Για να δοκιμάζεις ξανά και ξανά και να θες να πατήσεις το σωστό πλήκτρο τη σωστή στιγμή, υπάρχει λόγος. Και για να τα καταφέρεις τα δάχτυλα να κινηθούν στη σωστή σειρά. Και να συμπέσουν τη στιγμή που πρέπει και να διαφωνήσουν όταν πρέπει.
Θες να το κάνεις εκατόν εξακόσιες φορές για να το πετύχεις. Και πάλι δεν είναι αρκετό. Θες να το κάνεις και να το ξανακάνεις μια ζωή. Ξανά και ξανά. Στην αρχή, άστα να πάνε. Ύστερα, έτσι κι έτσι. Κι όλο και διορθώνεις. Εντάξει. Ως προς το ’να δε σκίζεις, απ’ το άλλο δεν τα πηγαίνεις και καλά, αλλά εν τέλει κάτι κάνεις.
Και ξανά και ξανά, και τα χρόνια περνάν. Όλο και ξαναδοκιμάζεις. Ώρες ατέλειωτες. Αυτή τη δουλειά. Είπαμε: υπάρχει λόγος. Και μεγαλώνεις και η ζωή σου προχωράει, αλλά εσύ εκεί: ξανά και ξανά. Κι όσο μεγαλώνεις ανακαλύπτεις ότι πια γίνονται πράματα που δεν ήξερες ότι υπήρχαν. Πού να τα ήξερες. Γίνονται μόνο όταν μπορείς να τα ξέρεις.
Και πολλές φορές, κι ας υπάρχει λόγος, και πάλι τα πράματα δε σου παρουσιάζονται. Περιμένουν να κοιτάξεις αλλού. Να μην τα κοιτάς. Γιατί πάλι λόγος υπάρχει. Κι έρχεται κι αθροίζεται κι αυτό. Και προστίθεσαι.
Και βρίσκεις και τοίχους και τέρματα μπροστά σου και λες εντάξει, τέλος διαδρομής. Γκέιμ όβερ. Αλλά και πάλι. Είπαμε: υπάρχει λόγος. Λόγος σοβαρός. Δεν τ’ αφήνεις, και εξακολουθείς. Άλλοτε πιεστικά κι άλλοτε όχι. Άλλοτε σπρώχνοντας. Με φόρα και με τυμπανοκρουσίες. Σαν νικητής, σαν σε θρίαμβο. Κι άλλοτε ακολουθώντας. Ταπεινά και παραδομένα. Σαν ηττημένος. Σαν χαμένος. Δεν πειράζει. Ο λόγος επισκέπτεται και νικητή και ηττημένο, φτάνει να είναι ο ίδιος άνθρωπος.
Γιατί υπάρχει λόγος. Αιτία. Υπάρχει πρόθεση. Σ’ αυτό ξεχωρίζει το ζωντανό: έχει πρόθεση. Έχει λόγο. Ό,τι κι αν γίνει.
Άλλο το χέρι, άλλο το δαχτυλίδι. Το χέρι έχει πρόθεση. Έχει λόγο.
Πανέμορφο δαχτυλίδι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου