typographos

  Σάββατο.

Ένα ήταν, υποτίθεται, το βασίλειο. Ένα και μέγα και κραταιό. Και τ’ όνομα αυτού, Ισραήλ. Με τις δώδεκα φυλές του. Και τους μεγάλους βασιλείς του, τον Σαούλ, τον Δαυίδ και τον Σολομώντα. Βασίλειο που άνθισε μετά την μεγάλη Έξοδο από την Αίγυπτο, και την εγκατάσταση στη Γη Χαναάν. Τον καιρό που οι Φοίνικες αλώνιζαν στη Μεσόγειο. Λίγο πριν τον μεγάλο Τρωικό Πόλεμο, και την κατάρρευση του Μυκηναϊκού Πολιτισμού που ακολούθησε. Και την κάθοδο των Δωριέων στην Πελοπόννησο. Το Μέγα Βασίλειο που διασπάστηκε. Και που χωρίστηκε στα δύο. Γιατί ήταν μεγάλα και φιλόδοξα τα σχέδια, κι έβγαινε βαριά η φορολογία. Δύσκολοι λογαριασμοί. Πολλές οι γυναίκες τού Σολομώντα, και πολλές και οι θεότητες. Οι δέκα φυλές συνέπηξαν τον Βορρά, το Βασίλειο του Ισραήλ, και οι δύο, του Ιούδα και του Βενιαμίν, απέμειναν στον Νότο, στο Βασίλειο του Ιούδα. Ρεχοβοάμ και Ιεροβοάμ, και η πάλη και το σχίσμα. Ειδωλολατρία και πολιτική αστάθεια. Αδικία, υποκρισία, τρικυμίες, προκλήσεις, και η ασσυριακή απειλή. Και οι ακρίδε...

Έ τσι είναι αυτές οι μέρες. Της αναρωτήσεως. Της αναμοχλεύσεως της συγκεκριμένης συζητήσεως. Κάθε χρόνο η ίδια πάντα στενοχώρια. Ο ίδιος καημός: σιγά μην υπήρξε στ’ αλήθεια και σιγά μη γεννήθηκε στη φάτνη. Και σιγά που ταξίδεψε ο μπαμπάς του για την απογραφή – ποια απογραφή; Δεν ξέραν ν’ απογράψουνε τον κοσμάκη επιτόπου; Έπρεπε ολόκληρη αυτοκρατορία να βρεθεί στους δρόμοι, από παντού προς παντού; Σοβαρά τώρα; Και ποια σφαγή και ποια νήπια; Πώς δηλαδή σφαχτήκαν τόσα βρέφη και δε γράφτηκε μισή αράδα για το συμβάν; Έπαθε ο κόσμος μια συνωμοσία και το αποσιωπήσαν, τέτοιο έγκλημα τρανό; Και η έγκυος παρθένος; Και οι ιστορίες μάντολες, και τα κρίνα, και τ’ άλλα του κήπου τα ανθηρά; Ρε, δουλευόμαστε; Δύσκολα όλ’ αυτά – δύσκολο πράμα ο άνθρωπος. Βασανισμένο. Αγωνιώδες. Δεν τον γελάς αυτόν. Ορίστε, είναι φανερό: άλλα λέει ο κατάμαρκος, άλλα ο καταλουκάς. Εξετάσθηκαν κατ’ αντιπαράστασιν και περιέπεσαν σε αντιφάσεις. Νάτην η απάτη. Δεν ψηνόμεθα εμείς, σιγά να μην υπήρξε, αυτά είναι ιστορίες για μ...

Άνο Ντόμινι 293. Έτος Κυρίου δηλαδή.  Αυτό που λέμε σήμερα μετά Χριστόν.   Δεν το ’λεγε έτσι ο Διοκλητιανός, βέβαια. Σιγά που θα το ’λεγε έτος Κυρίου. Αυτός είχε πάθει νταράκουλο, ούτε ν’ ακούσει Κύριον και τα συμπαρομαρτούντα. Τι τους είχε πιάσει, σε επίπεδο Αυτοκρατορίας μιλάμε, δε μπορούσε να το κατανοήσει. Λαίλαψ. Ο κακός χαμός. Ο ένας μετά τον άλλον. Γ ινόσαντε χριστιανοί, φ ορούσαν εκείνο το βλέμμα το αλλούτερο, το κάπως, και τρέχανε και μαρτυρούσανε. Τι παράνοια ήταν αυτή ρε παιδί μου. Και δεν ήταν ότι κολλούσαν μια θρησκεία, έτσι όπως το βλέπουμε φλώρικα εμείς σήμερα, από ’δώ κύριε η θρησκεία μου, από ’κεί το αισθημά μου, το κράτος και η κοινωνία, ιδιωτική υπόθεσις το θρήσκευμα, και δεν το αναγράφει η ταυτότητα, κατάλαβες; Τότε ήταν άλλο. Αυτή η θρησκεία ήταν και παραήταν ταυτότητα – αυτή ήταν η ταυτότητα κι αυτό ήταν το ζήτημα: ποιος είσαι. Βρε τι με νοιάζει εμένα, σου έλεγε το κράτος  –  τι σου λέω εγώ; να θυσιάσωμε για τον Αυτοκράτορα σου λέω, όχι μου λες ...

Ο  άγιος θεμιστοκλέους είναι από τους πλέον σημαντικότερους μάρτυρες της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Πρόκειται στην πραγματικότητα για λατίνο, θεμιστοκλέους, θεμιστοκλέοντος – τα εις -ους λατινικά και η εξ αυτών μαγεία. Αργκεντέους, φλαμέους, φερουγκινέους, τι γλώσσα κύριε, άλεα γιάκτα εστ, ρεγγίνα ρόσας άματ και αγκρίκολα αγκρικολάρουμ. Η λατινική ουσία της ελληνικής, θριαμβεύσασα απ’ όταν οι ρωμαίοι κυβέρνησαν τον κόσμο με τον σταυρό στο μέτωπο, και ποιος είδε έκτοτε τον καππαδόκη και δεν τον εφοβήθηκε. Πίσω όμως στον θεμιστοκλέους. Αυτός ήτο πανούργος άγιος, κατάφερε δηλαδή και εξεγέλασε τον πέρσην βασιλέα και του απέστειλε τον σικίνου, μιαν οδόν εις την κυψέλη, κι επήγε λοιπόν ο σικίνου και του είπε μεγάλε βασιλέα μου, αυτοί τρέμουν από τον φόβον τους και ετοιμάζονται να την κοπανήσουν, σπεύδε να τους εγκλωβίζεις. Έτσι είναι οι πλάνες της ανθρωπότητος, όλες απεικονίσεις του φαντασιακού των θυμάτων τους είναι – μόνο δηλαδή όταν έχεις καλά κρυμμένες βουλήσεις και βαθιά ριζωμένες σφα...

Α ναρωτιόμασταν σήμερα αν «είναι σωστή η φράση “επική γκάφα” [αφού] “γκάφα” είναι ενέργεια που γίνεται από άγνοια ή από επιπολαιότητα ενώ [το επίθετο] “επική” υπονοεί κάποιο κατόρθωμα;» Ίσως το ερώτημα είναι συναρπαστικό. Γιατί δεν είναι απομονωμένο. Γιατί συχνά διατυπώνονται τέτοιου τύπου ερωτήματα. Και γιατί αυτά οδηγούν, κατά τη γνώμη μας, σε σκέψεις. Αν, λοιπόν αυτές μάς επιτρέπονταν: Είναι εύλογο, αν ακούμε γύρω μας τη γλώσσα να χρησιμοποιείται με απροσδόκητο τρόπο, κι εφόσον βρισκόμαστε εντός κάποιου κοινώς αποδεκτού κανονισμένου γλωσσικά πλαισίου (π.χ. σε μια τάξη σχολείου), είναι εύλογο, αν όχι επιβεβλημένο, να προτείνουμε τη διόρθωση του «λάθους», ιδίως αν είμαστε εντεταλμένοι για κάτι τέτοιο. Αλλά όταν η γλώσσα κάνει τα χορευτικά της, είναι άραγε λειτουργικό να αναρωτιόμαστε αν αυτά είναι σωστά ή όχι; Μια (ίσως αναπάντεχη για μάς) χρήση, όσο κι αν αντίκειται σε όσα γνωρίζουμε ή αισθανόμαστε, δεν είναι πιο λειτουργικό, τουλάχιστον κατ’ αρχήν, να προσεγγίζεται ως φαινόμενο άξιο...

Β ροχή πέφτουν εσχάτως τα ερωτήματα: μήπως δεν είναι σωστό να μιλάμε για άναμμα χριστουγεννιάτικου δέντρου; αφού μόνο τα λαμπάκια ανάβουμε! Μήπως το καλή επιτυχία είναι πλεονασμός; αφού δεν υπάρχει κακή επιτυχία. Γιατί λέμε έλα στη θέση μου; θέλουμε να παραχωρήσουμε τη θέση μας; Και τι πάει να πει φυσάει έξω; είναι κανείς έξω και φυσάει; Ε, λοιπόν, συμφωνώ και επαυξάνω. Κατ’ αρχάς, δε θα την έλεγα βροχή. Δε βρέχεσαι. Ούτε πέφτουν τα ερωτήματα. Πώς πέφτουν δηλαδή, και πού; Τι πάει να πει βροχή από ερωτήματα; Προσωπικώς δεν ασχολούμαι. Όλη μέρα κάθομαι στο γραφείο μου. Εντάξει, άβολο να κάθεσαι πάνω σ’ ένα γραφείο. Αλλά βλέπω τηλεόραση. Δεν την ανάβω, βέβαια, να πιάσουμε καμιά φωτιά. Και είμαι καλά. Δεν πετώ απ’ τη χαρά μου —έχω υψοφοβία— αλλά είναι όλα μια χαρά. Καμιά φορά και δύο και τρεις, και πολλές χαρές, πάμπολλες. Ώσπου χάνω τον λογαριασμό και φωνάζω το γκαρσόνι και μου τον ξαναφέρνει. Έχω κάτι θεματάκια είναι η αλήθεια. Αλλά και ποιος δεν έχει. Ας πούμε, εγώ δεν μεθώ από ευτυχία ...