typographos

– Ένα κάτι τις Πρωτοχρονιάτικο θα ήθελα! – Βασίλειος, κύριε! – Πώς; Τι Βασίλειος; Δηλαδή; – Καλέ, Βασίλειος ο εκ Καππαδοκίας ; Δε σας λέει κάτι; – Θα ’πρεπε; – Έλλην, κύριε! Χριστιανός επίσκοπος της Καισαρείας. – Τι μου λέτε! – Βεβαίως! Μέγιστος θεολόγος. Ένας από τους Τρεις Ιεράρχες! Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος οι άλλοι δύο. – Φοβάμαι πως υπάρχει παρεξήγηση... – Δεν τους ξέρετε; – Ε... Θα σας γελάσω και δεν το θέλω... – Σπουδαίοι καλέ! Και οι τρεις! Πατέρες της Εκκλησίας! – Δεν ξέρω αν είναι αυτό που ζητώ... – Θαυμαστής του Ωριγένη , κύριε! Αλλά καθόλου αλληγορικός ο ίδιος. – Σοβαρολογείτε τώρα; – Αλίμονο! Μέγας μελετητής και γνώστης της ελληνικής φιλοσοφίας! Αυτός την έφερε στα μέτρα του Χριστιανισμού. Σπουδαίος κριτικός. Και μεγάλος πολέμιος του Αρείου . – Σας λέω: υπάρχει παρεξήγηση. – Τι παρεξήγηση; – Κύριε, κάτι Πρωτοχρονιάτικο σας ζήτησα. Κάτι να πουλάει. Τι θα πουλήσουμε, Ωριγένη και Άρειο; Είστε σοβαρός; – Α, μα δεν καταλάβ...

Детский хоровод![1] Γίνεται χορός τρελός! Τη γλιτώσαμε απ' τον Μπαρμαλιέι! Τον κανίβαλο! Που του είχε πει ο κακός ο ιπποπόταμος να μας βάλει μυαλό. Απαπαπα! Με τίποτε, παιδιά! Μακριά! Με τίποτε στον κόσμο μην πάτε στην Αφρική! Ποτέ! Σκυλόψαρα και γορίλες, κι όλα τα κακά! Ευτυχώς ο καλός μας ο κροκόδειλος είναι φίλος μας και τον έκανε τον παλιο-Μπαρμαλιέι μια χαψιά! Και τώρα όλοι μαζί ξεφαντώνουμε. Γύρω γύρω όλοι, και στη μέση ο καλός μας ο κροκόδειλος! Με τον παλιο-Μπαρμαλιέι μέσ' στην κοιλιά του! Χα χα χα! Ας μας πειράξει τώρα αν του βαστάει! Ζήτω η ξεγνοιασιά! Ζήτω! Το έλεγαν και Фонтан «Бармалей» . Το συντριβάνι του Μπαρμαλιέι. Μπροστά από την έξοδο του Σιδηροδρομικού Σταθμού του Στάλινγκραντ . Ανάγλυφη σκηνή από το παιδικό παραμύθι του Τσουκόφσκι ( Корней Иванович Чуковский ). Καλωσόριζε τους ταξιδιώτες που έφθαναν με τρένο. Σαν να τους υποσχόταν πως όλες τους οι έγνοιες θα 'μεναν πίσω και πως η διαμονή τους θα 'ταν χαρούμενη στην όμορφη πόλη. Τη φωτογραφία τράβηξε ...

  Κοιμήσου αγγελούδι μου ---------------------------- Εικαιρότητα: Έφυγε από τη ζωή η Τερψιχόρη Παπαστεφάνου .

Φάε το φαΐ σου. Αμαρτία να το πετάξουμε. Έχεις γίνει σαν τέρας. Σταμάτα να τρως. Τι πάρτι είναι αυτό που θα πας; Θα έχει και αγόρια; Η φίλη σου παντρεύτηκε. Και είναι και μικρότερή σου. Στην Ψυχιατρική, ο όρος διπλός δεσμός ( double bind ) είναι του ανθρωπολόγου Gregory Bateson και χρησιμοποιήθηκε κατά τη συστημική διερεύνηση της φύσης, της αιτιολογίας και της θεραπείας της σχιζοφρένειας. Arthur C. Clarke , « 2001: A Space Odyssey »: Ο άτυχος HAL 9000 , ο υπερυπολογιστής του Discovery One , του γιγαντιαίου σκάφους που ταξιδεύει προς τον Δία, πέφτει θύμα διπλού δεσμού. Ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής κυκλωμάτων, προγραμματισμένο να είναι απολύτως ακριβές και αλάθητο, προικισμένο με ανθρώπινη νοημοσύνη, τροφοδοτείται με την εντολή που θα οδηγήσει στην κατάρρευσή του: να μη φανερώσει στους αστροναύτες, στον David Bowman, τον Frank Poole και τους άλλους τρεις που βρίσκονται στις κάψουλές τους σε νάρκη, τον πραγματικό σκοπό του ταξιδιού. Να τους πει, δηλαδή, ψέματα. Ο καθαρός, ο τέλειος, ο...

Μοιράζεται μαζί μας στη «Δόξα του Ετερόκλητου» ο φίλος Δημήτρης Φύσσας μια πολύ ενδιαφέρουσα εκτέλεση της μουσικής τού επιγράμματος του Σείκιλου που βρέθηκε χαραγμένο σε επιτύμβια στήλη στο σημερινό Αϊντίνι της Τουρκίας και που θεωρείται το αρχαιότερο σωζόμενο έργο ελληνικής μουσικής. Είναι της Ισλανδής συνθέτριας και τσελίστριας Gyða Valtýsdóttir από το άλμπουμ της « Epicycle ». Κιθάρα ο Shahzad Ismaily , ντραμς ο Julian Sartorius και φωνές η Kristín Anna Valtýsdóttir και η Ásthildur Valtýsdætur, αδελφές της Gyða. Περί ονομάτων λοιπόν, (αφού για ευκολία του αναγνώστη απλοποιήθηκαν οι γραφές τους) και εις περαιτέρω Δόξαν του Ετερόκλητου του Δημήτρη: Στα Ισλανδικά τα επώνυμα δεν είναι μόνο δηλωτικά πατρός (πατέρας Γιάννης – γιος Γιαννόπουλος, Γιαννίδης, Ιωάννου – δηλαδή ο γιος του Γιάννη κ.λπ.), αλλά και μητρός: Gyda Valtysdottir θα πει «Gyda η κόρη της Valty». Και μάλιστα δεν περνούν από γενιά σε γενιά. Το επώνυμο της κόρης της Gyda, δε θα είναι Valtysdottir όπως και της μάνας τ...

Ραμίρες και Λούνα και πάλι: Ariel Ramírez , Félix Luna : Navidad Nuestra . Τα Χριστούγεννά μας. Στον Άη Γιάννη τον Καθολικό , στο Ψυχικό. 12 Δεκεμβρίου 2019. Αυτή τη φορά με τη Μικτή Χορωδία Δημοτικής Κοινότητας Ψυχικού & την Ορχήστρα Εγχόρδων Ψυχικού ( Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος Ψυχικού «Η Ευτέρπη» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Τάσου Ξηράκη ) και με τη σύμπραξη της « Eklipsis Vocal Ensemble » και της «Coro da Camera». Επιμέλεια γλώσσας (castellano rioplatense) Κωνσταντίνος Παπαλέξης . Τραγούδι: Αλεξάνδρα Μητσοπούλου και Μανώλης Λορέντζος . Μπαγκέτα: Κωστής Κωνσταντάρας . Χριστουγεννιάτικη καντάτα σε έξι μέρη, σε έξι λαϊκά μουσικά ύφη: 1. La anunciación – Ο ευαγγελισμός – Chamamé 2. La peregrinación – Το προσκύνημα – Huella 3. El nacimiento – Η γέννηση – Vidala catamarqueña 4. Los pastores – Οι βοσκοί – Chaya 5. Los reyes magos – Οι τρεις μάγοι – Takirari 6. La huida – Η φυγή – Vidala tucumana Άοκνος συνθέτης ο Ραμίρες με τουλάχιστον 300 συνθέσεις στο ενεργητικό του, αλλ...

Creo en Dios, Padre todopoderoso, Creador de cielo y tierra. Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα Παντοκράτορα, Ποιητήν ουρανού και γης. Μίσα Κριότζα ή Μίσα Κριόσα στα castellano rioplatense , τα Ισπανικά της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Κρεολή Λειτουργία. Λειτουργία στην τοπική γλώσσα. Μια από τις πρώτες Λειτουργίες που γράφτηκαν αμέσως μετά τη Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδο του Βατικανού (Βατικανό II, 1962-1965) κατά την οποία, μεταξύ άλλων, επετράπη η χρήση τοπικών καθομιλουμένων αντί της μέχρι τότε χρησιμοποιούμενης Λατινικής κατά τη Θεία Λειτουργία. Τα μέρη, πάντρεμα του Λατινικού τυπικού και τοπικών λαϊκών υφών: Kyrie (Vidala – Baguala), Gloria (Carnavalito – Yaravi), Credo (Chacarera trunca), Sanctus (Carnaval cochabambino) και Agnus dei (Estilo pampeano). Ariel Ramírez (1921-2010). Συνθέτης, μαέστρος και πιανίστας. Γιος Ισπανού δασκάλου, μετανάστη στην Αργεντινή. Μελετητής της Αργεντίνικης μουσικής. Κατά παρότρυνση του θρυλικού Atahualpa Yupanqui , παράλληλα με τις μουσικές του σ...

Ο από τον Λαό, ο νικητής. Από τα Πάταρα . Μια από τις μεγαλύτερες πόλεις. Στις εκβολές του Ξάνθου ποταμού, του πατέρα της Λυκίας , και πάνω στον όρμο Αντιφέλλου . Μεγάλο λιμάνι. Η κατοπινή Αρσινόη . Στη σημερινή επαρχία της Αττάλειας . Λιγο παρακεί από το Καστελλόριζο . Εκεί έζησε ο Άγιος. Και στα Μύρα . Γι' αυτό και τον είπαν «ο Μύρων». Μικρασία. Η πηγή της δύναμης της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σιτηρά και άνθρωποι και πολιτισμός. Και πλούτος. Πλουσιόπαιδο κι ο Νικόλας. Είχε όμως μυαλά αλλιώς. Έγινε ιερέας και βοηθούσε τους φτωχούς και τους ανήμπορους. Κι όταν ο Χριστιανισμός άρχισε να παίρνει τα πάνω του μεταξύ των Ελλήνων, έγινε θεϊκή αποκάλυψη στους Επισκόπους της περιοχής και τον ανακήρυξαν Αρχιεπίσκοπο. Καθώς οι διωγμοί συνεχίζονταν, οπότε τον πήρε κι αυτόν η μπάλα. Διώχθηκε και βασανίστηκε κι εξορίστηκε. Αλλά την κρίσιμη στιγμή περάσαμε στον  Μέγα Κωνσταντίνο . Σχεδόν συνομήλικοι  –  δυο χρόνια μικρότερός του ήταν ο Αυτοκράτορας. Κι αλλάξαν τα π...

Ἡ Ἁγία Αἰκατερίνα, ἡ Αἰκατερίνη η Μεγαλομάρτυς. Η Αλεξανδρινή, η κόρη του αριστοκράτη Κώνσταντος. Ελληνολατινομαθής, σπουδαγμένη και πολύγλωσση. Απ’ έξω κι ανακατωτά τον Όμηρο και τον Βιργίλιο. Και τους Έλληνες ιατρούς και φιλοσόφους. Τους Αιγύπτιους μάγους και τους Έλληνες μάντεις. Αλλά και το σώμα του Χριστιανισμού – όλη την αντίληψη του καιρού της. Μαγικό πλάσμα. Μυθικό. Σοφή και πανέμορφη. Πενήντα ρήτορες τής έστειλε για να τη μεταπείσουν ο Μαξιμίνος ο Ρωμαίος, ο άρχων της Αιγύπτου, κι αυτή, κορίτσι πράμα, τους έκανε χριστιανούς. Άκου φίλε μου! Καθώς και τη σύζυγο τού Μαξιμίνου, τη Φαυστίνα που πήγε να την επισκεφθεί στη φυλακή. Και μαζί και τη φρουρά της, διακόσιους φαντάρους. Ο Ρωμαίος εξεμάνη και τους έκαψε ζωντανούς – ρήτορες, σύζυγο και φρουρά. Κι η Αικατερίνη να βασανιστεί στον τροχό. Έλα όμως που τα καρφιά του τροχού σπώνταν. Κι όταν οι βασανιστές επέμειναν να κάνουν τη δουλειά τους και το ζόρισαν το μηχάνημα, ο τροχός διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, σαν από χέρι αόρατο. Είδαν...

Στην επιτροπή της Βουλής για το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης που αφορά στις τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα, Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019, ομιλών περί βιασμού και ποινικής αντιμετώπισής του, εις εκ των αγορητών προτρέπει: «Μπείτε [...] στην ουσία των ψυχολογικών παρενεργειών [του βιασμού], που είναι η τάση στην αυτοκτονία, η τάση στην πορνεία, στην ομοφυλοφιλία, η σχολική αδυναμία, η έλλειψη συγκέντρωσης, το μίσος προς το άλλο φύλο, [η] εχθρότητα προς την κοινωνία, [οι] τάσεις προς αυτοκτονία. [...]» Πάμε πρώτα στα εύκολα. Παρενέργεια είναι η ανεπιθύμητη δευτερεύουσα ενέργεια μιας ουσίας (και, μεταφορικά, μιας πράξης) της οποίας η κύρια ενέργεια είναι άλλη, και μάλιστα επιθυμητή. Το φάρμακο που παίρνεις, ας πούμε, για να σου περάσει η μηκυτίαση, η μηκυτίασή σου πάει καλύτερα αλλά το στομάχι σου πάει για έλκος. Η αλοιφή που βάζεις για να βγάλεις μαλλιά, παθαίνεις έκζεμα στην κεφαλή σου. Δείρ' το το παιδί για να βάλει μυαλό, κι εκείνο σού γίνεται βίαιο κι αλητεύει. Έλα μωρέ τώ...

Το Κοράνι, όπως και η Βίβλος και οι Βέδες και το Ταλμούδ, είναι κείμενα. Και τα κείμενα γράφονται από ανθρώπους. Μόνον. Από κανέναν άλλον. Φυσικά οι άνθρωποι πιστεύουμε και διαδίδουμε ότι τα κείμενά μας είναι ιερά και θεόδοτα. Οι  χριστιανοί θεωρούν ότι η Βίβλος είναι θεϊκό βιβλίο και πως οι Δέκα Εντολές παρεδόθησαν στον Μωυσή από τον θεό αυτοπροσώπως. Και οι  μουσουλμάνοι θεωρούν το ίδιο ακριβώς: ότι το Κοράνι είναι θεϊκό βιβλίο και πως παρεδόθη στον προφήτη Μωάμεθ από τον αρχάγγελο Γαβριήλ αυτοπροσώπως. Όταν οι άνθρωποι συνθέτουμε κείμενα, το κάνουμε για κάποιο λόγο. Πάντοτε. Στην περίπτωση των θρησκευτικών κειμένων, ο λόγος είναι να κωδικοποιηθούν οι κανόνες για την ψυχική και σωματική επιβίωση των λαών και για την αποτελεσματική πολιτική και κοινωνική οργάνωση. Ου κλέψεις (γιατί αλλιώς δε μπορεί να στηθεί κοινωνία). Ου μοιχεύσεις (γιατί αλλιώς δε μπορεί να στηθεί ο πυρήνας της κοινωνίας που είναι η οικογένεια). Μην τρως χοιρινό (γιατί επειδή είσαι νομάδας το ψήνεις λίγο κα...

Οι μύθοι είναι η Σκοτεινή Ύλη της Ιστορίας. Κρατούν σε συνάφεια νόες και άρα δράσεις, φαινόμενα και δυναμικές, που με τη σειρά τους παράγουν ευρύτερες διαδικασίες, που κι αυτές με τη σειρά τους καθορίζουν τη διαδρομή του χρόνου. Πώς αυτός θα κυλίσει και τι θα συμβεί. Η Αθηνά γεννήθηκε απ' το κεφάλι του Δία κι έγινε η προστάτις τής Αθήνας. Θρασεία και Παρθένος. Ο Ρωμύλος και ο Ρέμος, παιδιά τής Λύκαινας, θεμελίωσαν τη Ρώμη. Για να κατακτήσει τον Κόσμο. Ο Σταυρός άστραψε στους ουρανούς. Εν τούτω νίκα! Για να κρατήσει σε συνοχή τη χιλιόχρονη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για να διαδώσει τον Λόγο του Θεού. Έτσι και στη νέα πραγματικότητα του 18ου και 19ου αιώνα, με τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και τη στροφή στο έθνος-κράτος: τον ρόλο του συγκολλητικού υλικού πάλι οι μύθοι θα καλούνταν να παίξουν. Ο σοφός Καποδίστριας τα ήξερε αυτά. Ήξερε ότι χρειαζόταν κάτι που θα κρατούσε ενωμένους τους κάθε λογής εξεγερμένους σ' αυτήν εδώ τη γωνιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επίσης, σαν Ρώσος...

Aida, un'opera in quattro atti di Giuseppe Verdi. Preludio. Andante mosso. Μοναχικά βιολιά. Ήχοι παράξενοι. Χρωματικοί. Θέμα επίμονο. Σαν κάθιδρη σκέψη. Σαν μαύρη σκιά που έρπει. Σαν ζόφος που τρυπώνει. Αβεβαιότητα που σέρνεται. Σαν τον λεκέ που απλώνεται στο υλικό. Που διαδίδεται. Σα μόλυνση. Βαθιά, σαν φόβος. Όμως τα γεγονότα βροντούν. Κι οι σκιές τρομάζονται. Αφού εγκατέστησαν την απροσδιόριστη ρωγμή στον κόσμο, τρέχουν τώρα να χαθούν κυνηγημένες. Και τι γεγονότα! Έρωτας. Φλογερός κι ομολογημένος. Δύσκολος. Και πόλεμος. Ο Αιθίοπας τολμά και πάλι να προκαλέσει. Απειλεί τις Θήβες και την Κοιλάδα του Νείλου. Να 'ρθεί ο Αγγελιαφόρος. Να διαπιστώσουμε. Να συμβουλευτούμε την Ίσιδα, την Υπέρμαχο! Πόλεμος και θάνατος στον Ξένο! Σίδερο και φωτιά. Κέρδος και απώλεια. Νίκη και ήττα. Κάθε νέο λιθάρι κάτι οικοδομεί, όμως και κάτι φράζει, λιγοστεύοντας τον διαθέσιμο χώρο. Κάθε καινούρια απόφαση στενεύει τον ορίζοντα. Οι άνθρωποι γίνονται οι επιλογές τους. Ο πόλεμος κερδίζεται. Αλλά ο έρωτ...

Γιατί ήταν αγαπημένος. Γιατί ήταν μοναδικός. Γιατί ήταν σπουδαίος. Έρχεται και ξανάρχεται. Όλο νομίζω ότι τον βλέπω στην άκρη του δρόμου. Να στρίβει στη γωνία και να χάνεται. Να πηγαίνει στη δουλειά του χωρίς εγώ να υπάρχω. Να νομίζω ότι είναι εκεί, κι εκεί να μην είναι. Να γυρίζω κάτι να του πω και να διαπιστώνω ότι όχι. Να επιχειρώ να συνεχίσω μια συζήτηση που είχαμε και να νομίζω ότι να εδώ ήταν, μα πού πήγε; Κι άλλες φορές να τον βλέπω να 'ρχεται. Αλλά όχι, δεν είναι αυτός. Κι όμως. Πάντα ερχόταν. Όποτε τον αναζητούσα, πάντα εμφανιζόταν. Τυχαία. Στην άκρη του δρόμου. Και κατέφθανε συμπτωματικά. Άρα να που πάλι μπορεί να εμφανιστεί κατά τον ίδιο τρόπο. Κι όμως. Όχι πια. Όσο κι αν τον γυρεύω. Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Το 'παμε. Πάει. Δε θα ξανάρθει. Τέλος. Οριστικό. Αλλά πάλι... Πάλι σαν να τον βλέπω. Σαν από πίσω που κοιτώ του μοιάζει. Ίσως το βάδισμα. Ίσως το σουλούπι. Κι εκείνο το ρούχο που τόσο καλά ξέρω. Ίσως είναι εκείνος. Το τσαλάκωμα. Τα μαλλιά. Η μυρωδιά. Η φωνή. Η αφ...

 Σάλπισμα. Fanfare.

Ισπανός κονκισταδόρ[1]. Κατακτητής. Απηνής διώκτης των νοτιοαμερικάνων Ίνκας. Γιατί «κατακτητής» κι όχι, ας πούμε, «επισκέπτης»; Διότι ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Δε γίνεται αλλιώς. Το 1532 εξεστράτευσε για να κατακτήσει το Περού. Είχε μαθευτεί ότι οι ντόπιοι είχαν πολύ χρυσό στην κατοχή τους. Αυτό ήταν σημαντικό. Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο: οι ντόπιοι ήταν Άλλοι. Ξένοι. Ακατάληπτοι. Ακατάληπτη γλώσσα, άλλη σκέψη, άλλοι θεοί, άλλα ήθη και έθιμα - άλλος κόσμος. Ήταν ένα από «αυτά τα παράξενα και βρωμερά έντομα που βρίσκει καμιά φορά κανείς επάνω του» [2]. Και που μ' ένα τίναγμα το πετάει μακριά. Το λιώνει. Συν τοις άλλοις, τσακώνονταν μεταξύ τους. Αδελφός με αδελφό. Ουάσκαρ εναντίον Αταουάλπα. Α, ώστε, αν και μη άνθρωποι, είχαν ανθρώπινες —ούτως ειπείν— συνήθειες. Γνώριμες αδυναμίες, τις οποίες και αντιλαμβανόμαστε και είμαστε σε θέση να εκμεταλλευτούμε. Καμιά διακοσαριά άτομα είχε στη διάθεσή του όλα κι όλα ο Πιθάρο, και μόλις ένα πυροβόλο. Αλλά το πυροβόλο ήταν, ας πούμε, τα πυρηνικά...