Κάποιος γιορτάζει

Πενθώ. Απαιτώ. Αλήθεια. Αλληλεγγύη. Πλατεία. Το λέει και η αφίσα. Φωνάζω. Ωρύομαι. Δίκαιη οργή. Το λέει η λέξη. Πενθώ και ουρλιάζω. Το γράφει.

Κάποιος φταίει. Κάποιος γιορτάζει – πού να ξέρω. Να βρεθεί. Οργή λαού. Θα φωνάξω, θα γράψω, θα ερευνήσω – εκπομπές, τηλεόραση, τηλεβόες, τηλεκοντρόλ, τηλεδιάσκεψη, τηλεμεταφορά, τηλεκπαίδευση – τώρα είναι ώρα. Οι υπεύθυνοι. Το σημείο μηδέν.

Εγώ κι αυτοί. Από δω εγώ, οι πολλοί, κι από κει αυτοί. Οι άλλοι. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη: ορίστε, δεν είμαι εγώ. Αυτά τα χέρια – όχι, δεν είναι δικά μου. Αυτό το δέρμα. Όχι. Αυτή η εικόνα. Όχι εγώ.

Γι’ αυτό κατεβαίνω. Να το βρούμε – ποιος γιορτάζει. Ποιος ο φταίχτης. Ποιος κλειδούχος. Ποιος πορτούχος. Ποιος κλαδούχος. Ανθρακούχος. Πολιούχος. Ναυαρχούκος. Μια στιγμούλα κύριε πόλισμαν. Πώς κάνετε έτσι. Θα το πάρω το αμάξι. Μην εκνευρίζεστε. Πώς κάνει έτσι.

Θα το ψάξουμε. Θα το βρούμε καταλεπτώς – αφού εξ αρχής ξέρουμε ποιος είναι: είναι ο άλλος. Ο φταίχτης. Το σύστημα. Ο ωραίος. Ο πρωραίος. Ο μοιραίος.

Εκείνος είναι ο ένοχος. Ο τετράχρονος. Ο ενενηντάχρονος. Ο σαρανταεννιάχρονος. Που τον έβαλε. Ο τριανταδυάχρονος. Που τον ανέχτηκε. Ο ημεδαπός. Ο αλλοδαπός. Ο πολύχρονος. Ο κακόχρονος. Που δεν κοίταξε – το ’παμε. Όλοι. Αυτοί είναι οι εχθροί. Οι άλλοι. Οι αντίλαλοι. Η ηχώ του δάσους. Ο αντικατοπτρισμός.

Κάποιος γιορτάζει, δε με νοιάζει. Κάποιος γιορτάζει – πού να ξέρω. Τι με νοιάζει.

Κάποιος γιορτάζει μα το βρήκα – όχι εγώ. Γεμίζω φολίδες αποκρουστικές – χώνω γρήγορα τα χέρια μου στις τσέπες. Να το: κάποιος φταίει. Φολίδες. Ουρλιάζω.

Κάποιος γιορτάζει – πού να φταίω.

Κάποιος γιορτάζει – πού να βρω;

------------------------------

Επικαιρότητα: τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ ασχολούνται με τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη.