Και περνούσε που λες η ώρα και δώσ’ του προσευχή, και ξανά μανά προσευχή. Κι όποιος αντέξει. Αγρυπνία. Και πάλι και πάλι, και άντε πάλι προσευχή. Γυρνάει μια γύρω, ο μικρός, τι να δει; Οι πιο πολλοί τούς είχε πάρει ο ύπνος. Κι άλλοι κουτουλούσαν, έτοιμοι κι αυτοί. Μωρέ, σιγά την προσευχή! Γυρνάει και λέει του πατέρα του.
– Κοίτα τους υπναράδες! Κανείς τους δεν κρατάει τα μάτια του ανοιχτά. Λες κι είναι όλοι νεκροί!
Και του λέει ο πατέρας:
– Να ’σουν και συ κοιμισμένος σαν αυτούς θα το προτιμούσα. Παρά να κακολογείς.
Εντάξει. Η ιστορία, είναι κόπι πέιστ, ή περίπου. Ενός πέρση σοφού, του Σααντί Σιραζί, δηλαδή του Σααντί από την Σιράζ. Αμπού Μοχάμαντ Μοσλέχ αλ Ντιν μπεν Αμπντουλάχ Σιραζί. ابومحمّد مصلحالدین بن عبدالله شیرازی. Για τους φίλους Σααντί σκέτος (سعدی). Γεννήθηκε το 1210 και πέθανε το 1292. Μουσουλμάνος. Βαθύς φιλόσοφος, κι από τους σπουδαιότερους ποιητές, έβερ.
Όχι βέβαια. Δεν γνωρίζουμε φαρσί. Αλλά την ιστορία την αναπαράγει ο Άντονι ντε Μέλο. Ινδός αυτός. Και Ιησουίτης ιερέας. Και ψυχοθεραπευτής. Και στόρι τέλερ. Αυτός σκάλιζε τις μυστικές παραδόσεις Δύσης και Ανατολής και αλίευε από κει. Γεννήθηκε στη Βομβάη τον καιρό που οι Ινδίες ήταν Βρετανικές. Το 1931. Και πέθανε νωρίς. Το 1955, από την καρδιά του. Το περιστατικό το αναφέρει στο El canto del pájaro, ή Il canto degli uccelli. Frammenti di saggezza nelle grandi religioni. Το τραγούδι των πουλιών. Ψήγματα σοφίας στις μεγάλες θρησκείες. Εκδόσεις Paoline, 1986.
Εντάξει, ούτε ιταλικά γνωρίζουμε. Την ιστορία τη σταχυολογεί ωστόσο στο βιβλίο του ο πατέρας Rosario Scognamiglio. Καθηγητής στο Istituto di Teologia Ecumenica “San Nicola” στο Bari. Στοχασμοί και αποφθέγματα. Έτσι λέγεται το βιβλίο. Όχι. Το είπαμε: ιταλικά δεν γνωρίζουμε. Σαρπράιζ: το βιβλίο είναι στα ελληνικά. Έκδοση του Πνευματικού Κέντρου Πατέρων Ιησουιτών. Αθήνα 1994.
Και γράφτηκε κατά παρότρυνση —όπως αφηγείται ο συγγραφέας— τού Παντελή (κατά κόσμον Πασχάλη) Β. Πάσχου, γεννημένου το 1933 στη Λευκοπηγή, ομότιμου καθηγητή Υμνολογίας και Αγιολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέα. Μεγάλου γνώστη της βυζαντινής μετρικής και της υμνογραφίας.
Δύο βουδιστές μοναχοί, λέει, ετοιμάζονται να περάσουν το ποτάμι. Νερά βαθιά και δύσκολα. Και να ’σου ο πειρασμός. Μια πανέμορφη γυναίκα. Σαν τα κρύα τα νερά. Κούκλα.
– Αχ, θα με περάσετε κι εμένα απέναντι;
Χωρίς δισταγμό, ό ένας από τους δύο την παίρνει στους ώμους και μάνι μάνι την βγάζει απέναντι. Ο άλλος φρύαξε, φυσικά. Δεν τράπηκες, δεν έκαμες, δεν έσιαξες, αχρείε.
– Εγώ την άφησα απέναντι, απάντησε αυτός. Τι να ντραπώ; Εσύ είσαι που ακόμη την κουβαλάς.
Από το ίδιο βιβλίο. Όχι, αυτή δεν είναι ιστορία τού Σααντί. Είπαμε, αυτή είναι βουδιστικής προελεύσεως.
Του Αγίου Πνεύματος σήμερα.
–––––––––––––––––––––––––––––––
Οι ιστορίες σε συντομευμένη απόδοση από τον γράφοντα.
Πανανθρώπινο γαρ το Πνεύμα.
ΑπάντησηΔιαγραφή