Δεν είναι ο ήλιος που δύει, το ξέρεις αυτό, έτσι; Είναι η Γη που γυρίζει γύρω απ’ τον εαυτό της. Με 1.670 χιλιόμετρα την ώρα. Φαντάσου. Με πόσο να πας εσύ στην Εθνική. Με εκατό; Εκατόν πενήντα; Διακόσια; Για σκέψου τα 1.670 πόσα είναι. Φαντάσου. Βέβαια, εδώ που βρισκόμαστε είναι ψιλοβόρεια. Πλάτος 40,64° Βόρειο. Οπότε εδώ φεύγουμε προς τα πίσω με μικρότερη ταχύτητα: το συνημίτονο 40,64° επί τα 1.670, δηλαδή με 1.266 χιλιόμετρα την ώρα! Το ’ξερες, έτσι; Αλλά και πάλι. Όπου να ’ναι, τον ήλιο σε λιγάκι θα ’χουμε τόσο γυρίσει κι άλλο που δε θα μας φωτίζει πια. Θα ’χουν πάρει σειρά να φωτιστούν οι αποκεί μεριά, πέρα, αυτοί πέρα από την άκρη της θάλασσας.
Ζαλίστηκες; Μπα. Μη φοβάσαι. Είμαστε ένα με το κατάστρωμα. Γυρίζουμε μαζί του και τίποτα δεν καταλαβαίνουμε. Ούτε κραδασμοί, ούτε ζαλάδα, ίλιγγος, τίποτα. Εμείς και τα υπάρχοντά μας. Ρολόγια, ρούχα, η γυναίκα μας, ο άντρας μας και το παιδί, το σπίτι, ο αέρας και τα σύννεφα, τα πάντα. Πιάτα, ποτήρια, λουλούδια, τα καράβια μας. Κι η θάλασσά μας.
Mare nostrum.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου