«Ο διανοούμενος λέει κάτι απλό με δύσκολο τρόπο. Ο καλλιτέχνης λέει κάτι δύσκολο με απλό τρόπο.»
Η φράση αποδίδεται στον Heinrich Karl Bukowski. Δεν είμαι σε θέση να το επιβεβαιώσω. Όποιος όμως κι αν το είπε, ο αφοριστικός συλλογισμός προκαλεί σκέψεις:
Δηλαδή; Οι διανοούμενοι ασχολούνται με την περιπλοκή του απλού, ενώ οι καλλιτέχνες με την απλοποίηση του δύσκολου; Απολαυστικό. Αλλά αυτός είναι ο ορισμός των μεν και των δε;
Και, μπορεί ο διανοούμενος να διατυπώσει απλούστερα και δεν θέλει να το κάνει; Ή, μπορεί ο καλλιτέχνης να τα πει περιπλοκότερα και δεν επιθυμεί να το πράξει; Πρόκειται για κάποιο βίτσιο; Μήπως απλώς διστάζουν να πλεύσουν σε ύδατα επικίνδυνα για το σκάφος που ο καθένας τους χρησιμοποιεί;
Μήπως ο «δύσκολος» του πρώτου και ο «απλός» του δεύτερου, είναι τρόποι που προκύπτουν από τη φύση της διαδρομής που ακολουθούν ο καθένας τους προκειμένου να αφιχθούν σ' αυτό που τους απασχολεί;
Μήπως ως «δυσκολία» φαντάζει η άχαρη δοκιμασία και απόδειξη, που τόσο εύκολα οδηγεί στη μιζέρια της απώλειας του στόχου, και μήπως ως «ευκολία» εκλαμβάνεται η λαμπρή συντόμευση, που τόσο συχνά κρύβει αυθαιρεσία, επιπολαιότητα και σφάλμα;
Οπότε... Μήπως ο ένας τρόπος χρειάζεται τον άλλο και τούμπαλιν;
Μήπως είμαστε οι ίδιοι που αποπειρώμαστε να κατανοήσουμε τα πράγματα πότε διανοούμενοι και πότε καλλιτεχνώντες;
Μήπως αυτός ο κόσμος θα ήταν τραγικός χωρίς έναν εκ των δύο δρόμων;
(Ευχαριστώ τον Γιάννη Νικολάου για το έναυσμα.)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου