typographos

Πολλοί μαζεμένοι. Πάνω από εκατό. Και λαλούν όλοι μαζί. Ταυτόχρονα. Γι’ αυτό μαζεύονται. Για να λαλούν – με φωνές, με όργανα, ό,τι συνδυασμό μπορείς να φανταστείς. Όμως εκείνο που δε μπορείς να φανταστείς είναι ότι λαλούν με σχέδιο! Ναι, φίλε μου. Κάποιος έχει κάτσει κι έχει σχεδιάσει ακριβώς ποια στιγμή θα λαλήσει ο καθένας και η καθεμιά. Και ακριβώς πώς θα λαλήσει. Ψηλά, χαμηλά, δυνατά, σιγανά, ίσια, στραβά, ανάποδα, ό,τι τρόπο αγαπάς. Το ’χουνε συμφωνημένο, φίλε μου. Το ’χουν συνεννοηθεί. Όλο αυτό που βλέπεις έχουν πρώτα κάτσει μόνοι τους και το έχουν κάνει δοκιμή. Ξανά και ξανά. Να λαλήσουν σωστά τη σωστή στιγμή. Ασύλληπτα πράματα. Κι όταν μαζευτούν όλοι μαζί κι έρθει η στιγμή η σωστή, είναι κι ένας που κάνει τον τροχονόμο και βαστάει κουμάντο, και τονε κοιτάνε, και συγχρονίζονται άπαντες και άπασες —καλά κατάλαβες, είναι δύο διαφορετικά φύλα, αρσενικά και θηλυκά, ας το πούμε έτσι— άπαντες και άπασες, λοιπόν, συγχρονίζονται, και λένε το σωστό, ό,τι είναι να ειπωθεί, στη σωστή ώρα. ...

  Εμπιστοσύνη

  Μην αναληφθώ...

  Σκέψεις III Reflections III

Πόα. Έτσι λέγεται η κατηγορία. Μυστήρια λέξη. Που συνδέεται με την ποίη και τη δωρική ποία. Φυτό που ο βλαστός του είναι μαλακός και πράσινος. Που δηλαδή δεν είναι ξυλένιος, όπως στα ξυλώδη. Δε μπορείς από την πόα να φτιάξεις έπιπλο ή καράβι, ρε παιδί μου. Μόνο ζώα να ταΐσεις. Αγκαθωτή όμως. Βέβαια. Σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι όλων οι σκοποί καλοί για όλους. Κάνα αγκαθάκι πού και πού, έχει κι αυτό τον λόγο του. Οπότε τα φυλλαράκια τα πτεροσχιδή που πετάγονται απ’ τον βλαστό, που έχουν σχισίματα σαν φτερού, απολήγουν σε αγκάθια. Να γιατί τα καημένα τα ζώα που τρώνε πόες έχουν κάτι γλώσσες σαν τσαρούχια. Γιατί οι πιο πολλές πόες είναι αγκαθωτές. Πω πω! Είδες; Όλα τα ’χει σκεφτεί. Πολυετής πόα. Δηλαδή ζει πάνω από δύο χρόνια. Εντάξει, υπάρχουν πολυετή με προσδόκιμο ζωής πάνω από χιλιετία. Σε γενικές γραμμές όμως, καμιά εκατοστή χρόνια είναι ψιλοκανονικά για ένα πολυετές. Αλλά και πάλι: η δικιά μας η πόα δε θα πάει από γεράματα. Κάποιος θα την πατήσει, κάποιος θα την κόψει, κάποιος θα την...

Και περνούσε που λες η ώρα και δώσ’ του προσευχή, και ξανά μανά προσευχή. Κι όποιος αντέξει. Αγρυπνία. Και πάλι και πάλι, και άντε πάλι προσευχή. Γυρνάει μια γύρω, ο μικρός, τι να δει; Οι πιο πολλοί τούς είχε πάρει ο ύπνος. Κι άλλοι κουτουλούσαν, έτοιμοι κι αυτοί. Μωρέ, σιγά την προσευχή! Γυρνάει και λέει του πατέρα του. – Κοίτα τους υπναράδες! Κανείς τους δεν κρατάει τα μάτια του ανοιχτά. Λες κι είναι όλοι νεκροί! Και του λέει ο πατέρας: – Να ’σουν και συ κοιμισμένος σαν αυτούς θα το προτιμούσα. Παρά να κακολογείς. Εντάξει. Η ιστορία, είναι κόπι πέιστ, ή περίπου. Ενός πέρση σοφού, του Σααντί Σιραζί, δηλαδή του Σααντί από την Σιράζ. Αμπού Μοχάμαντ Μοσλέχ αλ Ντιν μπεν Αμπντουλάχ Σιραζί. ابومحمّد مصلح‌الدین بن عبدالله شیرازی. Για τους φίλους Σααντί σκέτος (سعدی). Γεννήθηκε το 1210 και πέθανε το 1292. Μουσουλμάνος. Βαθύς φιλόσοφος, κι από τους σπουδαιότερους ποιητές, έβερ. Όχι βέβαια. Δεν γνωρίζουμε φαρσί. Αλλά την ιστορία την αναπαράγει ο Άντονι ντε Μέλο. Ινδός αυτός. Και Ιησουίτης ιερέα...

  Panther Z

  Κόμβος. Junction.

Εντάξει, σήμερα πού να το σκεφτείς. Παίρνεις τη γέφυρα, Χαρίλαος Τρικούπης, και με μιας βρίσκεσαι απέναντι. Τσουπ. Ευρουλάκια δεκατρία κι εβδομήντα. Πολλά ξεπολλά, άμα δε σ’ αρέσει, περιμένεις να βρεις καμιά παντόφλα να περάσεις. Άστον τον Χαρίλαο Τρικούπη να κουρεύεται. Πας και βρίσκεις λοιπόν παντόφλα. Πορθμείον. Έχει; Πώς δεν έχει. Ανά εικοσάλεπτο. Λιμενικόν τμήμα, τηλέφωνο 2610991203. Παίρνεις και ρωτάς, να ’σαι σίγουρος. Έξι και πενήντα τα ευρουλάκια. Δε μπορείς να πεις. Μισή τιμή. Και ονόματα κούκλα. Kaptan Stavros, Pantanassa, Kanaris, Nikolaos A, Zeus, Theotokos, Panagia Paravouniotissa – δεν παιζόμαστε. Ωραία, καθαρά και άνετα. Όχι σαν κάποτε που η παντόφλα ήταν γεμάτη φορτηγά και σανά και γίδια. Από την Ερέτρια η Παναγία η Παραβουνιώτισσα. Την Κυριακή του Θωμά η περιφορά της εικόνας. Μικρασιάτες πρόσφυγες. Φέραν την εικόνα που ζωγραφίστηκε λέει επί Ηρακλείου, τον 7ο αιώνα. Αλλά μη χαθούμε με το Ευβοΐτικο καράβι. Άστο αυτό γι’ αργότερα. Ας μείνουμε στο Μολύκριον Ρίον. Το Αντίρ...

Έχουν μια γιρλάντα αναμμένη στα καράβια τα μεγάλα, στα φέρι, που παίρνουν κόσμο πολύ κι αυτοκίνητα και φορτηγά. Τα θηρία. Που ξεκινάν βραδάκι από τον Πειραιά και παν στα νησιά τα μακρινά. Ας την πούμε γιρλάντα – είναι η σωστή λέξη; Ίσως. Μια σειρά από λάμπες αναμμένες. Μακριά σειρά. Ξεκινά απ’ την πλώρη, ανεβαίνει μέχρι την γέφυρα εμπρός με το τιμόνι και τους αξιωματικούς, και υπερίπταται. Περνά πάνω απ’ όλα κι έρχεται μέχρι τη μέση του καραβιού, ή και πιο πίσω, εκεί που είναι τα φουγάρα. Ψηλά. Κι από κει αρχίζει και κατηφορίζει με τις λάμπες της τις αναμμένες ώς τέρμα πίσω, ώς την πρύμνη, ώς τον ιστό που βρίσκεται εκεί με τη σημαία τής εταιρείας. Μια γιρλάντα που διατρέχει όλο το καράβι, πλώρη ώς πρύμνη, με λαμπίτσες όμορφες, να κρέμονται ανά ίσα διαστήματα, ζωηρές, ενίοτε πολύχρωμες. Μια ραχοκοκαλιά αστέρια, από μπρος ώς πίσω στο καράβι. Που λες, και καθώς διέρχεται το πλοίο από τις δυο τις ήμερες συμπληγάδες που το περιμένουν με τους φάρους τους, καθώς διέρχεται αργά να βγει απ’ τον...

Παρτσίν. Ή κάπως έτσι. پرچین. Με τσου παχύ. Από τα περσικά. Σα φράχτης, ένα πράμα, αλλά από φύλλα κι αγκάθια. Για να εμποδίζει ζώα και τέτοια. Και καμιά φορά απλώς διακοσμητικό. Το παίρνουν τα τουρκικά και το κάνουν perçin. Περτσίν. Είναι η άκρη του καρφιού που κάνει μια μπαφ κι ανοίγει σα τριαντάφυλλο κι έχεις από δω το κεφάλι κι από πίσω το τριαντάφυλλο. Ήρθε κι έδεσε. Ανοίγει αυτό; Αμ δεν ανοίγει. Τέλος. Ευκολότερα κόβεις τις μεταλλικές πλάκες που συνδέθηκαν μ' αυτό, παρά το πριτσίνι. Διότι περί αυτού ο λόγος. Στα ρωμαϊκά το είπαμε πρετσίνι και πριτσίνι. Μεταλλικός σύνδεσμος. Τα πριτσίνια, των πριτσινιών, ω πριτσίνια. Καρφί για λαμαρίνες. Άμα κοιτάξεις από κοντά αεροπλάνο, καράβι, ατμομηχανή, ό,τι τέλος πάντων φκιάχνει ο βιομηχανικός άνθρωπος και ό,τι πρέπει να δέσει λαμαρίνες, μόνο πριτσίνια βλέπεις. Το βασίλειο του πριτσινιού. Η λαμαρίνα! Η λαμαρίνα όλα τα σβήνει! Πώς παίζει ο μπούσουλας, καρτίνι με καρτίνι. Διότι καρτίνι είναι το quatrini, το τέταρτο του ανεμολογίου να μπορεί...