόμενο. Του Ιωάννη η μάνα, η Ελισάβετ, ήταν κόρη τής Σοβή. Κι Εκεινού η μάνα, η Μαρία, ήταν κόρη τής Άννας. Ε, η Σοβή και η Άννα, οι δυο γιαγιάδες τους δηλαδή από μάνα, ήσαν αδερφάδες, κόρες και οι δύο του Ματθάν, της φυλής του Λευί. Σημαντικό; Βέβαια! Στους Εβραίους η φυλετική καταγωγή είναι η μάνα – όχι ο πατέρας. Και ἐγένετο Ἰωάννης βαπτίζων ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ κηρύσσων βάπτισμα μετανοίας εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Και πηγαίναν σ’ αυτόν όλη η Χώρα της Ιουδαίας κι όλοι οι Ιεροσολυμιώτες οι πάντες και τον βρίσκαν στον ποταμό με την ιλύ και τα κίτρινα τα νερά, στον Ιορδάνη. Ξομολογιώνταν τις αμαρτίες τους κι αυτός ...

Εντάξει. Εδώ το πράμα είναι απλό. Και βέβαια μπερδεμένο. Με νερά έχει να κάνει, αλλά μπαίνει άνθρωπος στην εξίσωση. Νερό το βασικό συστατικό. Νερό η γέννηση. Αλλά νερό κι η αναγέννηση. Απ’ το νερό ξεπηδάν τα πλάσματα, αλλά και μέσα στο νερό βουτάν για να ξαναβγούν καθαρά. Ο ουρανός γλυκιά αγκαλιά, και η βροχούλα σπέρμα και ίαμα μαζί. Γονιμοποιεί αλλά και ξεπλένει και καθαρίζει. Και το ποτάμι ανάβλυσμα. Χύμα. Νεράιδες το φυλάνε. Θεότητες. Σημεία. Κι απ’ αυτά, και  μέσ’ απ’ τα νερά,  πάλι θεότητες ξεπηδούν. Θεοφάνια η επιστροφή του Απόλλωνα από την Υπερβορεία κι η φανέρωσή του στους Δελφούς. Θεοφάνια κι η φανέρωση της Περιστεράς στον Ιορδάνη. Θεού φανέρωση. Ξεκάθαρα πράματα. Εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών.[1] Το νερό του Πνεύματος που εξαγνίζει. Ο άνθρωπος που βυθίζεται στον θάνατο και αναδύεται καθαρμένος. Απαλλάσσεται απ’ το παλαιό, και μένει άμωμος. Άμεμπτος.[2] Βάπτιση ήταν ο καθαρισμός από τα προηγούμενα. Η εξάλειψη της ιστορίας και η νέα αρχή. Καθάρσιον. Λουτρόν...

Κυριολεκτικώς. Δεν είναι απλώς Δευτέρα. Άστα να πάνε. Είναι Δευτέρα 4 Ιανουαρίου! Που χθες ήταν Κυριακή και προχθές Σάββατο. Και παραπροχθές Πρώτη του Χρόνου, Παρασκευή, κι αντιπαραπροχθές Πέμπτη και Παραμονή. Μιλάμε πήγε σερί τετραήμερο φορτωμένο στον κόκορα. Και τι τετραήμερο. Όχι τίποτε χαζά και κόλπα που κάνουμε και παρατείνουμε τις διακοπές. Όχι. Αυτό ήταν κοτζάμ Πρωτοχρονιά. Που ήρθε μετά το άλλο τετραήμερο. Των Χριστουγέννων. Εικοσιτέσσερις παραμονή. Εικοσιπέντε ανήμερα και Παρασκευή. Εικοσιέξι και εικοσιεφτά Σαββατοκύριακο. Ναι. Το ένα τετραήμερο μετά το άλλο. Και τώρα; Δευτέρα. Οδυνηρή δεν είναι η προσγείωση; Εξαρτάται, θα μου πεις. Εξαρτάται πόσο πέταξες. Πού πήγες και από πού αναγκάζεσαι να κατέβεις, Δευτεριάτικα. Σύμφωνοι. Σωστό. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο πολύ πόνεσε η Δευτέρα. Αλλά πρόσεξε: μη μου πεις εμένα τι ψηλά να πάω, πού να πάω ψηλά, εδώ οι αργίες αυτές ήταν μες την καραντίνα. Δε θέλω τέτοια – δε σε βρίσκω διαβασμένο. Νομίζεις ότι το ψηλά είναι τι έκανες. Αλλά δεν είνα...

  Βαρβάκειος

[...]  Il punto di vista è, in un testo narrativo, l'angolatura dalla quale si mette colui che narra  [...]  Dagli studi sull'analisi del testo è risultato che il punto di vista è un elemento fondamentale per una corretta lettura del testo narrativo.  [...] ( it.wikipedia )

Οι καρέκλες Και όσοι κάθισαν και όσοι θα καθίσουν Άνθρωποι