Όχι. Καθόλου. Στέλιο λέμε συνοπτικά τον Άγιο Στυλιανό τον Παφλαγόνα. Κι αφού Στέλιος είναι ο Στυλιανός, τότε Στέλλα είναι ο θηλυκός Στέλιος. Η Στυλιανή. Έτσι το ρυθμίσαμε.
Αχταρμάς. Κι από πού έρχεται ο Στυλιανός; Εντάξει, γεωγραφικώς, τα ’παμε, είναι Παφλαγών. Αλλά ετυμολογικώς πούθε κρατάει η σκούφια του; Από τον στύλο, σου λέει ο άλλος. Δηλαδή; Στυλίτης; Όοοοχι. Δεν ήταν στυλίτης. Ήταν όμως στύλος να στηρίζεσαι. Σε στύλωνε. Καλά, σοβαρά ρε παιδιά; Σοβαρά, φίλε μου. Εδώ ο άλλος γράφει το στειλιάρι στυλιάρι. Είναι σχετικό με στύλο και Στυλιανό, σου λέει.
Ξανά αχταρμάς. Τέτοιο τρέχα γύρευε, τέτοιο μπέρδεμα, έτυμον και παρέτυμον – ο κάθε μύθος ό,τι να ’ναι.
Αλλά ήταν από την Παφλαγονία. Εδώ όλοι συμφωνούν. Σημερινή Βόρεια Κεντρική Τουρκία. Πόντος ανατολικά και Βιθυνία δυτικά. Παλιά Περσικά μέρη. Εκεί που ανακάτεψε την τράπουλα ο Αλέξανδρος. Και που μετά βασίλεψαν οι Επίγονοι. Ο Ευμένης. Κι ο Αντίγονος. Κι ο Σέλευκος. Κι ύστερα κατέφθασαν οι Ρωμαίοι. Που γίναν Βυζάντιο. Το πανίσχυρο Θέμα Οψικίου. Και Βουκελλαρίων ύστερα. Ένα από κείνα τα μέρη που γεννούσαν σπαρτά και στρατά. Και χριστιανούς. Ένας κοβόταν, δέκα φυτρώναν.
Εδώ ξαναρχίζουν οι αβεβαιότητες: πέμπτος αιώνας, έκτος αιώνας, ποιος ξέρει. Είχε, λέει, πολλά λεφτά από τον μπαμπά του, αλλά τα ’διωξε όλα στους φτωχούς. Πέταξε τη βαριά άγκυρα που τον κρατούσε δεμένο στα εγκόσμια —έτσι λένε τα συναξάρια— και πήγε ν’ ασκητέψει.
Πήγε κι αναζήτησε εκείνο εκεί το πρότερο. Το πριν. Πριν την ενηλικίωση. Πριν την παγίωση. Τη φλέβα πριν τις ενδύσεις. Τον καρπό πριν τις στρώσεις. Τη γνώση πριν τις γνώσεις.
Και ξεκαθαρίζει το τοπίο: εκείνος βρίσκει το αιώνιο παιδικό χαμόγελο κι εμείς τον αρμόδιο για το παιδί γενικώς. Την επαφή μας με κάθε παιδικό ζήτημα. Τον προστάτη και θεραπευτή. Όχι μόνο αν έχεις, αλλά κι αν δεν έχεις παιδί – εκεί θα κολλήσουμε; Αν, ας πούμε, δε μπορείς να κάνεις παιδί, πάλι σ’ αυτόν πας και προσεύχεσαι, κι αυτός τα κανονίζει. Κι όλα καλά. Είναι ο υπεύθυνος της έννοιας παιδί. Ό,τι σχετικό, αυτουνού το λες, κι έννοια σου, θα φροντίσει. Ο Άγιος νηπιαγωγείο. Πηγαίναν λέει οι χριστιανές και του αφήναν τα παιδιά κι αυτός κανόνιζε, μην ανησυχείτε.
Stylianos of Paphlagonia και Stylian von Paphlagonien. Και Стилиан Пафлагонский. Όνομα όλο βροντή. Και στα εικονίσματα, ένας αποστεωμένος παππούλης. Μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά – ένα μωρό σπαργανωμένο. Παίδων φύλαξ πέφυκα θεού το δώρον, λέει το ειλητάριο που κρατά. Να ’μαι των παιδιών ο φύλακας, αυτού του δώρου του θεού.
Ένας παππούλης μανούλα. Ο Άγιος παιδί, και του παιδιού προστάτης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου