typographos

Ο σταθμάρχης δίπλωσε την εφημερίδα του πήρε το σημαιάκι του κι υποδέχτηκε το τρένο που έφθασε στον μικρό σταθμό. Κόσμος, κακό, καλάθια με καλούδια, βαλίτσες. Όταν το τρένο έφυγε, έγινε μεγάλη ησυχία. Μόνο πουλιά που τιτίβιζαν. Πήγε κι αυτός μέσα στην κάμαρή του και φόρεσε τις μεγάλες πράσινες φτερούγες του. Θα γυρίσει όταν θάναι να περάσει το επόμενο τρένο.

Το παιδί Το μικρό αυτοκίνητο έμπαινε στην Πόλη. Επέστρεφε. Σαν από εκδρομή, κάτι τέτοιο. Μέσα φίλοι διάφοροι, δυο τρεις. Και μεταξύ αυτών, Πατέρας και ο Γυιός του. Όταν φτάσαν στα πρώτα κράσπεδα, κει δεξιά, κάνε άκρη το αμάξι να κατέβει το Παιδί να πάει στο δικό του το Σπίτι. Να σ' αφήσουμε εδώ; Καλά είναι; Ναι, καλά. Κατεβαίνει αυτό, μιλιά δε λέει, κι ετοιμάζεται το αυτοκίνητο να ξεκινήσει. Πώς όταν κάποιος μάς κοιτά και, σαν κάτι να μας ειδοποιεί, γυρνάμε και μεις και τον κοιτάμε; Ακριβώς έτσι, γυρνάει ο Πατέρας ολόκληρος, πούν' το Παιδί; Ανοίγει την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου και πετάγεται έξω. Αλαφιασμένος. Εμείς δεν έχουμε χρόνο, τον ειδοποιούν οι φίλοι στο αυτοκίνητο που είχε ήδη ξεκινήσει. Μωρ' δεν πα να φύγετε. Τρέχει στο Παιδί. Αυτό ήταν καθισμένο στην άκρη στην άσφαλτο. Γερτό, με τον αγκώνα να στηρίζεται ένα σκαλί πιο πάνω, στο πεζοδρόμιο. Με το λευκό του το φανελάκι. Τα πόδια του ένα κουβάρι νεκρά. Από τη μέση και κάτω παραλυμένο. Ούτε να κινηθεί, ούτε ...

Ρηξικέλευθο σε βρίσκω, Μήτσο, όπως πάντα [1]. Δεν είμαι γλωσσολόγος, ούτε φιλόλογος, ώστε ν' ανοίξω συζήτηση με τέτοια ιδιότητα. Αλλά μήπως η γλώσσα είναι περιφραγμένο πεδίο, ελεύθερο για προσπέλαση μόνο σε ειδικούς; Φαινόμενο είναι. Ένα θαύμα, έτσι δεν είναι; Ανάλογο του φορέα της, του ανθρώπου. Συμφωνώ με τα γραφόμενά σου, κι ας το πιάσουμε από δω: τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, οι αναλφάβητοι, οι αλλοδαποί ομιλητές της ελληνικής και οι διάφοροι ανορθόγραφοι, μια χαρά συνεννοούνται και χωρίς ορθογραφία. «Ριξικέλεφθος», σου λέει. «Ιπάρχι πρόβλιμα, μεγάλε»; Η αλήθεια είναι ότι πολλών δεν μας πάει να γράψουμε «ριξικέλεφθος». Σαν να χάνεται και ο ρηγνύων και τα κελεύθη και μας κακοφαίνεται. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, με τις αδυναμίες μας και τις προσκολλήσεις μας. Ξέρουμε ότι άμα το πάρουμε χαλαρά και με θάρρος, θα τα καταφέρουμε. Αλλά σίγουρα δυσκολευόμαστε. Και δεν είναι ψέματα ότι όσο περισσότερα διαφοροποιητικά στοιχεία (πλήθος «ι», πλήθος «ο», τόνοι, πνεύματα κ.λπ.) διατηρούνται...

(Η μάνα φωνάζει μέσα από το μπάνιο) - Έλα καμάρι μου. Έτοιμο το νερό. - Τώρα. - Τώρα πουλάκι μου, τώρα. Τώρα να 'ρθεις. - Τώρα ρε μάνα. Έρχομαι. (Προβάλλει στην πόρτα του μπάνιου) - Έλα καρδούλα μου. Έλα ματάκια μου. Έλα και δε με κρατά η μέση μου. Έτσι μπράβο. Άιντε μπες στη μπανιέρα. - Μάνα, αμάν. (Αρχίζει να γδύνεται) - Αν δεν ήμουν κι εγώ, πουλάκι μου... Άπλυτος θα 'μενες. - Άσε ρε μάνα! - Άσε; Ορίστε! Πουκάμισο είναι αυτό; Μες τη βρώμα. Παντελόνι; Α, παπα. Ορίστε: Κοίτα βρακί! Κοίτα βρακί! Σπανάκι φυτρώνει δω μέσα, ματάκια μου. - Μάνα! Μεγάλος είμαι, κι ό,τι γουστάρω θα κάνω. - Μεγάλος είσαι καμάρι μου. Μεγάλος. Πω πω τι μεγάλο που 'ναι το αστέρι μου εμένα. Άντε. Μπες τώρα στη μπανιέρα. Έτσι, πουλάκι μου. Αχμπράβο το πουλάκι μου εμένα. (Μπαίνει προσεκτικά) - Μάνα, το νερό καίει. - Πάψε καμάρι μου. Τώρα το κρυώνω. Πάψε πουλάκι μου. Άντε και δε με κρατά η μέση μου. Άντε να γίνεις άνθρωπος. - Άνθρωπος είμαι ρε μάνα, τι είμαι; - Άνθρωπος, άνθρωπος αγάπη μου. Άνθρωπος είσα...

Τι κάνουμε τώρα, με ρωτάς. Αυτό αναρωτιόμαστε όλοι. Αυτός είναι όλων μας ο τρόμος. Τι κάνουμε τώρα που το σύστημα κλυδωνίζεται. Το σύνδρομο της Βαϊμάρης. Γι αυτό φωνάζουμε ότι πρέπει επειγόντως να βρεθεί η εξώπορτα. Αλλιώς κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να βγάλει το σκοτάδι. Τα αδιέξοδα εκκολάπτουν εφιάλτες. Ο Χίτλερ θα είχε παραμείνει ένας άσημος Αυστριακός δεκανέας αν δεν είχε βρει ταπεινωμένους Γερμανούς να τον ψηφίσουν για να πετύχει την απαλλαγή από την οικονομική ασφυξία και το SPD, την εθνική ανόρθωση, την ακύρωση της συνθήκης των Βερσαλλιών και τον επανεξοπλισμό της Ράιχσβερ . Σου θυμίζουν τίποτα όλ' αυτά; Ας είναι καλά ο Νοβότνι που τα ξεστόμισε, τραπεζίτης άνθρωπος. Κι ο Κράισκι τα 'χει πει. Αυτήν τη στιγμή ο προφανής κίνδυνος είναι ο μικρός καταληψίας. Ο Άγγελος Εξάγγελος, που τάζει ό,τι να 'ναι. Γ ιατί πίνει από την κυρίαρχη σήμερα φλέβα, την αριστερή.  Αλλά έχουμε άλλα δύο πουλάκια που καραδοκούν. Για την ώρα η πολιτική τους οργάνωση είναι μηδαμινή. Αλλά τα δύσκο...

Συντρόφισσες και σύντροφοι, Μπονζούρ Θέλω σήμερα να σας συγχαρώ για τον μεγάλο και δίκαιο αγώνα που δώσατε και που έδωσε θάρρος και κουράγιο στον πονεμένο μας λαό. Η μεγάλη μας νίκη σηματοδοτεί και την επιστροφή των συναγωνιστών μας στο φυσικό τους μαντρί. Στο χώρο τον αποδώ. Τριάντα χρόνια οι πανούργοι του μνημονίου σάς κρατούσαν αιχμάλωτους με ψεύτικες υποσχέσεις και με το μέλι της εξουσίας. Αλλά μόλις το κάρο τους έκανε στροφή, χυθήκατε στο δρόμο. Είδατε το πραγματικό τους πρόσωπο. Τώρα ξεκινάμε μαζί για νέους αγώνες και νέες συμφορές. Τέρμα η μειοψηφία και ο εξαρχιωτισμός. Τώρα είμαστε και πάλι πολλοί. Τώρα μπορούμε με σιγουριά να ατενίζουμε το μέλλον. Και συ, υπάλληλε του δημοσίου, και συ μικρομεσαίε προμηθευτή, κι εσύ συνδικαλιστή. Καλώς επιστρέψατε στη μεγάλη από δω αγκαλιά. Καλώς ορίσατε στο φυσικό σας χώρο. Το χώρο της αντίρρησης και της διεκδίκησης. Το χώρο της ανυπακοής. Η επικράτησή μας έστειλε το μήνυμα στα τέρατα της οικουμένης. Και ξανά προς τη δόξα τραβά τα μαλ...

Απόψε ήταν μια μακριά νύχτα... Δεν ξέρω τι σκεφτόσουν... Εγώ θυμήθηκα τον τελευταίο Πόλεμο... Είχαμε υποφέρει για χρόνια. Νικηθήκαμε και νικήσαμε. Κι ύστερα βγάλαμε τα μαχαίρια. Όλοι εναντίον όλων. Φίλοι με φίλους, αδελφοί με αδελφούς και τέκνα με γονιούς. Κι όταν τέλειωσε το μακελειό, οι ζωντανοί, άφρονες και αγράμματοι, επέπεσαν επί των ηττημένων. Σαν τα όρνια. Και κατέφαγαν το αβοήθητο σώμα. Και τα χρόνια πέρασαν. Το έγκλημα σάπισε. Έγινε πτώμα και δεν πέθανε. Μας στοίχειωσε. Τριγύριζε τα όνειρά μας και γύρευε. Ώσπου Άγγελος Εξάγγελος μας ήρθε από μακριά. Επιδέξιος. Νέος αυτός. Μυρίστηκε την αποφορά του κτήνους. Και καβάλησε. Το χίμηξε σαν εφιάλτη στο λιοπύρι. Μ' αίματα και με δώρα. Εμείς ένοχοι και έντρομοι. Ακινητοποιημένοι αφεθήκαμε. Το μαύρο μας κτήνος να εμποτίζει το επιστητό με το δίκιο του. Και εν ριπή να βατεύει δίκαιο και λόγο. Κι αποκοιμηθήκαμε. Κι άλλα χρόνια πέρασαν. Κανείς μας δε διάβασε τον καιρό. Μας ξύπνησε ο πάταγος από τα σανίδια που τσακίζονταν στα βρ...

Εύχεσαι Καλή Ανάσταση... Κατά κυριολεξία... Ακουμπάς δηλαδή τον σκληρό πυρήνα. Αυτός δεν είναι ο ορισμός της Ανάστασης; Ότι δηλαδή, ό,τι κι αν κάνεις, όπως και νάχουν τα πράματα, ούτως ή άλλως, οι νέες μέρες θα έλθουν, δεν πα να χτυπιέσαι. Μεγάλη εφεύρεση η Ανάσταση: Εκεί που χαζοκάθεσαι και τα πράματα έχουν πάρει τη σειρά τους και όλα ροβολούν κανονικά τον κατήφορο του Θανάτου προκειμένου να πληρωθεί ο Νόμος της Εντροπίας, τότε ακριβώς επικαλούμαστε μιαν Ανάσταση. Κατά τ' άλλα παράλογη. Απρόσμενη. Άσχετη. Ενάντια σε κάθε λογική. Αντίθετα σε ό,τι γνωρίζουμε και δεν γνωρίζουμε. Από το Πουθενά. Αλλά... Ανάσταση. Κι όποιος έχει αντίρρηση ας υποβάλει τα σχετικά δικαιολογητικά. Επί δεκαδράχμου χαρτοσήμου. Είναι, νομίζω, μια από τις μεγαλύτερες ποτέ εφευρέσεις του ανθρωπίνου γένους. Σπουδαιότερη από τον τροχό. Θερμότερη από τη φωτιά. Η Ανάσταση. Που πάει να πει: Ό,τι κι αν γίνει, όπου και να παν τα πράματα, πάντοτε, σε λελογισμένο πλήρωμα χρόνου, παίζει Επανεκκίνηση. Οι διακόπτες θα πέσ...