typographos

Τάξις Β΄, Τμήμα Α΄ Μάθημα: Έκθεσις ιδεών Θέμα: Ο γάμος σήμερον Ζούμε σε μια ευνομούμενη χώρα. Σε μια εξαιρετική εποχή. Και σε μια κοινωνία εύρυθμη. Δόξα τω θεώ, όλα στον τόπο μας, αλλά και γενικότερα, εις τον ευρύτερο κύκλο μας, βρίσκονται σε καλό δρόμο. Έως και τα ψιλοπαραμικρότερα. Μια χαρά πάει η ζωή μας και ξέρομε τι μας γίνεται. Διότι αυτό είναι το σημαντικό: να ξες τι σου γίνεται. Εις το πλήθος αυτών των ρυθμίσεων που κανονίζουν την ευταξία και την κανονικότητά μας, και που είναι τόσες πολλές και τόσο περίπλοκες, ώστε θα εχρειάζετο ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια για να αναφερθούμε σε όλες, προεξέχουν εκείνες που εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή και την διαιώνιση του είδους. Οι σημαντικότερες αυτών, αυτές που θα αποτελέσουν και το θέμα της σημερινής μας εκθέσεως, είναι εκείνες που ρυθμίζουν τα ζητήματα του γάμου και πάσης γαμίσεως γενικότερα. Εις την χώρα μας λοιπόν, οι σχετικές διατάξεις είναι απλές και σαφείς: γάμος είναι μια υποχρεωτικώς συναινετική εκδήλωσις, υποχρεωτικώς αφορώσα μόνο δύ...

Εκλεκτικισμός λέγεται στην αρκιτεκτούρα. Ότι δηλαδή πιάνεις και ανακατεύεις πράματα από δω κι από κει – αλλά με την καλή έννοια. Όχι τουρλουμπούκι. Διαλέγεις τα πιο καλυτερότερα και τα βάζεις όλα μαζί, ή συνθέτεις μια επιλογή τους που κατά τα γούστα σου έρχεται και δένει. Έναν αφρό. Εντάξει, δεν είναι αρχιτεκτονικό το φρούτο. Παίζει στα εικαστικά γενικότερα, αλλά οι ρίζες του βρίσκονται πολύ βαθιά – στη φιλοσοφία και τη θρησκεία πρωτίστως. Κι απλώνεται και εισδύει και εις την πολιτικήν και την ηθικήν – συγκρητισμός, ρε παιδί μου, για να συνεννοηθούμε. Ο Απόλλων Ρα. Που ήτο ϩⲱⲣ, δηλαδή Χόορ, δηλαδή Ώρος – πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο. Διότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στον άνθρωπο κύριε, αυτό είναι το θέμα. Ό,τι κι αν φτιάξεις θα συνίσταται από άλλα προϋπάρξαντα. Ό,τι κι αν συνθέσεις, ορίστε, σύνθεση θα κάνεις. Το λέει και η λέξη. Ένας άπαξ έφτιαξε εκ του μηδενός, κι όλοι οι άλλοι έκτοτε απλώς χοροπηδάμε γύρω απ’ τον μονόλιθο, ανακατεύουμε την τράπουλα και αποδεικνύουμε άλλοτε ότι αυτός υπά...

Περί και ελίσσω. Ή και ελίττω. Δηλαδή ελίσσω κάτι γύρω από κάτι άλλο. Εξ ου και περιέλιξη. Περιστροφή μακρόστενου αντικείμενου, σχοινιού, καλωδίου ή μακριάς λάμας, γύρω από κάτι. Ή ειδικού σύρματος. Δηλαδή μονωμένου. Αν και πλεξούδα, αν και κολλητά το ένα στο άλλο, αυτά εδώ τα συρματάκια δεν περνάει ρεύμα από το ένα στο άλλο κι ας ακουμπάν μεταξύ τους. Παράλληλα ποταμάκια που τρέχει ρεύμα. Παράλληλες ροές. Κατά μήκος της πλεξούδας κυλάν τόσα ποτάμια ρεύμα όσα και τα σύρματά της. Ροές εδώ, ροές εκεί, ροές και παραπέρα ένα γύρο, ε, άμα βάλεις μες τη μέση έναν ρότορα – ένα πράμα που όσο κυλάει τόσο ρεύμα γύρω του ποτάμι, αυτόν τον πιάνει ένας διώχτης και προσπαθεί να το αποφύγει, άμα τον έχεις πάνω σ’ έναν άξονα σταθεροποιημένο, αυτός – τι να κάνει – αρχινάει να περιστρέφεται σαν παλαβός. Και δόστου να αποφύγει τις δυνάμεις ο ρότορας, και δόστου να γυρνάει. Οπότε βάζεις κι εσύ έναν έλικα στην άκρη του, και σου κάνει ωραιότατο αέρα ο φίλος. Ή του βάζεις τα κατάλληλα συρματόσκοινα και σου σ...

  Συμπερασματικώς. Conclusively.

    Καλλιδρομίου. Λίγα μέτρα δρόμος.

Δερματικόν. Βακτηριακή λοίμωξη της έξω στοιβάδας του δέρματος. Και πολύ επιστημονικό δεν ακούγεται; Κοκκίνισμα, ρε παιδί μου. Αλλά κοκκίνισμα ζόρικο. Κακό. Μολυσμένο. Εντάξει. Θα περάσει. Αλλά θέλει τον γιατρό του. Συνάχι δεν το λες. Και είναι από το ερυθρός και πέλμα. Τώρα θα μου πεις πώς γίνεται ερυσ- από ερυθ-, και πώς γίνεται πέλας από πέλμα. Ε, δεν ξέρουμε. Γιατροί είναι, ξέρουν αυτοί. Έχεις δει ποτέ συνταγή γραμμένη από γιατρό; Χάνεις. Χρειάζεσαι φαρμακοποιό για διερμηνέα. Έναν φαρμακοποιό που διανυκτερεύει. Αλλά πάντως ερυσ-. Όπως η ερυσίβη, η σκωρίαση δηλαδή, η αρρώστια των φυτών. Κι ερυθίβη που την λένε. Κι ερυσιβώδης, αυτός που σκωριάστηκε. Κι ερυσίβιος, που λεγόταν ο Απόλλων ο Ρόδιος – αυτός προστάτευε από τη σκωρίαση και γι’ αυτό τον είπαν έτσι. Ρυθ-, ρυσ-, αυτό τελοσπάντων που σχετίζεται και με το russus, το λατινικό. Κόκκινος. Εντάξει, κουβέντα να γίνεται. Αλλά το ξέρεις ότι όλος ο ινδοευρωπαϊκός κόσμος —τέλος πάντων – σχεδόν όλος— έτσι το λέει. Από την ίδια ρίζα, συμπερα...

Θα πεις το νερό νεράκι. Γνωστή απειλή. Ότι θα διψάσεις. Δε θα ’χει να πιείς. Δε θα ’χει να πιούν τα ζωντανά, να πιούν τα δέντρα. Δε θα ’χει να ποτίσεις. Δε θα ’χει να λουστείς. Εντάξει. Μπορεί και να ’ναι το τελευταίο που σ’ απασχολεί – το λούσιμο. Άμα διψάς, αυτό θα σκεφτείς; Κι όμως. Τα πουλάκια τα ’χεις δει που κάνουν μπάνιο στα νεράκια; Μία πίνει, μία λούζει. Και φρρρρ τινάζεται. Και δόστου ματαπίνει. Και φρρρρ ξανά. Όλο μέσα το κεφάλι. Παιχνίδι και χαρά. Δεν έχει τέλος. Να πετάξει τα βάρη. Να γίνει αλλιώς. Να τα πετάξει για να πετάξει. Πετάς με βαρίδια και βρομιές; Δεν πετάς. Και δόστου χαρά το πουλί, και δόστου φρρρρ και τίναγμα και γλέντι. Λούζεται η αγάπη μου στο Γουαδαλκιβίρ[1]. Και τ’ άνθη παίρνουν ευωδιά απ’ το γλυκό κορμί της. Αλ βάντι αλ καμπίρ λεγόταν το ποτάμι, الوادي الكبير, απ’ τα πιο μεγάλα, στον νότο, στην Ισπανία. Ανεβαίναν τα καράβια οι Ρωμαίοι ώς την Κόρδοβα, πάνω, ψηλά, την Κορδούη, την Κορδύβη, που μετά έγινε πρωτεύουσα του εμιράτου τού Αμπντ αλ Ραχμάν Γ΄. Δόξες...

Καιρός ήτανε. Διότι είναι τώρα κάμποσο διάστημα. Γράφεις ένα σεντόνι, ενίοτε υπέρδιπλο, και άντε τώρα αυτό να το περάσεις στο φέισμπουκ να διαβαστεί. Γίνεται; Μπα. Δε θέλουμε, ρε παιδί μου. Το φέισμπουκ είναι για πραματούλια. Τα διαβάζει ο άλλος στο λεωφορείο, στο ταξί, εκεί που τρώει, εκεί που ξέρω ’γω τι κάνει ο κάθε χριστιανός, μην επεκτεινόμεθα – τέλος πάντων είναι μέσο να περνάν οι εικόνες να φεύγουν, να χτυπάς κάνα λάικ, να παίρνεις τη δόση σου, να βλέπεις τι κάνουν οι άλλοι, να βλέπουν οι άλλοι που είσαι εδώ – τέτοια. Ελαφρά. Ωραία. Κι άμα το ’χεις το σεντόνι το υπέρδιπλο, τι να κάνω ’γω τώρα, άμα είσαι γραφιάς τύπος, να μην το βάλεις κάπου να το κρεμάσεις να μπορεί ο άλλος – σου λέει, κύριε, εγώ θέλω να το διαβάσω, αφεντικό σε βάλαμε να μου κανονίζεις τι θα διαβάσω και τι δεν; Πας λοιπόν κι εσύ και το κρεμάς αλλού, σε τόπο καταλληλότερο, και βάνεις κι ένα λινκ, να μπορεί ο φίλος τού φέισμπουκ, κλικ να πάει να δει τι περισπούδαστα γράφεις, κι αρχίζει η άλλη περιπέτεια – όχι είνα...

Βασιλεύς, βασιλέως, βασιλεί, βασιλέα, βασιλεύ. Ήταν από τις πρώτες επαφές. Στο σχολείο. Μαγική. Βασιλεύ. Χωρίς τίποτα στο τέλος. Μ’ ένα «υ» που τονιζόταν και μαζί με το «ε» κάναν «έφ». Τι είναι αυτό το βασιλεύ σ’ αυτήν την άγνωστη γραμματική, και πώς και δεν υπάρχει στα ελληνικά που ξέρω εγώ; Κλητική, μας λέγαν. Έτσι τον φωνάζεις τον βασιλέα. Έι! Εσύ! Ψτ! Βασιλεύ! Κι αυτός γυρίζει. Και μετά το βρίσκεις στις γραφές. Βασιλεύ ουράνιε, παράκλητε, το πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, αγαθέ, τας ψυχάς ημών. Να αναχθεί το υπέρτατο κατά τη σκέψη του ανθρώπου, το μέγιστο, το πανάγαθο, και να βασιλεύσει. Να λάβει υπόσταση. Να γίνει ον. Να ’ρθεί να εγκατασταθεί. Να σκηνώσει. Να γίνει το όλον. Κουασιρέου. Πανάρχαιο. Τόσο αρχαίο που το qʷa θα γίνει βα, και το re θα γίνει λε και λει. Από τότε που χαράζαν γραμμικές στον πηλό. Με τα συλλαβογράμματα – τις αρχαίες ...